بریده‌هایی از کتاب آیین دوستیابی و چگونگی نفوذ در دیگران

آبراهام لینکلن در جایی چنین گفت: «بیشتر آدم‌هایی که در اطراف ما وجود دارند تقریبا به همان اندازه‌ای شادند که ذهنشان اجازه می‌دهد.»

«پیش از هر چیز، اشتیاق به خواستن را در شخص دیگر بیدار کنید. آن کس که چنین کند تمام دنیا را با خود دارد و کسی که نتواند، در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.»

«افرادی که می‌توانند خود را جای دیگران قرار دهند و می‌توانند طرز تفکر آنها را درک کنند هرگز نباید نگران آینده خود باشند.»

کسی که بتواند خواستن را در دیگران به وجود آورد تمام دنیا را با خود دارد و آن کس که نتواند، در جاده تنهایی گام برمی‌دارد.»

«هدف بزرگ تعلیم و تربیت، معلومات نیست، بلکه عمل است.»

جان بی. راکفلر در اوج فعالیت خود می‌گفت: «توانایی برخورد با مردم کالایی قابل خرید و فروش است مثل شکر و قهوه. من برای این توانایی بیش از هر چیز دیگری در این دنیا حاضرم به فرد بدهم.»

«یک قطره عسل خیلی بیشتر از یک گالن زهرآب مگس به دور خود جمع می‌کند.» بنابراین در مورد انسان نیز، اگر می‌خواهید او را با خود همراه کنید، ابتدا باید متقاعدش کنید که دوست صمیمی او هستید. بنابراین به او قطره‌ای عسل نشان دهید تا قلبش را برای شما تصاحب کند

به قول دکتر جانسون: «جناب، خداوند نیز قصد ندارد انسان را مورد قضاوت قرار دهد تا اینکه روزگارش به سر آید.»

هر احمقی می‌تواند انتقاد کند، محکوم کند، و قُر بزند و ــ البته اکثر احمق‌ها چنین می‌کنند.

اما به شخصیت و کنترل فراوان نیاز است تا آدم بتواند درک کند و گذشت داشته باشد.

فکر می‌کنید بزرگ‌ترین عامل ایجاد انگیزه به نظر او چیست؟ پول؟ شرایط کاری خوب؟ مزایای مالی خوب؟ نه... هیچ یک از اینها نیست. بزرگ‌ترین عاملی که در افراد ایجاد انگیزه می‌کند، خودِ کار است. اگر خود کار هیجان‌انگیز و جالب باشد، فردی که به آن مشغول است خواهان و مشتاق انجام آن می‌شود و در نتیجه، انگیزه ارائه یک کار خوب در او به وجود می‌آید. این همان چیزی است که هر آدم موفقی دوست دارد. هر کسی دوست دارد فرصتی برای ابراز وجود به دست آورد. همه می‌خواهند ارزش خود را به اثبات رسانند، رشد کنند، از دیگران پیشی بجویند، و برنده باشند.

انتقاد دشمن‌آفرین است، زیرا فرد را در موضع دفاعی قرار می‌دهد و غالبا باعث می‌شود که او سعی در توجیه خود کند. انتقاد خطرناک است زیرا غرور باارزش شخص را جریحه‌دار می‌کند و احساس مهم بودن او را خدشه‌دار می‌سازد و در نتیجه، باعث دلخوری می‌شود.

«محبوبیت من، شادی من و احساس ارزش داشتن من، تماما بستگی به مهارت من در مراوده با مردم دارد.»

دفعه بعد که وسوسه می‌شوید که به کسی اشتباهش را یادآور شوید، روش قدیمی سقراط رابه یاد آورید و سؤالی ملایم بپرسید ــ سؤالی که جوابش «آری» باشد. چینی‌ها ضرب‌المثلی دارند که حاوی قرن‌ها دانش شرق است: «آن که آرام می‌رود، بسیار می‌رود.» آنها پنج هزار سال به مطالعه طبیعت انسان مشغول بودند و بسیاری از کلماتشان را باید به خط زر نوشت: «آنکه آرام می‌رود بسیار می‌رود»

پذیرای عدم توافق باشید. این شعار را به یاد داشته باشید: «وقتی دو شریک همیشه با هم در توافق باشند، یکی از آن دو وجودش ضروری نیست.» فرضا اگر نکاتی وجود داشته باشد که شما در نظر نگرفته بودید، باید ممنون باشید که مورد توجه شما قرار داده شده‌اند. شاید این عدم توافق فرصتی باید برای اینکه شما بتوانید پیشاپیش جلوی اشتباه بزرگی را که ممکن بود مرتکب شوید بگیرید.

این گفته‌امرسون را به یاد داشته باشید که: «هر کسی را که با او روبه‌رو می‌شوم، در زمینه‌ای از من برتر است. و من سعی می‌کنم آن برتری را پیدا کنم.»

ویلیام جیمز می‌گوید: عمیق‌ترین اصل در طبیعت انسان، آرزوی بی‌پایان او به مورد تقدیر قرار گرفتن است.

به قول دکتر نیکلاس موری باتلی که سال‌ها رییس دانشگاه کلمبیا بود: «افرادی که فقط به خودشان فکر می‌کنند به طرز شگفت‌آوری فاقد تعلیم و تربیتند. این افراد حتی اگر تحصیلات دانشگاهی هم داشته باشند بی‌سوادند.»

زیگموند فروید یکی از بزرگ‌ترین شنونده‌های زمان معاصر است. یکی از افرادی که با او ملاقات کرده بود رفتار و شخصیت شنوندگی او را چنین توصیف می‌کند: «آن چنان بر من تأثیر گذاشت که هرگز فراموشش نخواهم کرد. خصوصیاتی داشت که تا آن زمان در هیچ کس دیگری ندیده بودم. تا آن زمان چنین توجه عمیق و متمرکزی را ندیده بودم. صحبت از فرضا «نگاه رسوخ کننده در روح» و مانند آن نیست. چشمانی آرام و مهربان داشت. صدایش کوتاه و مهربان بود. به‌ندرت حالات چهره‌اش عوض می‌شد.‌اما توجهش به من و تقدیر او از چیزی که می‌گفتم، حتی وقتی آن را خیلی بد بیان کردم، واقعا خارق‌العاده بود. نمی‌دانید وقتی این طور به آدم گوش می‌دهند چه احساسی به آدم دست می‌دهد.»

چموش‌ترین افراد، حتی خشن‌ترین منتقدان، نیز غالبا در حضور یک شنونده صبور و دلسوز ــ یعنی در حضور شنونده‌ای که وقتی عیب‌جوی چموش مانند مار کبرای مصری آماده است تا زهر خود را از سیستم خود بیرون بریزد ــ خاموش می‌شوند و صبورانه گوش می‌دهند.