بریده‌هایی از کتاب زندگی مشترک بدون فریاد: حفظ آرامش، رشد کردن و صمیمی‌تر شدن

مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای زندگی مشترکتان انجام دهید آن است که یاد بگیرید بیشتر بر خود متمرکز شوید.

متأهل بودن ـ تأهل واقعی برای تمام عمر ـ نیازمند ایجاد سطحی از بلوغ است که کمتر تجربه‌ای در زندگی می‌تواند به پای آن برسد؛ نوعی بلوغ که مشخصه آن توانایی پذیرش آسیب‌ها، بخشندگی بسیار و صبر بی‌پایان است.

آیا آماده پذیرش این فرمول جدید و ساده برای ایجاد و حفظ زندگی مشترک که همواره در پی آن بوده‌اید، هستید؟ این فرمول چنین است: آرام باشید، رشد کنید، صمیمی‌تر شوید. تکرار کنید. همین! تنها چیزی که برای شروع و ادامه یک تحول پایدار در زندگی مشترک لازم است، این است که یک همسر به‌طور داوطلبانه و همواره آرام باشد، رشد کند، صمیمی‌تر شود و سپس تکرار کند.

احساسی بودن بزرگ‌ترین دشمن ما در هنگام ایجاد رابطه‌های مهم است.

بهترین سالهای زندگی‌تان، سالهایی‌اند که مشکل‌هایتان را بر عهده می‌گیرید. مادرتان، محیط‌زیست، یا رئیس جمهور را مقصر نمی‌دانید. متوجه می‌شوید خودتان سرنوشتتان را کنترل می‌کنید.

واکنش‌پذیر بودن عاطفی، یعنی اجازه دهیم به جای آنکه بالاترین اصول ما انتخابهای ما را تعیین کنند، بدترین‌ترسها یا نگرانیهایمان چنین کاری را انجام دهند. و هرگاه اجازه می‌دهیم نگرانیهایمان عنان اختیار ما را به دست بگیرند، معمولاً به نتیجه‌ای می‌رسیم که در ابتدای مسیر می‌خواستیم از آن اجتناب کنیم.

انسانهای بالغ به دیگران خدمت می‌کنند، بدون آنکه توجه کنند آیا در عوض به آنها خدمت می‌شود یا نه. الگوی برآورده کردن نیازها، انسانها را به بلوغ بالاتری نمی‌رساند؛ بلکه این مسئله را می‌پذیرد که همسران در حالتی نابالغ باقی بمانند و حتی به این کار تشویقشان می‌کند. و این مسئله بدترین قسمت این الگوست. بدترین نتیجه آن این است که با تمرکز زیاد بر نیازهایمان، در نهایت دو انسان... بسیار... نیازمند ایجاد می‌کنیم. در نهایت ما دو انسان نالان و نابالغ داریم که به یکدیگر نیاز دارند و همواره اگر نیازشان برآورده نشود، نیازهای دیگری را برآورده نخواهند کرد.

میزان طلاق، تنها به دلیل اینکه مردم با یکدیگر برخورد یا رابطه بدی دارند، بالا نرفته است. ازدواجها به طلاق می‌انجامند، چون همسران سعی می‌کنند زندگی مشترکشان را در الگوهایی بگنجانند که برای ازدواج توصیه می‌شوند؛ الگوهایی که نه تنها مسائل را برطرف نمی‌کنند، که باعث بدتر شدن شرایط هم می‌شوند.

وقتی ما تسلیم نگرانیهای زندگی مشترک می‌شویم («آیا همیشه این‌طور خواهد بود؟» ، «آیا او دیگر به من اهمیت می‌دهد؟» ، «آیا او فریب‌کاری می‌کند؟»)، به‌طور واضح، عملکرد مغز را مختل می‌کنیم. و وقتی مغزمان دست از کار می‌کشد، ما شروع به شکلی از فریاد زدن می‌کنیم. و می‌دانید چه اتفاقی می‌افتد؟ مسئله به شکلی ظالمانه، اما شاعرانه برعکس می‌شود؛ فریاد زدن ما در واقع باعث می‌شود نگرانیهایمان راحت‌تر تبدیل به واقعیت شود.

تمرکزتان را از اینکه بر همسرتان متمرکز شوید تا شما و تلاشهایتان را تشخیص دهد، برگیرید. در عوض بر رشد خودتان در جهت تبدیل شدن به انسانی سپاسگزار متمرکز شوید که مشتاقانه همسرش را درک و از او برای همه کارهایی که (چه بزرگ و چه کوچک) انجام می‌دهد تا زندگی‌تان پیش برود، تشکر می‌کند.

اگر تنها یک گام کوچک برای اینکه انسانی قوی‌تر شوید و زندگی مشترکتان صمیمی‌تر شود، وجود داشته باشد، آن گام این است: تنها بگویید: «متشکرم» . اولویتتان این باشد که هر کاری را همسرتان در جهت پیشبرد زندگی‌تان انجام می‌دهد، تشخیص دهید، پررنگ و تحسین‌اش کنید.

برای آنکه رشدی حقیقی را ایجاد کنیم، باید بر تنها کسی که واقعا می‌توانیم کنترلش کنیم، متمرکز شویم: خودمان،

تقریبا همه می‌خواهند ازدواج کنند. با این حال، تعداد بسیار کمی از ما واقعا می‌خواهیم متأهل باشیم. متأهل بودن، واقعا متأهل بودن، بیش از آنچه بر پرده سینما نشان داده می‌شود، تلاش می‌خواهد. حتی مشاوره قبل از ازدواج یا دیدن رابطه فوق‌العاده والدینمان نمی‌تواند ما را به‌اندازه کافی آماده کند. متأهل بودن ـ تأهل واقعی برای تمام عمر ـ نیازمند ایجاد سطحی از بلوغ است که کمتر تجربه‌ای در زندگی می‌تواند به پای آن برسد؛ نوعی بلوغ که مشخصه آن توانایی پذیرش آسیب‌ها، بخشندگی بسیار و صبر بی‌پایان است. و همه اینها برای سال اول (والبته همه سالهای آتی) است!

احساسی بودن بزرگ‌ترین دشمن ما در هنگام ایجاد رابطه‌های مهم است.

این داستان می‌خواهد نشان دهد یک تغییر بزرگ الزاما با یک حرکت غیرقابل تصور آغاز نمی‌شود. قطعا چنین تغییری با تلاش در جهت تغییر رفتار شخص دیگری رخ نمی‌دهد؛ بلکه با حفظ آرامش یکی از دو طرف آغاز می‌شود و دیگری را به پی‌گیری همان روش دعوت می‌کند.

احساسی بودن، هنگامی که می‌خواهیم یک رابطه عالی ایجاد کنیم، بزرگ‌ترین دشمن ماست.

حساس بودن بیش‌ازحد و گرفتن حالت تدافعی نسبت به خانواده (یا هر چیزی در این رابطه) مفید نیست. این کار برایتان سودی ندارد. در حقیقت، این کار تنها شما را گیر می‌اندازد. اگر بتوانید کمی پوست‌کلفت‌تر و کمی شوخ‌طبع باشید، از احساس رهایی‌ای که خواهید داشت، شگفت‌زده خواهید شد؛ حتی وقتی همسرتان به شما حرفهایی می‌زند که شنیدنشان مشکل است.

صمیمی‌تر شدن دلیل ازدواج ماست. صمیمی‌تر شدن حرکتی است که به واضح‌ترین شکل بیانگر واقعی‌ترین و آسیب‌پذیرترین خواسته‌های ارتباطی ماست.

قدرتمندترین نیرویی که می‌توانید وارد زندگی مشترکتان کنید، قدرت آرامش است. با حفظ آرامش و ارتباط، قدرت قطع مسالمت‌آمیز بحث و جدلها، شناخت و تغییر هرگونه الگوی اختلالی و تبدیل هر رابطه‌ای به شکلی که همیشه در آرزویش بوده‌اید، را خواهید داشت. تنها با حفظ آرامش و حضور داشتن در رابطه، می‌توانید به زندگی مشترک و کل خانواده‌تان آرامش دهید.

اتفاق می‌افتد) سعی کنید آن زن را با ناسزا گفتن، سرزنش و تهدید، تخریب کنید. نتیجه منطقی این داستان چیست؟ بله، همسرتان از شما دورتر می‌شود، از دستتان عصبانی است و حال احتمال بیشتری دارد که بیشتر وقتش را در محل کار و با همکار جدیدش صرف کند. در حالت کنش‌پذیری به امید آنکه همسرتان با چنین کاری به سوی شما بازگردد و به شما نزدیک‌تر شود، بدترین وجه‌تان را به او نشان داده‌اید. و البته این کار معکوس عمل می‌کند. و همسرتان، مگر بر اساس دلسوزی یا وظیفه‌ای همراه با رنجش، دیگر نمی‌خواهد به شما نزدیک‌تر شود؛ او برعکس می‌خواهد به او نزدیک‌تر شود. فریاد زدن شما همان نتیجه‌ای را داد که می‌ترسیدید اتفاق بیفتد. این، قدرت اجتناب‌ناپذیر کنش‌پذیری عاطفی است؛ این، قدرت اجتناب‌ناپذیر فریاد زدن است. به همین علت آرام کردن خودتان مهم‌ترین گامی است که می‌توانید بردارید تا تغییرهایی مثبت را وارد زندگی مشترکتان کنید.