بریده‌هایی از کتاب یافتن معنا در نیمه دوم عمر

آنچه تکامل فردی اغلب از ما درخواست می‌کند تسلیم کردن برنامۀ من (رسیدن به امنیت و پشتیبانی عاطفی)، و بودن در خدمت نیت روح است، خدمتی که متواضع‌کننده است. این مورد کاملاً مخالف توجه به هوا و هوس و نیازهای مادی است؛ این مورد، خوش‌خدمتی کردن «من» به نظام عالی‌تری است که از طریق «خویشتن» برای ما ظاهر گشته است. «خویشتن» تجسم تمامیت حیات یک موجود زنده است، «خویشتن» معمار کمال است.

ایدۀ individuation (فردیت) است، یعنی پروژۀ مادام‌العمر تبدیل شدن به فرد کاملی که قرار بوده است شویم، آنچه کهن‌الگوها برای ما در نظر داشته‌اند و نه آنچه پدر و مادر ما یا قبیلۀ ما یا بخصوص «من» ما (که خیلی راحت می‌ترسد و باد می‌کند) در نظر داشته است. با این که به رمز و راز دیگران احترام می‌گذاریم، فرایند تکامل فردی ما هر یک از ما را فرامی‌خواند تا در حضور رمز و رازمان بایستیم و در سفری که آن را «سفر زندگی» می‌نامیم، در زمینۀ کسی که هستیم مسئولیت بیشتری به عهده بگیریم.

تنها با پرداختن یا توجه کردن به زخم روح و همچنین یاد گرفتن نحوۀ هم‌راستا کردن گزینه‌هایمان با برنامه‌های اصلاحی و مرموز روح است که می‌توانیم به طرزی فعال با فراخوان‌های التیام روح همکاری کنیم. فقط از طریق خودآگاهی پیدا کردن نسبت به معنای این درد و رنج و دستور کار آن برای تعالی معنوی می‌توانیم از جنگل تاریک بیرون آییم.

اغلب این خود روح است که ما را به چنین موقعیت دشواری آورده است، با این هدف که ما را متعالی کند تا چیز بیشتری را نسبت به آنچه مد نظر داشتیم به دنیا بدهیم از ما مطالبه کند.

به طرزی مخفی درمان دارویی ممکن است خیلی ساده باعث شود افراد از سؤالات بزرگتر زندگی پرهیز کنند، سؤالاتی که اگر مورد غفلت قرار گیرند، منبع مخفی درد و رنج خواهند بود. این دیگر یک نکتۀ مثبت نیست!

کار تعالی معنوی، کار مشترک ما انسان‌هاست،

«چقدر تمایل دارید با کسی زندگی کنید که افسرده، ناراحت و بی‌میل و رغبت است؟» پاسخ فوری آنها این است که برعکس این حالت را می‌خواهند. با این حال، اعمال آنها که برگرفته از منابعی مخفی است، دقیقاً شریک زندگی‌ای را خلق می‌کند که زودرنج و بی‌میل و رغبت است، کسی که آنها از فکر کردن به آن می‌هراسند. روابطی که در آن قرار است هر دوطرف بزرگتر شوند اغلب هر دو طرف را کوچکتر می‌کند چراکه روح هر یک از آن‌ها به واسطۀ آسیب‌ها یا ناراحتی‌های معمول و آشنای ناهماهنگی‌های روزانه، محدود شده و ابراز می‌شود.

«اگر آنچه که درون‌تان است را بیرون بیاورید، چیزی که بیرون آورده‌اید شما را نجات خواهد داد. و اگر آنچه که درون‌تان است را بیرون نیاورید، چیزی که بیرون نیاورده‌اید شما را تخریب خواهد کرد.» این مورد پایه و اساس چیزی است که یونگ از مفهوم «فردیت» در نظر دارد، این مورد خدمت کردن به «من» نیست، بلکه بودن در خدمت چیزی است که آرزو دارد از طریق ما زندگی کند.

«اگر آنچه که درون‌تان است را بیرون بیاورید، چیزی که بیرون آورده‌اید شما را نجات خواهد داد. و اگر آنچه که درون‌تان است را بیرون نیاورید، چیزی که بیرون نیاورده‌اید شما را تخریب خواهد کرد.»

«ما می‌توانیم چندین دهه وقت صرف بالا رفتن از نردبان کنیم و خیلی دیر تشخیص دهیم که نردبان را روی دیوار اشتباهی قرار داده‌ایم. ممکن است این دیوار، دیوار شخص دیگری باشد نه دیوار ما.»

ما در نمایش‌نامه‌هایمان چه نقشی ایفا می‌کنیم؟ آیا ما قهرمان داستان‌مان هستیم، یا این که شخصیتی کوچک در نمایش‌نامه شخص دیگری هستیم؟ و اگر این چنین است، در سناریوی چه کسی، و در چه داستانی؟

اکنون ما قادریم بپرسیم: «جدای از نقش‌هایی که بازی می‌کنم، من چه کسی هستم، نقش‌هایی که برخی خوب، مولد و هماهنگ با ارزش‌های درونی‌ام هستند و برخی این‌گونه نیستند؟»

«هیچ زندانی به اندازه زندانی که ندانیم در آن قرار داریم ما را محدود نمی‌کند.»

هیچ کس هنگام صبح، وقتی از خواب بیدار می‌شود، به آینه نگاه نمی‌کند و نمی‌گوید: «فکر می‌کنم امروز اشتباهاتم را تکرار خواهم کرد.» یا «انتظار دارم که امروز کاری احمقانه انجام دهم، کاری تکراری و واپس‌گرا، کاری که به ضرر من باشد.» اما اغلب این تکرار تاریخ، دقیقاً کاری است که ما انجام می‌دهیم، چراکه ما نسبت به حضور خاموش آن انرژی‌های برنامه‌ریزی‌شده ناآگاه هستیم، ایده‌های اساسی‌ای که به دست آورده‌ایم، درونی کرده‌ایم و تسلیم آنها شده‌ایم.

در هر حال، چیزی که ما نسبت به آن ناآگاه هستیم، قدرت فراوانی در زندگی ما دارد و احتمالاً در همین لحظه برای ما تصمیماتی می‌گیرد و قطعاً به طرزی پنهان الگوهای تکراری پیشینۀ شخصی‌مان را ایجاد کرده است

«ما نسبت به چه چیزی ناآگاه هستیم؟»

بزرگ‌ترین گناه ما می‌تواند این باشد که انتخاب کنیم همچنان ناآگاه باقی بمانیم، علی‌رغم تمام شواهدی که در طول سال‌ها روی هم انباشته می‌شود که نشان می‌دهد عناصر دیگری درون ما به طرزی فعال از طرف ما تصمیماتی می‌گیرند، تصمیماتی که اغلب پیامدهای ناگواری دارد.

هر یک از ما موظف است که مسیر شخصی خودش را از میان جنگل تاریک زندگی پیدا کند.

اگر قرار باشد شما راه خودتان را بپیمایید، مجبور خواهید بود بیشتر از آنچه اکثر ما دوست داریم، مسئولیت‌پذیر باشیم. این کتاب اهمیت فوق‌العاده معنویت در فرآیند بازستاندن حیات خویشتن را تشخیص می‌دهد، هرچند ادعا نمی‌کند که برای این کار لازم است اعتقادات خاصی داشته باشید. این نیز کار خود شماست.

تکامل فردی فرد را از گَلّه و از جمع جدا می‌کند، اما حیطه یا سیطره‌ای را که در آن روابط واقعی می‌تواند رخ دهد را عمق می‌بخشد.