بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

بگذار تا تمام وجودت تسلیم‌شدگی را با نفرین بیامیزد، زیرا که نفرینْ بی‌ریاترین پیام‌آور درماندگی‌ست.

نفرینْ پیام‌آور درماندگی‌ست و دشنامْ برای او برادری‌ست حقیر...

هلیا دردِ تن، دردِ روح را سبک‌تر می‌کند

من پیش از این بارها گفته ‌بودم که التماس شُکوه زندگی را فرو می‌ریزد. تمنّا، بودن را بی‌رنگ می‌کند.

التماس شُکوه زندگی را فرو می‌ریزد. تمنّا، بودن را بی‌رنگ می‌کند. و آنچه از هر استغاثه به جای می‌ماند ندامت است.

به این شهر سوگند می‌خورم و تو ــ ساکن در این شهری و سوگند به پدر، و فرزندانی که پدیدآورد که انسان را در رنج آفریده‌ییم... قرآن کریم _ سوره‌ی بَلَد

هلیا! برای دوست‌داشتنِ هر نَفَسِ زندگی، دوست‌داشتنِ هر دَمِ مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیزِ نو، خراب‌کردن هر چیزِ کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن، عاشقِ مرگ‌بودن را

کسی خواهدآمد! به این بیندیش! هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر. کسی مانده‌است که خواهدآمد. باورکن! کسی که امکان آمدن را زنده نگه می‌دارد. بنشین به انتظار!

وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود.

رقیب، یک آزمایشگرِ حقیر بیشتر نیست. بگذار آنچه از دست رفتنی‌ست ازدست‌برود. تو در قلب یک انتظار خواهی‌پوسید

کسی خواهدآمد! به این بیندیش! هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر.

کسی خواهدآمد! به این بیندیش! هیچ پیامی آخرین پیام نیست و هیچ عابری آخرین عابر.

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته‌است، و در پاک‌ترین اعمال، قطره‌یی از ناپاکی.

به من بازگرد. و مرا در محبس بازوانت نگه‌دار. و به اسارت زنجیرهای انگشتانت درآور که اسارت در میان بازوان تو چه شیرین است.

هلیا مگر نمی‌گفتی که «ما» با هم خواهیم‌خندید و با هم خواهیم‌گریست؟ که روزی افسانه‌وش خواهیم‌مُرد، در کنار هم __ و افسوسْ بماند برای دیگران؟ آیا مرداب انزلی یادت می‌آید هلیا؟ آن کَرَجی کوچک و آن قایق‌ران خوش‌آواز اهل کُجور؟ و آن غروب‌های حزن‌انگیز که ما را به یاد شهری که دوست می‌داشتیم و کودکی‌هایمان می‌انداخت؟ و می‌دانستیم که با نخستین چراغ، شادی‌ها همه بازخواهندگشت و ما باز خواهیم‌خندید.

من لبریز از گفتنم نه از نوشتن. باید که اینجا روبه‌روی من بنشینی و گوش‌کنی. دیگر تکرار نخواهدشد.

اینجا هیچ‌کس نیست که غروب‌ها به من خوشامد بگوید و موهای نرمش را میان دست‌های من بگذارد و بخندد. روزِ بدِ تنهایی، مرگِ بی‌دلیل را به خاطر من می‌آورد. مرگِ روزهای خوب را مرگِ همه‌ی حکایت‌ها را به من بازگرد هلیای من مگذار که خالیِ روزها و سنگینی شب‌ها در اعماقِ من جایی ازیادنرفتنی بازکند. ما برای فروریختنِ آنچه کهنه‌است آفریده‌شدیم. در ما دَمیدند که طغیانگر و شورش‌آفرین باشیم. و به‌یادبیاور آنچه را که من در این راه از‌دست‌داده‌ام. سه روزِ پیش، ما با ایمان به خویش، می‌گفتیم که بازگشتْ هیچ‌چیز را خراب نمی‌کند. و اکنون تنها تو می‌توانی اثبات‌کنی که ما دوباره بِنا خواهیم‌کرد. به‌یادبیاور که در این لحظه‌ها نیاز من به تو نیاز من به تمامی ذرّاتِ زندگی‌ست. هلیا به من بازگرد.

پنجره‌ها نمی‌خندند وَ آب نمی‌جوشد وَ بوی مستی‌آفرینِ تنِ تو در این کلبه نپیچیده‌است. یاد تو هر لحظه با من است؛ امّا یاد، انسان را بیمار می‌کند.

آنچه هر جدایی را تحمّل‌پذیر می‌کند اندیشه‌ی پایانِ آن جدایی‌ست.

نفرینْ پیام‌آور درماندگی‌ست و دشنامْ برای او برادری‌ست حقیر...