بریده‌هایی از کتاب در باب خلوت‌گزینی

اکنون که متعهد به زیستن در خلوت و بدون معاشر و همنشین شده‌ایم، باید گذاشت تا شادیمان قائم به نفس خودمان باشد؛ باید خود را از قید و بندهایی که ما را به دیگران پیوند می‌دهند، رهایی دهیم؛ باید چنان بر نفس خویش تسلط یابیم که در تنهایی خویش براستی و حقیقت زندگی نمائیم و بر این خلوت خویش راضی و خرسند باشیم.

آدمی می‌بایست خود را نوازش کند، تسلی دهد و بالاتر از همه این‌که خود را کنترل نماید و به همین جهت می‌بایست به خرد خود معطوف شده و از وجدان خویش که نمی‌تواند بی‌شرمساری در برابرش بایستد، در هراس باشد

کتاب‌ها لذت‌بخشند. اما اگر مدام تکرار شوند سرانجام منجر به از دست دادن دو بهترین همراه‌مان یعنی شادمانی و سلامتی، خواهد شد، پس از کتاب‌های‌تان دست بکشید. من یکی از آن افرادی هستم که باور دارم ثمرات کتابها نمی‌توانند مهم‌تر و وزین‌تر از آن‌چه هستند، بنمایند.

نباید اجازه دهیم که برندگی‌مان با لذتی که از کتاب‌ها می‌بریم، کند شود. این لذت مشابه همان لذاتی است که مدیر املاک، انسان خسیس، مرد شهوت‌ران و انسان جاه‌طلب را فاسد می‌نماید.

در مکان‌های خلوت، برای خود جمعیتی انبوه باش

اگر بتوانیم باید همسر، فرزند، اموال و از همه بالاتر سلامتی داشته باشیم، اما نباید چنان بدان‌ها وابسته شویم که شادیمان منوط به ایشان باشد. باید مکانی، در پشت محل کسب تنها برای خود داشته باشیم، آن‌جا را کاملا به خود اختصاص داده و در آن آزاد بوده و پناهگاهی برای خلوت‌مان باشد. در آن‌جا باید معمولا باب کلام درباره نفس‌مان باشد، با خودمان باشد و چنان باید صمیمی باشد

همان‌گونه که بیماری مسری به خصوص در جمعیت از شدت و خطر بیشتری برخوردار است، همین طور هم شما باید از تبه‌کاران و پیروی ایشان بر حذر باشید. از آن‌جا که تعداد ایشان[ عامه مردم ]بسیار است، خطر تشبث بدان‌ها در هر دو مورد بسیار است، یا باید از بسیاری از ایشان حذر نمود زیرا ایشان[ به لحاظ شخصیت ]متفاوتند.

‌تو و یک همصحبت برای یکدیگر کافی هستید؛ و آن دو نفر تو و نفس خویش هستید. ‌باید جماعت برایت[ درحکم ]یک نفر و یک نفر برایت[ در حکم جماعتی ]باشد

تحرک خویش را به دنیا اختصاص داده‌اند، معقول‌تر و مناسب‌تر است. ما به‌اندازه کافی برای دیگران زندگی کرده‌ایم. بگذارید دست‌کم این ایام پایانی عمر را برای خویش زندگی کنیم، افکار و‌اندیشه‌های‌مان را به نفس خویش و انجام کارهای نیک متوجه نمائیم. مهیا شدن استوار برای توجه به خویش و خلوت گزیدن، کار چندان آسانی نیست. این امر به جهت جلب توجه سایرین مشکلات بسنده‌ای برایمان ایجاد می‌نماید. از آن‌جا که خداوند نیز عزم ما برای رها کردن کارهای معمول جهت عزیمت را تائید می‌نماید، پس باید برای آن آماده بود؛ باید چمدان‌مان را ببندیم و[ جمع ]را برای یک مصاحبت دلپذیر با خویش ترک نمائیم؛ باید خود را از آن دام‌های سختی که ما را به دیگر چیزها متصل می‌نمایند و از آن فاصله‌ای که باعث دور شدن از خویشتن‌مان می‌شود، رها شویم. باید آن غل و زنجیرها را بگسلیم و از امروز به بعد دیگران را دوست بداریم اما جز با خودمان وصلت ننماییم. مخلص کلام این‌که، بگذار دیگران در کنار‌مان باشند اما نه آن چنان سخت و تنگ که جز با بریدن تکه‌ای از خود یا پوست‌مان نتوان ایشان را از خود جدا کرد. بزرگ‌ترین دانش در جهان این است که بدانی چگونه با خود زندگی کنی.

در مکان‌های خلوت، برای خود جمعیتی انبوه باش