بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

«یک بار بد کردم و همواره شنیدم، دو بار خوب کردم و هرگز نشنیدم.»

تنها دانشی که در ذهن انسان می‌ماند دانشی است که به کار برده می‌شود.

اگر می‌خواهیم دوست پیدا کنیم، باید از خود بیرون آییم و کاری برای دیگران انجام دهیم

در برخورد با مردم باید به یاد داشته باشیم که همیشه با موجودات منطقی روبه‌رو نیستیم. ما با موجوداتی طرفیم که احساس دارند، موجوداتی که تعصب‌ها بر آنها حاکم است و غرور و منیت به حرکتشان وامی‌دارد.

و لرد چسترفلید به پسرش گفت: اگر می‌توانی، عاقل‌تر از دیگران باش‌اما به آنها نگو که عاقل‌تری.

«به همان اندازه که ما تشنه تأیید هستیم از مقصر جلوه داده شدن بیزاریم.»

کنفسیوس می‌گوید: «وقتی جلوی درگاهِ درِ خانه خودت تمیز نشده درباره برف روی بام همسایه شکوه نکن.»

«از دشمنانی که به تو حمله‌ور می‌شوند نترس، از دوستانی بترس که به تو تملق می‌گویند.»

به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.» پس چرا من و شما چنین نکنیم؟

رالف والدو‌امرسون می‌گوید: «با هر زبانی که صحبت کنی هرگز نمی‌توانی چیزی غیر از آنچه هستی بر زبان آوری.»

باید به یاد آوریم که انتقاد مثل کبوتر جِلد است که همیشه به خانه برمی‌گردد

"عمل" بلندتر از حرف سخن می‌گوید و یک لبخند به ما می‌گوید: «من تو را دوست دارم. از دیدنت خوشحالم. تو مرا سرشار از شادی کرده‌ای.»

شکسپیر می‌گوید: «هیچ چیزی یا خوب یا بد نیست. فکر ماست که آن را چنین می‌کند.»

غالبا یافتن عیب آسان‌تر از پیدا کردن حُسن است.

بنیامین فرانکلین، که در جوانی بسیار صریح و بی‌پروا بود، چنان سیاستمدار و ماهر در برخورد با مردم شد که سفیر‌امریکا در فرانسه انتخاب شد. راز موفقیت او چه بود؟ او می‌گوید: «من درباره هیچ کسی ــ و هیچ گاه ــ بد صحبت نمی‌کنم... و هر چه خوبی از کسی بدانم بر زبان می‌آورم.»

هیچ کس به اندازه کسی که لبخندی برای دادن نداشته باشد نیازمند لبخند نیست.

کسی که برخلاف میلش متقاعد شده، همچنان بر همان اعتقاد سابق باقی است.

تفاوت بین تمجید و چاپلوسی چیست؟ خیلی ساده است: تمجید، صادقانه و چاپلوسی، غیرصادقانه است. یکی از دل برمی‌خیزد و دیگری از زبان. یکی غیرخودخواهانه است و دیگری خودخواهانه. یکی را همه دنیا می‌پسندد و دیگری را همه جهانیان مذموم می‌دانند و محکوم می‌کنند.

امرسون می‌گوید: «با هر کسی که روبه‌رو می‌شوم به نوعی از من برتر است. به این ترتیب است که از او چیز یاد می‌گیرم.»

به جای اینکه مردم را محکوم و سرزنش کنیم، بهتر است سعی کنیم آنها را درک نماییم. بیایید سعی کنیم دریابیم چرا آنها بدان گونه رفتار می‌کنند. این کار بسیار مفیدتر و سازنده‌تر از انتقاد است و به جای نارضایتی و دلخوری، موجب افزایش حس همدردی، ظرفیت تحمل و مهربانی می‌شود. «شناختن همه به معنی بخشیدن همه است.» به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.» پس چرا من و شما چنین نکنیم؟