بریده‌هایی از کتاب بودای بزرگ، کمکشان کن!

بعد برگشتم اینجا، خودم را بدبخت کردم... باید همان‌جا می‌ماندم. کودن: ولی اینجا وطن توست، خانم. لیم: تو از وطن چه می‌فهمی؟ وطن جایی است که روحت در آن آزاد باشد.

«کسی که سؤال می‌کند، بالقوه خطرناک است

کاش می‌شد شما، برادر ارباب، یک چیزی در مورد جامعۀ بدون آدم هم به ما می‌گفتید. حالا چند نفری برای حفظ ظاهر اشکالی ندارد، برای اینکه به خارجی‌ها نشانشان بدهیم، ولی یک طوری بشود که فقط ما باشیم و «نظم» ، «نظم» باشد و ما... دور‌و‌برمان هم ایده‌ها پرواز کنند، انواع و اقسام ایده‌ها... مثل پرنده‌ها... آدمی هم در کار نباشد.

اولی: بعد اوضاع خوب می‌شود. دومی: خوب برای که؟ اولی: برای کسانی که زنده بمانند. دومی: و حالا این «خوب» یعنی چه؟ اولی: یعنی همۀ کسانی که باقی مانده‌اند، در مورد همه‌چیز یک‌جور فکـر می‌کنند. و جان همدیگر را به لب نمی‌رسانند.

اولی: شک داری. می‌دانم. ولی من ایمان دارم. باید آن را کند و انداخت. چقدر خوب می‌شود. دومی: و بعدش چه؟ اولی: بعد؟ جشن پیروزی. دومی: پیروزی بر مجسمه؟ اولی: این مجسمه نیست، یک نماد است. یک مظهر است. ما بر نیروهای شر پیروز می‌شویم.

کودن: مبارزه با استعداد بی‌معناست. استعداد به‌هرحال همیشه پیروز می‌شود. حتی استعدادی خفت‌کشیده، شکنجه‌دیده و به‌فراموشی‌سپرده‌شده. حتی استعداد کشته‌شده. حتی بعد از مرگش. به‌هرحال پیروز می‌شود. لیم: این‌ها همه‌اش حرف است، فیلسوف عزیز من... ولی در عمل، کودن‌ها حکمرانی می‌کنند و متفکران در گورهای دسته‌جمعی می‌پوسند...

می‌شود مدتی طولانی حکم راند، کشت، آزار داد، ولی زمانی فرا می‌رسد که جلادان هم مانند قربانیان خاکستر شوند... و کودکان خواهند پرسید: «چرا عده‌ای عدۀ دیگر را آزار می‌دادند؟ چه کسی به آنان چنین حقی داده بود؟

ولی هنوز تا تحقق ایده‌های برابری مطلق فاصله داریم. کافی است کمی غفلت کنیم تا رگه‌های زندگی سابق دوباره خودنمایی کند. شما روزی دو‌بار شوربا می‌خورید. با چه؟ با قاشق. از کجا؟ از داخل کاسه. هرکسی قاشق خودش و کاسۀ خودش را دارد... و تازه هرکسی علاوه‌بر این‌ها لیوان خودش را هم دارد... یعنی اموال شخصی. از امروز دیگر از این گرایش‌های زیان‌آور خبری نخواهد بود! (به سربازان.) شروع کنید!

«... هر حکم مطلق، به واسطۀ پوشیدگی های فرا گیر هستی، رگ های از نابخردی در خود دارد.»