بریده‌هایی از کتاب یافتن معنا در نیمه دوم عمر

به طرزی مشابه، بیماری را دیدم که همسر عاشقش را از خود دل‌آزرده کرده بود، چراکه نمی‌توانست باور کند که همسرش به او وفادار است. با وجود وفاداری زن به او که هم آن را اقرار کرده بود و هم در ظاهر این‌گونه بود، ظرفیت مرد برای به رسمیت شناختن زن به واسطۀ خاطراتش از مادرش که در جلوی چشمان او وقتی هشت ساله بود، با یک غریبه رفت و او را ترک کرد، تحت تأثیر قرار گرفته بود. او هرگز دوباره مادرش را ندید. این انگاره که به واسطۀ تجربه طردشدگی واقعی برنامه‌ریزی شده بود آنقدر از لحاظ بار عاطفی قدرتمند بود که به همسر او انتقال پیدا کرد و مسلماً باعث شد که تاریخ تکرار شود. همسر او هیچ چاره‌ای نداشت جز این که این تردید و بی‌اعتمادی وسواس‌گونه را رها کند. و این‌گونه بود که انگارۀ کودکی آن مرد به طرزی غم‌انگیز تأیید شد

«آنچه درون‌مان انکار می‌کنیم به شکل تقدیر بیرونی ما برایمان اتفاق خواهد افتا

هیچ کس وقتی صبح از خواب بیدار می‌شود نمی‌گوید: «من امروز فرافکنی خواهم کرد.» اما همه ما این کار را انجام می‌دهیم. چیزی که ناخودآگاه است، بار معنایی دارد، استقلال دینامیک معینی دارد و به صورت درونی انکار می‌شود، در شکلی مخفی در محیط بیرونی ما ظاهر خواهد شد. بنابراین، ما چشم‌اندازمان یا چشم‌انداز پدر و مادرمان یا چشم‌انداز فرهنگ‌مان در رابطه با یک زندگی خوب را به کارمان، شریک زندگی‌مان، فرزندان‌مان، خانه‌هایمان و دارایی‌هایمان فرافکنی می‌کنیم، بدون این که بدانیم چقدر زیاد از آنها انتظار داریم. ما روی این چیزها حساب باز می‌کنیم تا باعث شوند ما شاد شویم و برای ما موفقیت، رضایت و معنا به ارمغان بیاورند و شاید حتی به ما اجازه دهند مدت بیشتری مانند یک کودک معصوم و ساده‌لوح باقی بمانیم. هیچ چیز بیرونی نمی‌تواند چنین بار سنگین انتظاراتی را برای مدتی طولانی حمل کند

وقتی هر انگاره اسطوره‌ای یا شکل فرهنگی که توجه ما را به سمت خود می‌کشاند را بررسی می‌کنیم، مفید است که ۴ سؤال زیر را در نظر بگیریم: ۱. سؤال جهانی و ماندگاری که این شکل یا انگاره یا داستان قصد دارد به آن بپردازد، چیست؟ ۲. پاسخی که این شخص یا این مکتب به آن سؤال ارائه می‌دهد، چیست؟ ۳. فرهنگ رایج من چگونه به همین مقوله می‌پردازد؟ ۴. تا چه حد این پاسخ به واسطۀ تجربۀ خود من تأیید می‌شود؟

هرگاه بتوانیم خودآگاهی را به ملاقات با روح ببریم، حتماً تغییر خواهیم کرد و چه بخواهیم و چه نخواهیم، حتماً متعالی خواهیم شد.

در بیشتر زندگی‌ها اجازه داشتن برای زندگی کردنِ زندگی خویشتن چیزی نیست که به راحتی به ما داده شود، بلکه چیزی است که خودمان باید آن را به دست آوریم.

روح‌های قوی‌تری به دنبال درمان هستند؛ ولی افراد زخمی‌تر بیشتری به دنبال این هستند که کسی را مقصر جلوه دهند.

به طرزی مخفی درمان دارویی ممکن است خیلی ساده باعث شود افراد از سؤالات بزرگتر زندگی پرهیز کنند، سؤالاتی که اگر مورد غفلت قرار گیرند، منبع مخفی درد و رنج خواهند بود. این دیگر یک نکتۀ مثبت نیست!

بزرگ‌ترین راز این نیست که ما به طور تصادفی در غنای زمین و کهکشان پرستاره پرتاب شده‌ایم، بلکه این است که در این زندان ما می‌توانیم تصوراتی دربارۀ خودمان ایجاد کنیم که به اندازۀ کافی نیرومند است که بتواند ناچیز بودن‌مان را نفی کند. زندگی‌ای که معنا را محدود کند باعث زخمی شدن روح می‌شود.

Self یا (خویشتن) استعارۀ کارل یونگ برای هوشمندی ذاتی، منحصر به فرد، عالمانه و هدایت‌کننده‌ای است که به طرزی کامل فراتر از خودآگاهی معمول ما قرار دارد. استعارۀ «خویشتن» برآمده از این دانش شهودی است که چیزی درون هریک از ما نه تنها فرایندهای بیوشیمیایی ارگانیک ما را کنترل (یا نظارت) می‌کند و ما را از موجوداتی کمتر پیچیده به موجوداتی پیچیده‌تر تبدیل می‌کند، بلکه بیشتر از آن در جستجوی حالتی از «بودن» است که هدف واضح حضور ما در روی زمین از همان ابتدا است.

یونگ زمانی عنوان کرده است: «هیچ کس نمی‌تواند با دیگری بیش از آن حدی که قبلاً با خودش پیش رفته است پیش برود.»

«هرمان هسه» عنوان کرده است: «باید بسیار در چاله‌ها و خاک‌ها زمین بخوریم قبل از این که به خانه برسیم، و هیچ کس نیست که ما را هدایت کند. تنها هدایت‌گر ما، دلتنگی ما برای رسیدن به خانه است.»

وقتی لحظه آن فرا برسد که آمادۀ شنیدن چیزی شویم، آن وقت حرفی که باید بشنویم گفته می‌شود. شاید آن حرف همیشه زده شده است اما لازمه این که آن حرف را بشنویم این بوده است که ما آماده باشیم.

ما به اینجا آمده‌ایم تا بخش کوچکی از حقیقت را به دنیا اضافه کنیم، تکۀ رنگی منحصربفردمان در پازل وجود یا هستی.

در هر دوراهی حیاتی تصمیم‌گیری، انسان باید این سؤال مهم را از خود بپرسد: «آیا این مسیر باعث تعالی من می‌شود یا مرا کوچک می‌کند؟»

گاه و بی‌گاه، ممکن است ضروری باشد که ما از جهان غیبت کنیم تا روی سفرمان تأمل کرده و تجدیدنظر کنیم، اما در نهایت ما خود بزرگترمان را دوباره به دنیا برخواهیم گرداند.

«خویشتن» شما، به دنبال رسیدن به خودش است و این کار را از طریق محقق کردن احتمالات بالقوه‌ای که درون شماست انجام می‌دهد. هم‌زمان «من» فراخوانده می‌شود تا با ارادۀ متعالی «خویشتن» همکاری کند؛ در غیر این صورت، «خویشتن» به واسطۀ انفجارهای آتشفشانی که ما آن را «ناراحتی‌های روانی» در افراد یا «معضلات اجتماعی» در جامعه می‌نامیم، تضعیف می‌شود. خدمت به «خویشتن» خیلی شبیه دستیابی به نورانیت و معنویت است، بسیار شبیه بودن در خدمت ارادۀ الهی است،

هدف زندگی شادی نیست؛ بلکه معناست. آنهایی که از طریق تلاش برای اجتناب یا دور زدن درد و رنج به دنبال شادی هستند، زندگی را سطحی و بی‌معنا خواهند یافت.

مفهوم پنهان بیشتر روابط «وابستگی» است، در حالی که هدف باید حمایت دو طرفه از استقلال هر یک از طرفین باشد.

لازم است همیشه بین «درد» و «رنج» تمایز قائل شویم. «درد» یک مقوله فیزیولوژیکی است و در صورت امکان همیشه باید برطرف شود، چراکه می‌تواند باعث فرسایش نشاط و شادابی روح شود. «رنج» چیزی معنوی است، چراکه ناگزیر سؤالاتی مربوط به معنا را مطرح می‌کند. اگر ما از رنج رها باشیم، احتمال کمتری وجود دارد که با سؤالاتی که در نهایت تعریف می‌کنند ما چه کسی هستیم، درگیر شویم. شدت و عمق سؤالات مطرح‌شده به واسطۀ رنج، ما را از حالت رضایت داشتن به وضع موجود، بیرون می‌کشد و از تکرارهای موقتی زندگی بدون دردسر خارج کرده و به سر دوراهی روزمرۀ افزایش یافتن یا کوچک شدن می‌رساند. بر اساس یک جملۀ قدیمی مربوط به قرون وسطی: «رنج سریع‌ترین اسب برای رسیدن به تکامل است.»