بریده‌هایی از کتاب صد سال تنهایی

«به او بگویید انسان زمانی می‌میرد که قادر به مردن باشد، نه وقتی که باید بمیرد!»

اگر قرار باشد انسان‌ها در کوپه‌ی درجه یک مسافرت کنند و ادبیات به واگن حمل بار برود، معلوم می‌شود دنیا را گند گرفته است!

سیر اندیشه‌ی او به سمت رویدادهای پراکنده و نامربوط دیگری هم امتداد یافت، ولی او بدون هیچ قضاوتی از آن‌ها گذشت زیرا یاد گرفته بود که چگونه با سردی با خاطرات خود مواجه شود و اجازه ندهد که احساسات در او به غلیان درآیند.

به این چیزها فکر می‌کرد و از خود می‌پرسید که آیا بهتر نبود که می‌رفت و در گور خود می‌خوابید و می‌گذاشت رویش خاک بریزند؟ بدون ترس از خدا سوال می‌کرد که آیا واقعا خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن ساخته شده‌اند که بتوانند این همه درد و عذاب را تحمل کنند؟

انسان زمانی می‌میرد که قادر به مردن باشد، نه وقتی که باید بمیرد!

«بدبختی تازه، بدبختی قدیمی را از یاد انسان می‌برد.