بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است

«اصلاً مهم نیست آدم به چه‌چیزی اعتقاد داره، فقط باید به یه چیزی اعتقاد داشته باشه، وگرنه همه‌ش باد هواست.»

روبه‌رو شدن با واقعیات، برای یک کودک تقریباً هشت‌ساله دشوار است. تقریباً برای هر کسی، با هر سن‌و‌سالی.

آدم باید چیز باارزشی داشته باشد که به خاطرش بجنگد.

گاهی در افسانه‌ها این‌گونه است که تنها موجودی که می‌تواند بر یک اژدها غلبه کند، وحشتناک‌تر از خود اژدهاست. یک هیولا.

«بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند.»

اغلب این‌طور است که اگر آدم حرفی نزند، هیچ‌کس را از دست خودش ناراحت نمی‌کند.

تنها یک دلیل نمی‌تواند مسبب آن باشد، بلکه دلایل متعددی در این مسئله دخیل هستند که دست‌به‌دست هم می‌دهند و خشم را تبدیل به یک طوفان می‌کنند، طوفانی که در سینه تشکیل می‌شود و بعد فوران می‌کند.

«داستانش طولانیه.» «من عاشق داستان‌های طولانی‌م.»

او همچنان به نامه خیره می‌ماند. السا می‌پرسد: «تابه‌حال ماجرای زنی رو شنیده‌ید که به‌حد مرگ نامه می‌خوند؟»

در قصه‌ها هیچ‌چیز همین‌طوری اتفاق نمی‌افتد. همه‌چیز همان‌طور است که از قبل پیش‌بینی شده است.

«راستی داستان اون زن رو شنیده‌ی که هیچ‌وقت نمی‌رفت سر اصل مطلب؟»

به آپارتمانش برمی‌گردد، چون معتقد است هر اتفاقی هم که بیرون بیفتد، به خطر سرد شدن قهوه نمی‌ارزد.

هیچ‌چیز موجودات را بیشتر از این نمی‌ترساند که از چیزی شناخت نداشته باشند و مجبور باشند آن را به قوه‌ی تخیل‌شان بسپارند.

گاهی مطمئن‌ترین مکانی که آدم می‌تونه به اونجا پناه ببره، جاییه که از همه‌جا خطرناک‌تر به‌نظر می‌آد.

تمام داستان‌ها به شخصیت‌های شرور نیاز دارند

هر‌بار که مامان و مادربزرگ با هم جروبحث می‌کنند، السا هندزفری را داخل گوش‌هایش می‌گذارد، صدای موسیقی را بلند می‌کند و طوری وانمود می‌کند که انگار مامان و مادربزرگ هنرپیشه‌های یک فیلم صامت هستند.

تو اینترنت موج‌سواری کنم.

السا از او می‌پرسد: «بلدی فرشته‌ی برفی درست کنی؟» آلف غرغرکنان می‌گوید: «لعنت، من شصت و چهار سالمه.» السا می‌گوید: «اینکه نشد جواب.» آلف تاکسی را خاموش می‌کند، پیاده می‌شود و با صدای بلند می‌گوید: «لعنت، درسته که شصت و چهارساله‌م، ولی شصت و چهارساله که به دنیا نیامده‌م! لعنت، البته که می‌توونم فرشته‌ی ‌برفی درست کنم.»

بابا از تفریح و سرگرمی خوشش نمی‌آید. کارهای بامزه بابا را کمی عصبی می‌کند. یک‌بار که السا خیلی کوچک بود، آن‌ها به مسافرت رفته بودند. بابا همراه با السا و مامان به ساحل رفتند. آن‌قدر لذت بردند که بابا در پایان مجبور شد دو قرص‌آسپرین مصرف کند

برای بابا خیلی مهم است که هر چیزی مرتب سرجایش قرار داشته باشد. نه اینکه وسواس داشته باشد، السا در ویکی‌پدیا مطالبی راجع به این بیماری خوانده است، نه، او فقط آدم بسیار دقیق و منظمی است. وقتی مامان و بابا هنوز از هم جدا نشده بودند، گاهی پیش می‌آمد که بابا شب‌ها مخفیانه از جا بلند می‌شد و خودش را به میزتحریر مامان می‌رساند که کامپیوترش روی آن قرار داشت، چون تا زمانی که آیکون‌های صفحه‌نمایش مامان نامرتب بودند، خوابش نمی‌برد.