بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

بگذار آنچه از دست رفتنی‌ست ازدست‌برود.

دردِ تن، دردِ روح را سبک‌تر می‌کند.

ما هرگز از آنچه نمی‌دانستیم و از کسانی که نمی‌شناختیم ترسی نداشتیم. ترس، سوغاتِ آشنایی‌هاست.

بگذار تا تمام وجودت تسلیم‌شدگی را با نفرین بیامیزد، زیرا که نفرینْ بی‌ریاترین پیام‌آور درماندگی‌ست.

سرنوشت، همان سرافرازیِ ازلیِ خویش را پایدار می‌بیند. شاید، شاید که ما نیز عروسک‌های کوکی یک تقدیر بوده‌ییم... نمی‌دانم...

بگذار که انتظار، فرسودگی بیافریند؛ زیرا تنها مُجرمان التماس خواهندکرد.

پدر! من می‌خواهم بار دیگر به شهری که دوست می‌دارم بازگردم.

پدر! من می‌خواهم بار دیگر به شهری که دوست می‌دارم بازگردم. دیگر سخنی از هلیا در میان نیست...

شهرها، هلیا، و همان شهری که به اندوهِ گورستان‌های بی‌درخت آراسته‌است. صدای بادی که زیرِ پُلِ مغربِ شهر می‌پیچد، صدای گریه‌ی اطفالی که مادرانشان پشت میزهای چوبیِ سنگینْ ملال ابدی غربت را سبکْ‌تر می‌کنند، صدای پارس سگ‌ها که دیوار سیاه شب را تکان می‌دهد، فریاد همیشگی کارخانه‌هایی که پنبه‌ها را پاک می‌کنند، آوازهایی که چون کلاه و لباس سربازی به هر شهر رنگی می‌دهد سوای همه‌ی رنگ‌ها، صدای دارکوب‌ها که در سراسر روز نقطه‌هایی تهی بر سینه‌ی درختان می‌نشانند؛ رنگ‌هایی که در جامه‌ها، خرمن‌ها، گل‌های شکوفای پنبه‌ها، درختان بارور نارنج، سفال‌ها، آسمان و دریا، پیام‌آوران جاویدان تکرار هستند،

تو به دیوار تکیه می‌دهی و مرا نگاه می‌کنی. آه هلیا... چیزی خوفناک‌تر از تکیه‌گاه نیست. ذلّت، رایگان‌ترین هدیه‌ی هر پناهی‌ست که می‌توان جست. هلیا، اگر دیوار نباشد پیچک به کجا خواهدپیچید؟ اسکناس‌های کهنه را نوارهای چسب حمایت می‌کنند، سربازان را سنگرها. هلیای من! ما را هیچ‌کس نخواهدپایید و هیچ‌کس مدد نخواهدکرد.

ما از خاک نبود که گریختیم، از آنها گریختیم که حرمتِ زمین را با گام‌های آلوده می‌شکستند.

افسوس هلیا که آن رَجعتِ دردناکِ ما پایان یک پندار بود... پایان هر پندار.

در تمام لحظه‌هایی که تو می‌دانی، می‌شناسی و خواهی‌شناخت، به‌یاد داشته‌باش که روزها و لحظه‌ها هیچ‌گاه باز نمی‌گردند.

بگذار به شهری بازگردم که نخستین خندیدن‌های شادمانه را به من آموخت و نخستین گریستن‌های کودکانه را. شهری که مرا به خویش می‌خوانَد، هم‌چنان‌که فانوس‌فروشِ دوره‌گرد، کودکان مشتاق را.

آنچه هنوز تلخ‌ترین پوزخندِ مرا برمی‌انگیزد «چیزی‌شدن» از دیدگاه آنهاست__ آنها که می‌خواهند ما را در قالب‌های فلزّی خود جای بدهند. آنها با اعدادِ کوچک به ما حمله می‌کنند. آنها با صفرِ مُطلقشان به جنگ با عمیق‌ترین و جاذب‌ترین رؤیاها می‌آیند__ و ما خُردکنندگان جعبه‌های کوچک کفش هستیم

فکر می‌کنم یک‌روز، توی باغ، وقتی تو نیستی... پروانه‌یی به بزرگی یک... یک... خیلی بزرگ؛ به‌قدر آن رومیزی گلدار اتاق ناهارخوری شما پیداکنم. دنبالش بدوم. باید خیلی مواظب‌باشم که بال‌هایش خُردنشود، و او روی بوته‌ی گل آن‌طرف باغ بنشیند. دو طرف بال‌هایش را بگیرم... امّا... ممکن‌است آن‌قدر بزرگ هم خوب نباشد. دست‌و‌پای خیلی زشتی داشته‌باشد، به‌قدر بادبزن. این‌طور بهتر است. بگیرم و بدوم طرف منزل شما. ــ هلیا... یک پروانه‌ی خیلی بزرگ گرفته‌ام. پنجره باز بشود و تو به من نگاه‌کنی... نه... به پروانه نگاه می‌کنی. نیست هلیا؟ بعد فریاد می‌کشی و می‌دوی __ همیشه صدای پایت را می‌شنیدم و بعد خودت را می‌دیدم که در آستانه‌ی در به من لبخند می‌زنی

به‌یاد داشته‌باش که یک مرد، عشق را پاس می‌دارد، یک مرد هرچه را که می‌تواند به قربانگاهِ عشق می‌آورد، آنچه فداکردنی‌ست فدا می‌کند، آنچه شکستنی‌ست می‌شکند و آنچه را که تحمّل‌سوز است تحمّل می‌کند؛ اما هرگز به منزلگاهِ دوست‌داشتن به گدایی نمی‌رود.

عشق، جمعِ اعداد و ارقام نیست تا بتوان آن را به‌آزمایش‌گذاشت، باز آن‌ها را زیر هم نوشت و باز آن‌ها را جمع‌کرد

در آن طلا که مَحَکْ طلب‌کند شک‌است. شک چیزی به جای نمی‌گذارد. مِهر، آن متاعی نیست که بشود آزمود و پس از آن، ضربه‌ی یک آزمایش به حقارتْ آلوده‌اش نسازد.

همه‌جای زمین برای گل‌های ما خاک هست و مِهر در خاکْ روییدنی‌ست چون گیاه، و خشمْ گیاهی رُستنی‌ست.