بریده‌هایی از کتاب یافتن معنا در نیمه دوم عمر

کیفیت شهروندی‌مان و کیفیت سفر زندگی‌مان هرگز نمی‌تواند فراتر از سطح رشد شخصی‌ای که به دست آورده‌ایم باشد. هر آن چیزی که بر سر میز حیات می‌آوریم تابعی از این خواهد بود که چقدر از سفرمان را آگاهانه طی کرده‌ایم و چقدر قادر بوده‌ایم از شجاعت استفاده کنیم تا با غلبه در دنیای واقعی زندگی کنیم، جهانی که زندگی به ما ارائه داده است. این سفر قهرمانی آگاهانه‌تر که مستلزم یک زندگی معنوی و انسجام و یکپارچگی وجودی روان‌شناختی است، تنها سفری است که ارزش پیمودن دارد.

کیفیت روابطمان، کیفیت تربیت فرزندان‌مان، کیفیت شهروندی‌مان و کیفیت سفر زندگی‌مان هرگز نمی‌تواند فراتر از سطح رشد شخصی‌ای که به دست آورده‌ایم باشد. هر آن چیزی که بر سر میز حیات می‌آوریم تابعی از این خواهد بود که چقدر از سفرمان را آگاهانه طی کرده‌ایم و چقدر قادر بوده‌ایم از شجاعت استفاده کنیم تا با غلبه در دنیای واقعی زندگی کنیم

(یونگ به طرزی ناراحت‌کننده عنوان کرد آنچه که ما نسبت به آن بی‌توجه هستیم یا آن را به لحاظ درونی انکار می‌کنیم، به احتمال قوی به صورت سرنوشت بیرونی‌مان برای ما رُخ می‌دهد). بنابراین، سؤالی که مطرح است این است «این برون‌داد و این اتفاق از کدام بخش درون من بیرون آمده است؟»

نیمۀ دوم زندگی یک ملاقات و مباحثه مستمر با حقایق پراکنده است، حقایقی که عموماً نمی‌توان به راحتی آنها را به صورت خودآگاه درآورد تا این که مجبور می‌شویم این کار را انجام دهیم. این واقعیات شامل تشخیص این نکته است که این زندگی ماست، نه زندگی کس دیگری، این که بعد از تولد ۳۰ سالگی‌مان تنها ما مسئول این هستیم که زندگی‌مان نهایتاً چگونه می‌شود و این که ما در این دنیا فقط لحظه‌ای گذرا در ماهوارۀ در حال گردش ابدیت حضور داریم، و این که یک تلاش عظیم درون هر یک از ما به واسطۀ حکومت روح در جریان است. درک این واقعیت، زندگی کردن با آن و پذیرفتن فراخوان‌های آن، پیشاپیش به معنی گسترده کردن چهارچوب ارجاعی است که از طریق آن زندگی‌مان را نظاره می‌کنیم.

در بیشتر موارد ما در زندگی‌مان به نقطه‌ای می‌رسیم که متوجه می‌شویم در خدمت درک کوچک شده‌ای از خودمان هستیم.

نیمۀ دوم زندگی تلاشی برای دوباره پس گرفتن خودشان است.

تا ما نپذیریم که فراتر از روشنایی‌های آشنای بندری که پشت سر گذاشته‌ایم شنا کنیم، هرگز قادر نخواهیم بود به ساحل جدیدتری برسیم. برای برخی این ورود کردن تدریجی است، برخی دیگر ناگهان داخل آب‌های عمیق هل داده می‌شوند.

ما در نمایش‌نامه‌هایمان چه نقشی ایفا می‌کنیم؟ آیا ما قهرمان داستان‌مان هستیم، یا این که شخصیتی کوچک در نمایش‌نامه شخص دیگری هستیم؟ و اگر این چنین است، در سناریوی چه کسی، و در چه داستانی؟

در پایان، ما تنها زمانی متحول می‌شویم که بتوانیم این حقیقت را تشخیص دهیم و بپذیریم که اراده‌ای درون همۀ ما وجود دارد که کاملاً بیرون از طیف کنترل خودآگاه قرار دارد، اراده‌ای که می‌داند چه چیزی برای ما خوب است و مکرراً از طریق بدن‌مان، عواطف‌مان و رؤیاهایمان به ما گزارش می‌دهد و بی‌وقفه التیام یافتن تمام و کمال را در ما تشویق می‌کند.

هیچ کس هنگام صبح، وقتی از خواب بیدار می‌شود، به آینه نگاه نمی‌کند و نمی‌گوید: «فکر می‌کنم امروز اشتباهاتم را تکرار خواهم کرد.» یا «انتظار دارم که امروز کاری احمقانه انجام دهم، کاری تکراری و واپس‌گرا، کاری که به ضرر من باشد.» اما اغلب این تکرار تاریخ، دقیقاً کاری است که ما انجام می‌دهیم، چراکه ما نسبت به حضور خاموش آن انرژی‌های برنامه‌ریزی‌شده ناآگاه هستیم، ایده‌های اساسی‌ای که به دست آورده‌ایم، درونی کرده‌ایم و تسلیم آنها شده‌ایم.

بزرگ‌ترین گناه ما می‌تواند این باشد که انتخاب کنیم همچنان ناآگاه باقی بمانیم، علی‌رغم تمام شواهدی که در طول سال‌ها روی هم انباشته می‌شود که نشان می‌دهد عناصر دیگری درون ما به طرزی فعال از طرف ما تصمیماتی می‌گیرند، تصمیماتی که اغلب پیامدهای ناگواری دارد.

«ما نسبت به چه چیزی ناآگاه هستیم؟» در هر حال، چیزی که ما نسبت به آن ناآگاه هستیم، قدرت فراوانی در زندگی ما دارد و احتمالاً در همین لحظه برای ما تصمیماتی می‌گیرد و قطعاً به طرزی پنهان الگوهای تکراری پیشینۀ شخصی‌مان را ایجاد کرده است. هیچ کس هنگام صبح، وقتی از خواب بیدار می‌شود، به آینه نگاه نمی‌کند و نمی‌گوید: «فکر می‌کنم امروز اشتباهاتم را تکرار خواهم کرد.» یا «انتظار دارم که امروز کاری احمقانه انجام دهم، کاری تکراری و واپس‌گرا، کاری که به ضرر من باشد.» اما اغلب این تکرار تاریخ، دقیقاً کاری است که ما انجام می‌دهیم، چراکه ما نسبت به حضور خاموش آن انرژی‌های برنامه‌ریزی‌شده ناآگاه هستیم، ایده‌های اساسی‌ای که به دست آورده‌ایم، درونی کرده‌ایم و تسلیم آنها شده‌ایم.

اسطوره‌های دروغین فرهنگ، قدرت، مادی‌گرایی، لذت‌گرایی و خودپرستی (مواردی که ما فرافکنی کرده‌ایم و تصور می‌کنیم جوابگوی تمنای ما برای تعالی خواهند بود) فقط ما را محدود کرده یا کوچک می‌کنند. در هر دوراهی حیاتی تصمیم‌گیری، انسان باید این سؤال مهم را از خود بپرسد: «آیا این مسیر باعث تعالی من می‌شود یا مرا کوچک می‌کند؟»

به طرزی ظاهراً ضد و نقیض، پرهیز از رضایت دادن به گلّه بهترین روشی است که با آن در طول زمان می‌توانیم به جهان برگردیم و خدمت کنیم. همان‌گونه که یونگ گفته است: فردیت، فرد را از هماهنگی با جمع و در نتیجه از جمع جدا می‌کند. و این گناهی است که فرد پشت سر خود برای جهان به جا می‌گذارد، و این گناهی است که فرد باید تلاش کند تا جبران کند. فرد باید به جای خودش فدیه‌ای پیشنهاد کند، یعنی فرد باید ارزش‌هایی که معادلی برای غیبت او در حیطه شخصی جمعی است را ارائه دهد.

تقریباً همۀ ما عمیقاً احساس می‌کنیم که اجازه نداریم زندگی‌مان را خودمان رهبری کنیم. ما خیلی زود در زندگی یاد گرفتیم که جهان شرایطی را معین کرده است که عدم توجه به این شرایط می‌تواند به تنبیه یا طردشدن منجر شود. ما بیش از حد به این پیام توجه کرده‌ایم و اتفاقاً آن را درونی هم کرده‌ایم، اما این پیام یک مانع نفوذناپذیر بر سر راه توانایی «من» برای انتخاب مسیر خودش بوده است

«چقدر تمایل دارید با کسی زندگی کنید که افسرده، ناراحت و بی‌میل و رغبت است؟» پاسخ فوری آنها این است که برعکس این حالت را می‌خواهند. با این حال، اعمال آنها که برگرفته از منابعی مخفی است، دقیقاً شریک زندگی‌ای را خلق می‌کند که زودرنج و بی‌میل و رغبت است، کسی که آنها از فکر کردن به آن می‌هراسند. روابطی که در آن قرار است هر دوطرف بزرگتر شوند اغلب هر دو طرف را کوچکتر می‌کند چراکه روح هر یک از آن‌ها به واسطۀ آسیب‌ها یا ناراحتی‌های معمول و آشنای ناهماهنگی‌های روزانه، محدود شده و ابراز می‌شود. چه در حال حاضر در یک رابطۀ صمیمی باشیم و چه نباشیم، هر یک از ما نیازی عمیق دارد که حمایت قوی روح را احساس کند، این که احساس کند ما در خلق داستانی الهی مشارکت داریم.

هرگاه ما بدون معنا زندگی می‌کنیم، از بزرگترین بیماری رنج می‌بریم.

نیت‌های خوب‌مان، خودآگاهی و وجدان‌مان، پیش‌بینی‌ها، برنامه‌ریزی‌ها، دعاهایمان و راهنمایی‌های دیگران هرگز نمی‌تواند مانع از رویارویی‌های گاه و بی‌گاه ما با سردرگمی، گم‌گشتگی، خستگی، افسردگی و ناامیدی از خودمان و دیگران شود؛ یا مانع از به هم ریختن و از بین رفتن برنامه‌ها و تدابیر یا ترفندهایی شود که ظاهراً زمانی مؤثر بوده‌اند.

چگونه است که حتی وقتی همه چیز ظاهراً خوب پیش می‌رود، احساس خوبی نسبت به آن ندارید؟

«من» همان لایۀ نازک خودآگاهی است که روی اقیانوس رنگارنگی که روح نامیده می‌شود شناور است. با توجه به گرایش «من» به تلاش برای محکم کردن چیزی که در تلاطم است، بهتر است به «خویشتن» به عنوان یک فعل نگاه کنیم و نه به عنوان یک اسم. «خویشتن» رشد می‌کند؛ «خویشتن» همیشه در حال رشد کردن است، حتی وقتی «خویشتن» (علیرغم نگرانی «من») ما را به سمت اهداف (یا منتهای) زوال‌پذیرمان هدایت می‌کند.