بریده‌هایی از کتاب حضرت دوست

موش از گربه در هراس و گربه از سگ...

آن‌چه باید تقدیم کرد مال نیست، جان است؛ اما نه به آنان که پیشه‌شان سخن راندن از آن در مراسم عشای ربانی است، که به آنان که دیگر حتی زبان شکوه کردن‌شان نیست.

درک می‌کنی که در برابرت قد علم ننموده‌ام، برای رو در رویت ایستادن منزلی مشترک می‌بایست، زبانی مشترک، دلبستگی مشترک، و حال آن‌که به حکم آن‌چه تو خواستی، دیگر هیچ‌یک از آن‌ها در میان ما نیست.

برای یک پسر هیچ چیز هولناک‌تر از پافشاری و در روی پدر ایستادن نیست؛ چراکه رو در روی کسی ایستادن کم و بیش به معنای همرنگ شدن با اوست. پسرانی که رو در روی پدر گردنکشی می‌کنند، در شامگاه زندگی به گونه‌ای غریب به رنگ او درمی‌آیند.

زمانی پدر و مادر، فرزند را پرورش می‌دهند و زمانی می‌رسد که پرورش یافتن‌اش را مانع می‌شوند. این تنها خود فرزند است که می‌تواند این دو زمان را از یکدیگر تمیز دهد و به لطف منطق خویش راهی بیابد؛ رفتن، و نه ماندن و نزاع کردن. نباید ایستاد و نزاع کرد، تنها باید رفت.

و اما کدام حقیقت؟... حقیقتی که به تمامی در درون ماست. حقیقتی که جان آن در شناختن‌اش نیست، بلکه در افسونی است که نثارمان می‌کند، شعفی که هیچ چیز را یارای خاموش ساختنش نیست، دفینه‌ای که حتی مرگ ـ این زاغچه‌ی دست ناپاک ـ نیز دست یازیدن‌اش را توان نیست.

جویای تهیدستی نیست، فراوانی‌ای می‌جوید که در هیچ ثروتی نیست. به حکم فطرت، رایحه‌ی حقیقت را بیش‌تر در این پایین استشمام می‌کند تا در آن بالا. به همان سان که بیش‌تر در کاستی تا رونق.

هفته‌ها درگذرند. بزم‌ها از پی یکدیگر می‌گذرند، همه از یک رنگ. جسم او نیز هنوز در میان جمع و دل اما، جای دیگرست و چه سهل است انجام کاری بی‌حضور دل. حتی می‌توان جوانی را از سر گذراند، سخن گفت، کار کرد، دوست داشت، بی آن‌که دل داد...

چه کسی می‌تواند بیدار سازد آن‌کس را که رویا می‌پرورد و در رویا ظفر می‌یابد؟ هیچ چیز، هیچ کس

چطور می‌توان از شکست گفت، آن‌گاه که خدا یارمان است؟