بریده‌هایی از کتاب زندگی مشترک بدون فریاد: حفظ آرامش، رشد کردن و صمیمی‌تر شدن

کمتر تجربه‌ای در زندگی از نظر توانایی پیشرفت چالش و رشد، شبیه زندگی مشترک است.

صمیمیت، یعنی تصدیق این امر به یکدیگر: «حریص، سخت، مغرور، تنبل، حسود، عصبانی، کسل‌کننده یا ناامن» هستیم و درعین‌حال می‌خواهیم دوست داشته بشویم.

این، تضاد صمیمیت است. کسی که می‌خواهیم با او از همه بیشتر احساس امنیت کنیم و به او از همه نزدیک‌تر باشیم، دقیقا همان کسی است که (به علت همان نزدیکی و آسیب‌پذیری) می‌تواند عمیق‌ترین زخمها را به ما بزند.

این، تضاد صمیمیت است. کسی که می‌خواهیم با او از همه بیشتر احساس امنیت کنیم و به او از همه نزدیک‌تر باشیم، دقیقا همان کسی است که (به علت همان نزدیکی و آسیب‌پذیری) می‌تواند عمیق‌ترین زخمها را به ما بزند.

صمیمی‌تر شدن هم به معنای تمرکز بر خود و بازنمایی آن خود به همسرتان است، و هم به معنای تحسین و تشویق او برای انجام چنین کاری.

تلاشهای مضطربانه ما برای ایجاد یک ارتباط اجباری، در واقع مانع از آن می‌شود که چنین ارتباطی را ایجاد کنیم.

از روشهایی که می‌توان گفت شخصی توسط خدا هدایت شده، این است که روی خود کنترل داشته باشد.

تقریبا همه می‌خواهند ازدواج کنند. با این حال، تعداد بسیار کمی از ما واقعا می‌خواهیم متأهل باشیم. متأهل بودن، واقعا متأهل بودن، بیش از آنچه بر پرده سینما نشان داده می‌شود، تلاش می‌خواهد. حتی مشاوره قبل از ازدواج یا دیدن رابطه فوق‌العاده والدینمان نمی‌تواند ما را به‌اندازه کافی آماده کند. متأهل بودن ـ تأهل واقعی برای تمام عمر ـ نیازمند ایجاد سطحی از بلوغ است که کمتر تجربه‌ای در زندگی می‌تواند به پای آن برسد؛ نوعی بلوغ که مشخصه آن توانایی پذیرش آسیب‌ها، بخشندگی بسیار و صبر بی‌پایان است. و همه اینها برای سال اول (والبته همه سالهای آتی) است!