بریده‌هایی از کتاب یافتن معنا در نیمه دوم عمر

آنهایی که بیش از همه ذهن‌شان با مسئلۀ ظاهر مشغول است عموماً کسانی هستند که بیش از همه نسبت به وظیفۀ اقتدار درونی مقاومت نشان می‌دهند، چراکه همچنان به دنبال تأیید از سوی جهان بیرون هستند.

وقتی با گزینه‌ای روبرو می‌شوید، اضطراب و ابهام را انتخاب کنید، چراکه این دو همیشه باعث رشد و توسعه می‌شوند، در حالی که افسردگی یک حالت واپس‌گرا است. اضطراب اکسیری خارق‌العاده است، در حالی که افسردگی یک داروی آرام‌بخش است. اولی شما را در لبۀ هیجانی زندگی قرار می‌دهد و دومی شما را در خواب کودکی فرو می‌برد

ما که در رقص سست زندگی بی‌هدف این‌طرف و آن‌طرف می‌رویم، دچار طغیان نوستالژی یا خاطرات غم‌انگیز گذشته می‌شویم («نوستالژی» (nostalgia) واژهای با منشأ یونانی به معنی غم دوری از خانه است). لازم است به خاطر داشته باشیم که این برنامه‌های کاری توأمان پیشرفت در مقابل پس‌رفت، هر روز درون ما در جنگ هستند. وقتی میل «بازگشتن به خانه» فراگیر می‌شود، تصمیم می‌گیریم که تصمیم نگیریم و در حالی که روی زین نشسته‌ایم، آرام استراحت می‌کنیم و در میان آنچه که آشنا و راحت است می‌مانیم؛

ممکن است متنافض به نظر برسد، اما این فراخوان‌ها از ما می‌خواهد که بیش از پیش خودمان را جدی بگیریم، اما به طریقی متفاوت از گذشته. چنین خودتحلیلی‌هایی نمی‌تواند برای مثال بدون صداقتی بیشتر از آنچه تاکنون قادر بوده‌ایم پیش برود. در بیشتر موارد ما در زندگی‌مان به نقطه‌ای می‌رسیم که متوجه می‌شویم در خدمت درک کوچک شده‌ای از خودمان هستیم. یونگ در جایی با لحن شوخی عنوان کرده است که ما همگی با کفش‌هایی راه می‌رویم که بیش از حد برای ما کوچک هستند.

. اجتناب کردن، مسئول ندانستن خود یا انکار ارتباط با کسی یا چیزی و ابراز نکردن عواطف، اولین خط دفاعی برای کسانی می‌شود که منابع لازم برای دفاع از موقعیت ظریف و شکننده‌شان را نداشته‌اند. با این حال، برای همه ما مشکل زمانی ایجاد می‌شود که واکنش‌های انعکاسی اینچنینی با طیف وسیع‌تر حالات گوناگون آن برای ما تصمیم‌گیری کند و ناخودآگاهِ ما را به زور اشغال کند. من افراد زیادی را دیده‌ام که با کسی که دوست نداشته‌اند، ازدواج کرده‌اند چراکه احساس کرده‌اند قادر نیستند به کسی که دوستش دارند، نزدیک شوند یا به او برسند زیرا به طرزی واپس‌گرا «دیگری» را با این ضعف انتقال‌یافته تصور کرده‌اند

فردی که در نیمۀ دوم زندگی قرار دارد و در حال بزرگ کردن نوجوانان و به طور هم‌زمان مراقبت از پدر و مادرش است (نسلی که گاهی اوقات نسل ساندویچی نامیده می‌شود)، هرچند مشتاقانه به این مسئولیت‌ها بپردازد، متوجه خواهد شد نیازهای رشدی خودش مورد غفلت قرار گرفته است. تنها راهی که از طریق آن فرد می‌تواند مانع از دلخوری شود (دلخوری‌ای که به ندرت به سطح می‌آید و در نتیجه در ناخودآگاه جای می‌گیرد)، این است که تلاش کند همۀ مراقبت‌های بالا را به طرزی آگاهانه انجام دهد. این به معنی این است که فرد همزمان که عهده‌دار مسئولیت مراقبت از فرزندان و پدر و مادر خودش است، وقتی را نیز برای خودش جدا کند. بی‌توجهی دراز مدت به خویشتن جایی خود را نشان خواهد داد، شاید در بیماری فیزیکی یا افسردگی یا به طرزی معمول‌تر، در زودرنجی که در واقع نشت خشم ابراز نشده است. ایجاد توازن بین نیاز خود فرد به آزادی و رشد شخصی و نیازهای دیگران کار دشواری است. ایجاد کردن این توازن هرگز کار آسانی نیست.

رابطۀ عشقی به عنوان روکش طلا دادن به طرف مقابل، ممکن است یک توهم یا برای مدتی یک دروغ جذاب باشد، اما قدرت ماندگاری لازم برای رابطه واقعی را ندارد.

روان‌شناسیِ نیمۀ اول زندگی به واسطۀ خیالِ به دست آوردن انگیزه پیدا می‌کند: به دست آوردن قدرت «من» برای کنار آمدن با جدایی، جدا شدن از تسلط ظاهری پدر و مادر و به دست آوردن جایگاه در جهان (چه از طریق دارایی باشد و چه رابطه یا کارکرد اجتماعی). در این صورت، نیمۀ دوم زندگی، از ما رها کردن را می‌طلبد: رها کردنِ یکی دانستن خود با دارایی‌ها، نقش‌های اجتماعی، جایگاه و هویت‌های موقتی؛ نیمۀ دوم زندگی از ما می‌خواهد ارزش‌های دیگری که از درون تأیید می‌شود را در آغوش کشیده و به طور کامل بپذیریم.

برای کودکی که عمیقاً درماندگی در برابر جهان و دگرگونی مخرب هجوم روانی را تجربه کرده باشد، انگیزۀ اجتناب کردن از رویارویی با دنیا، ممکن است بر زندگی او غالب شده و تبدیل به اختلال شخصیتی موسوم به «شخصیت اجتنابی» شده باشد. اجتناب کردن، مسئول ندانستن خود یا انکار ارتباط با کسی یا چیزی و ابراز نکردن عواطف، اولین خط دفاعی برای کسانی می‌شود که منابع لازم برای دفاع از موقعیت ظریف و شکننده‌شان را نداشته‌اند.

برنامۀ درسی مستمر زندگی، اصلاً از ما نمی‌خواهد که از درد و رنج پرهیز کنیم؛ بلکه در عوض از ما می‌خواهد که در رویارویی با درد و رنج معنادارتر زندگی کنیم.

همان‌گونه که یونگ با بیانی که احتمالاً همۀ پدر و مادرها را آزار می‌دهد عنوان کرده است، بزرگ‌ترین باری که یک فرزند باید به دوش بکشد، زندگی نزیستۀ پدر و یا مادرش است: «چیزی که معمولاً شدیدترین تأثیر روانی را روی کودک دارد زندگی‌ای است که پدر و مادر نزیسته‌اند (و همچنین آباء و اجداد فرد، چراکه ما در اینجا با یک پدیدۀ روانی بسیار قدیمی «گناه آغازین» روبرو هستیم).»

همان‌گونه که، رومی (شاعر پارسی زبان) به صورتی جالب گفته است: پادشاه شما را به یک کشور می‌فرستد تا کار ویژه‌ای انجام دهید. شما به آن کشور می‌روید و صد کار دیگر انجام می‌دهید. اما اگر آن کاری را که به خاطر آن به آنجا فرستاده شده بودید را انجام ندهید، مانند این است که گویی هیچ کاری انجام نداده‌اید. بنابراین انسان برای کاری خاص به این جهان آمده است و آن کار، هدف اوست. اگر آن کار را انجام ندهد، مانند این است که هیچ کاری انجام نداده است.

مخالفت کردن با ترس‌مان شاید حیاتی‌ترین تصمیم ضروری در اداره زندگی و احیای دستور کار روح در نیمۀ دوم زندگی است. ظرافتی که ترس به واسطۀ آن می‌تواند ما را اداره کند فوق‌العاده است. تأثیر ترس نه تنها در الگوهای اجتناب (که بسیار در زندگی ما رایج هستند)، بلکه همچنین در انکار، تفکیک (جدا ساختن زندگی‌مان به صورت گزینه‌های خوب یا بد ساده‌لوحانه) یا فرافکنی نسبت به دیگران نیز یافت می‌شود.

در پس ناراحتی‌هایی که در میانسالی تجربه می‌کنیم و در پس گوناگونی داستان‌های شخصی‌مان، این چرخش در نیمۀ دوم زندگی برای همه ما رخ می‌دهد. تصور گذشتۀ ما نسبت به خویشتن کمرنگ می‌شود، در حالی که هنوز درک جدیدی برای ما روشن نشده است. چنین لحظات بحرانی عموماً بسیار دردناک هستند، اما شامل دعوت از «من» برای دوباره چیدن اولویت‌ها است، دعوتی که «من» در برابر آن مقاومت می‌کند تا این که مجبور می‌شود آن را بپذیرد.

چه تعداد از ما به اندازۀ کافی قوی و اخلاقی هستیم که بگوییم ما مشکل خودمان هستیم؟

روابط، اغلب افراد را ناکام می‌گذارد، چراکه ما توقع بیش از حد از روابط صمیمی‌مان داریم. ما به ندرت متوجه می‌شویم که بار زیادی از طرف مقابل‌مان به ما تحمیل می‌شود، یا از طرف ما بر آنها.

اضطراب بهایی است که باید برای بلیط زندگی بپردازیم؛ افسردگی درون‌روانی محصول جانبی پرهیز ما از سوار شدن بر کشتی زندگی است.

کار ما این است که بپرسیم روان چه می‌خواهد، نه این که پدر و مادرمان چه می‌خواهند، نه این که عقده‌های پدر و مادر ما چه می‌خواهند، نه این که فرهنگ چه می‌خواهد، نه این که «من» چه می‌خواهد. فراخوان این است که باید از اعماق وجود پاسخ دهیم و ریسک کرده و هر آنچه که روح می‌خواهد (سفر بزرگ‌تر) را به او بدهیم.

این که قادر باشیم مستقیماً با غم‌هایمان روبه‌رو شویم و مسئولیت وظیفه شخصی‌مان که اکنون پدیدار شده است را به عهده بگیریم، صداقت روانی زیادی را می‌طلبد

عشق ورزیدن به بچه‌ها به معنی توانمند ساختن آنهاست تا بتوانند بدون ما زندگی کنند، کاری که در هر حال مجبور خواهند بود انجام دهند.