بریده‌هایی از کتاب بار دیگر شهری که دوست می‌داشتم

_ آقا... به این مرد نگاه‌کنید. آیا او پدر هلیا نیست؟ _ ببخشید آقا، من در این شهر کسی را نمی‌شناسم. _ هر آشنایی تازه ‌اندوهی تازه است...

در پایدارترین شادی‌ها نیز غمی نهفته‌است، و در پاک‌ترین اعمال، قطره‌یی از ناپاکی.

هلیا! برای دوست‌داشتنِ هر نَفَسِ زندگی، دوست‌داشتنِ هر دَمِ مرگ را بیاموز و برای ساختن هر چیزِ نو، خراب‌کردن هر چیزِ کهنه را و برای عاشقِ عشق بودن، عاشقِ مرگ‌بودن را.

من روانِ دائمِ یک دوست‌داشتن هستم.

خشمی رُستنی در دیدگانش بود که هیچ گیاهِ سرکشِ فریادی جوابگوی آن خشم نبود.

فردا نارنج‌ها از آن‌سوی نرده‌های چوبی خواهندگریست.

شهرها را نبودِ ما غریب نمی‌کند. شهرها در فِقدانِ انسانْ امتداد می‌یابند.

در کنار بیگانه‌ها زیستن در میان بی‌رنگی و صدا زیستن است. اینک اصوات، بی‌دلیل‌ترینِ جاری‌شدگانِ در فضا هستند. وقتی همه می‌گویند، هیچ‌کس نمی‌شنود.

مرا تصدیق‌کنی یا انکار، مرا سرآغازی بپنداری یا پایان، من در پایانِ پایان‌ها فرو نمی‌روم. مرا بشنوی یا نه، مرا جست‌وجو کنی یا نکنی، من مَردِ خداحافظی همیشگی نیستم. بازمی‌گردم؛ همیشه بازمی‌گردم.

بگذار که انسان ساده‌ترین دروغ‌های خوب را باورکند.

ماندگی و سکونْ پیش‌گفتار پوسیدگی‌ست.

من در صدای تو هستم.

من از دوست‌داشتن، فقط لحظه‌ها را می‌خواستم. آن لحظه‌یی که تو را به نام می‌نامیدم.

هلیا! من هرگز نخواستم که از عشق افسانه‌یی بیافرینم؛ باورکن! من می‌خواستم که با دوست‌داشتن زندگی‌کنم __ کودکانه و ساده و روستایی.

تو چون دست‌های من، چون اندیشه‌های سوگوار این روزهای تلخ و چون تمام یادها از من جدا نخواهی‌شد. هلیا، به من بازگرد. و مرا در محبس بازوانت نگه‌دار. و به اسارت زنجیرهای انگشتانت درآور که اسارت در میان بازوان تو چه شیرین است.

نیاز من به تو نیاز من به تمامی ذرّاتِ زندگی‌ست.

یاد تو هر لحظه با من است؛ امّا یاد، انسان را بیمار می‌کند.

بیاموز که مَحَبّت را از میان دیوارهای سنگی و نگاه‌های کینه‌توز، از میان لحظه‌های سُلطه‌ی دیگران، بگذرانی.

زندگی، تنهایی را نفی می‌کند، و عشق، بارورترینِ تمامِ میوه‌های زندگی‌ست.

من که از درونِ دیوارهای مشبّک، شب را دیده‌ام و من که روح را چون بلور بر سنگ‌ترینْ سنگ‌های ستم کوبیده‌ام من که به فرسایش واژه‌ها خوکرده‌ام و من __ بازآفریننده‌ی اندوه هرگز ستایشگرِ فروتنِ یک تقدیر نخواهم‌بود و هرگز تسلیم‌شدگی را تعلیم نخواهم‌داد زیرا نه من ماندنی هستم نه تو، هلیا. آنچه ماندنی‌ست ورای من و توست.