بریده‌هایی از کتاب حضرت دوست

حضور دو والد به نفع کودک است، زیرا که هر یک او را از آسیب دیگری محافظت می‌کند؛ پدر او را از عاطفه‌ی حریصانه‌ی مادر و مادر او را از انعطاف‌ناپذیری پدر. از جانب من شما را سرزنشی نیست، اما اکنون باید ساز رفتن را کوک کنم و پیشه‌ی پدر در پیش گیرم، نه آن پدر که به ثروتمندان پارچه می‌فروشد، که آن پدری که سوداگر باران، برف و لبخند است. باید پیشه‌ی مادر پیش گیرم، نه آن مادری که مهر فرزند ارشد خویش را بیش از کودکان همسایه به دل دارد، که آن مادری که خشم و مهر او بر تمام کودکان به یکسان می‌بارد. مادرم خاک، مادرم آسمان.

آن‌چه به تمامی شنیده نشده، گویی هرگز شنیده نشده.

«وقتی آدم عاشق است همه چیز بیش‌تر معنا دارد.»

«دوستت دارم. این کلام بسیاررمزآلود و تنها چیزی است که لایق قرن‌ها تفکر است»

با بخشیدن چیزی به انسان است که او پایبند می‌شود. حال هر آن‌چه به من بخشیده بودی از برای خودت

آن‌چه از خود دورش می‌سازیم، دوری نگهدارش خواهد شد.

او برای شنیده شدن به گفتن نیاز ندارد. تنها حرکتی کافی خواهد بود. کلام پدر خشک و آمرانه است، کلامی که سکوت پسر حرف به حرف آن را پاسخ می‌گوید و واژه به واژه‌ی آن را فرو می‌ریزد.

«اما به عقب باز نخواهم گشت. جشن تازه شروع شده است. مقابل من تلاش من و تمام امیدهایم قرار گرفته‌اند... باید پروانه شد.»

«وقتی آدم عاشق است همه چیز بیش‌تر معنا دارد.»

پس از تو کتابخانه‌ای از آیین تو بر جای مانده، الهیونی درباره‌ی "تنگدستی" می‌اندیشند و بر آنند که از سپیدی شیر، سیاهی جوهر گیرند؛ الهیونی که در نگهداری دست‌نوشته‌های خویش دلسوزترند تا افکندن نگاهی سوی مردم. بر آن بودی که دیگر جامه‌ی ژنده‌ای بر روی زمین یافت نشود و از این همه تنها دستاری چند بر صومعه‌نشینان افزوده شد.