بریده‌هایی از کتاب در باب خلوت‌گزینی

ما به‌اندازه کافی برای دیگران زندگی کرده‌ایم. بگذارید دست‌کم این ایام پایانی عمر را برای خویش زندگی کنیم، افکار و‌اندیشه‌های‌مان را به نفس خویش و انجام کارهای نیک متوجه نمائیم

شیطان در نفس ما آویخته است و او نمی‌تواند از خویش بگریزد

ما غل و زنجیر خویش را به همراه داریم؛ آزادی ما مطلق نیست. هنوز هم به چیزهایی که در گذشته جا نهاده‌ایم، خیره شده‌ایم و خیال‌مان مملو از آن‌هاست.

مردم همیشه در پی یافتن راه‌حلی مناسب نیستند.

چنین نیست که مرد حکیم نمی‌تواند در هر جایی شادمان باشد یا این‌که در میان ندیمان خلوت گزیند، بلکه بیاس می‌گوید که، اگر چنین مردی حق انتخاب داشته باشد از دیدن بسیاری از مردم حذر خواهد نمود.

همه کس می‌دانند که تمام امور در یک سرزمین بسته به اهتمامی است که آن کشور در آموزش و پرورش کودکانش به کار می‌بندد. با این وجود سپردن ایشان به لطف و مرحمت والدین‌شان، فارغ از اینکه چقدر ممکن است ساده لوح یا ضعیف باشند، عملی است کاملا غیر منطقی.

هیچ موجودی مردم‌گریز‌تر از آدمی نیست و[ در عین حال ]هیچ موجودی اجتماعی‌تر از آدمی نیست؛ مردم‌گریزی او به سبب معاصی وی است و اجتماعی بودنش به جهت طبیعتش.

مجازات حقیقی این است. هیچ گنهکاری معاف و مبری نیست، چرا که خود قاضی خویش است.

بیائید شهامت بهره‌مندی از لذات زندگانی را داشته باشیم. این لذات برای زنده‌ها خلق شده‌اند؛ به زودی به خاکستر، شبح و اشخاصی که تنها در افسانه‌ها از آن‌ها یاد می‌شود، بدل خواهیم شد.

آدمی می‌بایست خود را نوازش کند، تسلی دهد و بالاتر از همه این‌که خود را کنترل نماید