بریده‌هایی از کتاب تقدیر زنان

برای این‌که یک دختر جوان هویتش را پیدا کند، لازم است مادرش را بپذیرد و با عقده مادر مواجه شود. در غیر این صورت هر نوع رابطه او با جنس مخالف، نه‌تنها متحمل فرافکنی‌های ناشی از رابطه او با پدرش و انتظارات برآورده نشده او از پدرش می‌شود، بلکه بار انتظارات برآورده نشده او از مادرش و مشکلاتی که در رابطه با او داشته را هم به دوش خواهدکشید.

اگر به فردی هرگز اجازه داده نشود که والدینش را ترک کند و از آن‌ها جدا شود، یا اگر از داشتن طرز تفکر متفاوت با پدرش منع شود، در این صورت جنبه‌های خاصی از عقده‌ها را تجربه خواهد کرد. در چنین شرایطی دختر یا پسر جوان مجبور می‌شود با والدینش بستیزد، چون در غیر این صورت نمی‌تواند به جدایی از آن‌ها و آزادی دست یابد.

عقده مادر مثبت، به ما فرصتی می‌دهد تا نیازهای بدنی‌مان را به‌عنوان چیزی «بهنجار و عادی» تجربه کنیم و آن‌ها را به شیوه‌ای بهنجار نیز ارضا کنیم. این عقده باعث می‌شود که از بدن، انرژی حیاتی، غذا و جنسیت خود کاملا لذت ببریم. بدن آزاد است که احساسات خود را ابراز کند و چنین ابراز احساساتی را از جانب دیگران نیز بپذیرد. ایگویی که به این شکل رشد کرده باشد در ارتباط با دیگران می‌تواند از مرزهای خود فراتر رود و درعین حال نگران غفلت از خودش نباشد.

عقده‌های ما بازتاب تعاملات اولیه ما با دیگران هستند (چه این تعاملات مشکل‌ساز بوده باشند یا خیر)، این تعاملات شامل روابط ما در دوران کودکی و در بقیه سال‌های زندگی‌مان است. عقده‌ها شامل هیجانات مربوط به خود، سیستم دفاعی ما در مقابل این هیجانات و انتظارات ناشی از این هیجانات درباره زندگی و چگونگی آن، هستند.

کسانی که ما از آن‌ها متنفریم، به همان اندازه کسانی که به آن‌ها عشق می‌ورزیم، فکرمان را درگیر خود می‌کنند.

. افرادی که دچار عقده مادر منفی هستند برای دیگران مادری می‌کنند و هر آنچه را که خود هرگز دریافت نکرده‌اند به دیگران می‌دهند؛ آن‌ها با این کار می‌خواهند به خودشان حق زندگی کردن دهند

گاهی اوقات وقتی نوجوانان کارهایی را انجام می‌دهند که والدین، خود را از آن‌ها محروم کرده‌اند حسادت والدین تحریک می‌شود.

هنگامی که بین دو نفر تعاملی دشوار یا حائز اهمیت وجود داشته باشد که هیجاناتی را درگیر کند، یک عقده شکل می‌گیرد. از آن پس هرموقع که شرایط یا رویداد مشابهی رخ دهد، در پرتو این عقده تعبیر و تفسیر خواهد شد و آن عقده را تقویت می‌کند. به عبارت دیگر، افراد یاد می‌گیرند که موقعیت‌های خاص مکررآ رخ می‌دهند و این موقعیت‌ها همیشه با همان هیجانات همراه‌اند. عقده‌ها، آن صحنه‌هایی از زندگی افراد را بازآفرینی می‌کنند که در آن‌ها هیجانات شدیدی وجود داشته است.

عقده‌ها پیرامون موضوعی خاص و بنیانی جمع می‌شوند و ذاتآ سرشار از هیجانات نیرومندی هستند. هرگاه این موضوع خاص یا هیجان ناشی از آن، در زندگی ما برانگیخته شود به آن موقعیت واکنش نشان می‌دهیم و آن را به واسطه عقده تعبیر و تفسیر می‌کنیم. در چنین شرایطی، ما «دچار هیجان» می‌شویم و به روش‌های کلیشه‌ای، همان روش‌هایی که همیشه از آن‌ها استفاده کرده‌ایم، از خودمان دفاع می‌کنیم.

ویژگی‌ها و خصوصیاتی که دختر در رابطه با پدر تجربه کرده است، به نامزد، همسر یا فعالیت‌های حرفه‌ای‌اش انتقال می‌دهد، همچنین ویژگی‌هایی را هم که در پدرش نمی‌یابد در چنین حوزه‌هایی دنبال می‌کند.

در جامعه فراوان می‌شنویم: «تقدیر» کسی این‌طور بوده است که .... این امر حکایت و واقعیت تلخی را بیان می‌کند که اگر به عقده‌های خود هشیار نشویم باید با یک داستان و اتفاق تکراری و شکست مداوم یا احساس تلخ همیشگی نسبت به زندگی، علی‌رغم داشتن دستاوردهای بیرونی فراوان، همسفر باشیم.

وقتی فردی احساس ارزشمندی ندارد، همیشه محکوم به تلاش و کسب موفقیت است، چون می‌خواهد به این طریق به خودش حق حیات بدهد و زنده بودنش را موجه سازد. چنین فردی، از خودِ فعالیتی که انجام می‌دهد لذت نمی‌برد، بلکه به‌خاطر نوعی احساس اجبار درونی درصدد کسب موفقیت است.

اگر با ناخودآگاه خود در ارتباط قرار نگیریم و در نتیجه از پیام‌های آن بهره نگیریم مجبوریم دائم شاهد شکست‌های پی‌درپی ایگو باشیم

عقده‌ها، هسته هیجانی شخصیت ما را تشکیل می‌دهند. هر زمان که فرد برخوردی دردناک یا مهم با رویدادی بیرونی دارد یا در محیط زندگی با خواسته‌ای روبه‌رو می‌شود که او را پریشان می‌کند یا به طریقی ظرفیت لازم برای کنار آمدن با آن را ندارد، عقده‌ها برانگیخته می‌شوند. از این‌رو، بدیهی است که عقده‌ها در نتیجه تعامل نوزادان و کودکان با مراقبان‌شان به‌وجود می‌آیند. بنابراین احتمالا زمان شکل‌گیری عقده‌ها، اوایل کودکی است، اما در هر زمان دیگری از زندگی نیز می‌توانند شکل بگیرند.

استقلال دختر از مادر ضروری است، این استقلال به معنای یک جدایی قطعی نیست بلکه هدف آن آغاز رابطه‌ای شفاف‌تر و بی‌پرده‌تر با یکدیگر است.

قبل از این‌که نوجوان بتواند مسیری واقعآ منحصر به‌فرد برای خودش بیابد، باید مرحله جدایی را طی کرده باشد.

هنگامی که کودک به سنین بزرگسالی (بلوغ و سال‌های پس از بلوغ تا سن بیست سالگی) می‌رسد، دیگر والدین نباید سعی کنند که افرادی ایده‌آل به‌نظر برسند. وقتی والدین می‌خواهند خود را افرادی ایده‌آل نشان دهند، تلویحآ جایگاه کودک را بی‌ارزش می‌سازند.

افرادی که دچار عقده مادر منفی هستند، عمومآ احساس می‌کنند برای این‌که امیدی به برآورده شدن نیازهای‌شان وجود داشته باشد باید به‌شدت تلاش کنند. در این عقده، احساس تنهایی، بی‌پناهی و محرومیت جایگزین عشق، حمایت، مراقبت و توجه نطلبیده‌ای می‌گردد که در عقده مادر مثبت وجوددارد.

وقتی جدایی رخ می‌دهد ما مجبور می‌شویم هویت خود را دوباره تعریف کنیم. ما وادار می‌شویم از ارتباط با دیگران کناره بگیریم و احساس خویشتن خود را بازسازی کنیم. این فرایند فقط در پی جدایی از افراد رخ نمی‌دهد، بلکه پس از جدایی از عقده‌های والدین یا نقش‌هایی که جامعه بذر آن‌ها را در ما کاشته است نیز همین فرایند لازم است انجام شود

«عقده مادرِ مثبت» به کودک این احساس را می‌دهد که هستی، حق مسلم و بی‌چون‌وچرای اوست، که او موجود جالبی است، که او بخشی از جهانی است که همه نیازهای او را، تمام و کمال، ارضا می‌کند. درنتیجه، ایگو می‌تواند به «دیگری» اعتماد کرده و با او ارتباط برقرار کند.