بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

چشمان تو چه دارد که به شب بگوید؟ شب از من خالی‌ست هلیا... شب از من، و تصویرِ پروانه‌ها خالی‌ست...

من انگار معجزه‌یی هستم. مرا باور نمی‌کنند. مرا نمی‌بینند.

من زبان پرندگان را می‌دانم.

پرنده‌ها از بهار می‌پرسند: «بهار را ندیده‌یید که از اینجا بگذرد؟»

چرا پنهان‌شدن؟ چرا گریختن؟

روح، خالص و تنها، زنگْ‌خوردگی را احساس می‌کند.

اینک نامه‌یی که بر دیوارِ سیاهِ شب حک شده‌است مرگ‌ْ‌ناپذیری لحظه‌ها را اعلام می‌دارد.

چشمان تاریکِ مرگْ‌آشنای تو،

من هرگز نخواستم که از عشق افسانه‌یی بیافرینم؛ باورکن! من می‌خواستم که با دوست‌داشتن زندگی‌کنم __ کودکانه و ساده و روستایی.

سپر باش میان من و دنیا

آنها اضطراب را، تا زمانی‌که ورق میدان‌دارِ آنهاست، نخواهندشناخت؟

هلیای من! آیا هنوز ریزش باران بر گونه‌هایت تو را شاداب می‌کند؟ آیا هنوز بوی بیدها زمانی که از کنارشان می‌گذری شادی می‌آفریند؟ آیا هنوز از صدای لیوان‌ها که به هم می‌خورند و از آنکه ظرف‌های شسته را با دستمالِ زبرِ سفید خشک‌کنی شادمان می‌شوی؟

من لبریز از گفتنم نه از نوشتن. باید که اینجا روبه‌روی من بنشینی و گوش‌کنی. دیگر تکرار نخواهدشد.

به‌یادبیاور که در این لحظه‌ها نیاز من به تو نیاز من به تمامی ذرّاتِ زندگی‌ست. هلیا به من بازگرد.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی‌هاست.

به‌یاد داشته‌باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هرچه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فداکردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمّل‌سوز است تحمّل می‌کند؛ اما هرگز به منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود

واژه‌ها در من ماندند و در من مذاب‌شدند و در آن سرمای زندگی‌سوز، واژه‌ها در وجود من بستند.

نگاه پیر تو چشمان مرا نوازش خواهدداد و ما با آن‌همه خاطرات و چنان یادهای پرشکوهی، سنگین و آهسته راه خواهیم‌رفت.

تمنّا، بودن را بی‌رنگ می‌کند. و آنچه از هر استغاثه به جای می‌ماند ندامت است

بازگشتِ من به شهر، بازگشت من به‌سوی تو نیست.