بریده‌هایی از کتاب مادربزرگ سلام می‌رساند و می‌گوید متاسف است

این لحظه دخترک رو به ملکه کرد و در چشمان او زل زد و پاسخ داد: «نه.» به محض اینکه این کلمه از دهانش خارج شد، یکی از سنگ‌های دیوار زندان از جا کنده شد و وقتی دخترک برای دومین‌بار «نه» گفت، سنگ دیگری از جا کنده شد. طولی نکشید که دخترک همراه سایر اهالی قلمرو پادشاهی، حتی بله‌گوها و پاراگراف‌سوارها یک‌صدا فریاد کشیدند: «نه! نه! نه!» و در این لحظه کل دیوار زندان فرو ریخت و به این شکل مردم میاوداکاس آموختند که ملکه فقط تا زمانی قدرتمند است که زیردستانش از کشمکش هراس داشته باشند.

دویدن السا خوب است. کودکانی که با بقیه فرق دارند، همیشه می‌توانند خوب بدوند

دو هفته‌ای می‌شود که مادربزرگ در بیمارستان بستری است، ولی تقریباً هر روز دزدکی از بیمارستان خارج می‌شود، دنبال السا می‌رود، او را سوار ماشین می‌کند و باهم می‌روند بستنی می‌خورند، یا اگر مامان خانه نباشد، به خانه می‌روند، باهم سطح راهروِ ساختمان را کف‌آلود می‌کنند و سُر می‌خورند. یا دزدکی وارد باغ‌وحش می‌شوند، خلاصه هر کاری که به ذهن مادربزرگ خطور کند!

آن‌قدر می‌خندند، تا دیگر هیچ‌کس نتواند فراموش کند که در واقع این میراثی است که از خودمان به‌جا می‌گذاریم. خنده‌ی از ته دل.

عجیب است که عشق و ترس تا چه حد می‌توانند به هم نزدیک باشند.

کسی که مادربزرگ داشته باشد، انگار یک لشکر دارد. بزرگ‌ترین امتیاز یک نوه این است که بداند یک نفر همیشه جانب او را می‌گیرد. بی‌چون‌وچرا. به ویژه در مواقعی که حق با او نباشد. مادربزرگ شمشیر و سپر است. و عشقش ناب است. و این چیزی است که کسانی که خودشان را عقل‌کل می‌دانند، متوجهش نمی‌شوند.

اگه از کسی متنفر باشی که در وجودش تنفر لونه کرده، بعد این احتمال وجود داره که تو هم مثل اون شی.»

مادربزرگ شانه‌هایش را بالا می‌اندازد. «اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.»

«آدم می‌خواهد دوستش داشته باشند، اگر نشد، مورد ستایش قرار بگیرد، اگر نشد، از او بترسند، اگر نشد، از او متنفر باشند و او را تحقیر کنند. روح از خالی بودن گریزان است و می‌خواهد به ‌هر قیمت که شده، با دیگران ارتباط برقرار کند.»

تصمیم می‌گیرد سعی کند انسان‌هایی را که در واقع دوست‌شان دارد، ولی قبلاً آشغال بوده‌اند، دوباره دوست داشته باشد. اگر آدم بخواهد کسانی را که قبلاً آشغال بوده‌اند، از رده خارج کند، دیگر آدم‌های زیادی باقی نمی‌مانند.

مادربزرگ همیشه می‌گفت: «فقط آدم‌های متفاوت می‌تونن دنیا رو تغییر بدن. آدم‌های عادی حتی نمی‌تونن یه ذره رو جابه‌جا کنن.»

این کشور حاضره میلیاردها خرج تسلیحات و هواپیماهای جنگی بکنه، ولی وقتی سربازهایی که شاهد درد و رنج بوده‌ند، به خونه برمی‌گردن، هیچ‌کس پیدا نمی‌شه که حاضر باشه حتی پنج دقیقه به حرف‌های اون‌ها گوش کنه.

«چیزی میل داری؟» السا مف‌اش را بالا می‌کشد و می‌پرسد: «مثلاً چی؟» ابروهای آلف بالا می‌روند. «نمی‌دونم، قهوه؟» السا سرش را بلند می‌کند و به او زل می‌زند. «من هفت سالمه!» «چه ربطی داره؟» «چند تا هفت‌ساله می‌شناسی که قهوه بنوشن؟» السا سرش را با نارضایتی تکان می‌دهد. «هفت‌ساله‌های زیادی رو نمی‌شناسم.» السا می‌گوید: «معلومه!» آلف غرغرکنان می‌گوید: «خیلی خب، فراموشش کن.»

اگه آدم نمی‌تونه چیز بدی رو از ذهنش پاک کنه، باید روی اون چیزهایِ خوبِ زیادی بپاشه.

ساکنین دنیای واقعی همیشه ادعا می‌کنند که با گذشت زمان، از شدت غم و درد کاسته می‌شود، ولی این موضوع حقیقت ندارد. غم و درد تغییر نمی‌کند، ولی اگر ما مجبور شویم تمام عمر آن‌ها را دنبال خودمان بکشانیم، دیگر قادر نخواهیم بود هیچ‌چیز دیگری را تحمل کنیم. آن وقت غم ما را کاملاً زمین‌گیر می‌کند. پس آن‌ها را در یک چمدان بسته‌بندی می‌کنیم و دنبال جایی می‌گردیم که بتوانیم چمدان را آنجا بگذاریم.

«بزرگ‌ترین نیروی مرگ در این نیست که جان کسی را می‌ستاند، بلکه در این است که می‌تواند بازماندگان را به نقطه‌ای برساند که دیگر نخواهند به زندگی ادامه دهند.»

مادربزرگ همیشه می‌گفت: «واقعاً پشیمونی هیچ سودی نداره، فقط باعث می‌شه که آدم سردرد بگیره.»

ساکنین دنیای واقعی همیشه ادعا می‌کنند که با گذشت زمان، از شدت غم و درد کاسته می‌شود، ولی این موضوع حقیقت ندارد. غم و درد تغییر نمی‌کند، ولی اگر ما مجبور شویم تمام عمر آن‌ها را دنبال خودمان بکشانیم، دیگر قادر نخواهیم بود هیچ‌چیز دیگری را تحمل کنیم. آن وقت غم ما را کاملاً زمین‌گیر می‌کند.

داشتن یک ابرقهرمان حق تمام کودکان هفت‌ساله است. به‌همین راحتی. و هر کس نظر دیگری داشته باشد، عقلش درست کار نمی‌کند.

به‌جای خریدن چیزی با سکه، آدم می‌تواند اجناس را در ازای تعریف کردن یک داستان خوب به دست بیاورد، و در آنجا به کتابخانه، «بانک» گفته می‌شود.