بریده‌هایی از کتاب کودکستان آقا مرسل

حسین آن‌قدر خندید که دل‌درد گرفت. بهمن حسن‌لو گفت: «سیداسماعیل رضایی نمره‌ی نوزده گرفته، اما اندازه‌ی شما دوتا این‌همه سروصدا نمی‌کنه.» اسماعیل از خجالت سرخ شد. رضا گیلان‌پور خمیازه‌کشان گفت: «برای یه‌ بچه‌ی درسخون نمره‌ی نوزده که چیزی نیست؛ درسته رضایی؟» اسماعیل محجوبانه لبخند زد.

خیلی اصرار کردن بمونم؛ اما طاقت نیاوردم و برگشتم. آب و خاک این‌جا خیلی دامن‌گیره. آدم رو اسیر خودش می‌کنه.

سیاوش با تعجب دو برادر دوقلوی سبزه را نگاه کرد که با هم مو نمی‌زدند. انگار سیبی بودند که از وسط دونیم شده باشند. دانیال گفت: «با هم داداشن.» سیاوش با رندی تمام گفت: «عجب! اگر نمی‌گفتی اصلاً متوجه نمی‌شدم. اصلاً شبیه ‌هم نیستن.»

راستی، این گردان چه‌طوریه؟ خوبه؟ دانیال خندید و گفت: «حرف نداره. حالا من و تو عضو گردان بلال هستیم.» بعد نخودی خندید و آهسته گفت: «گردان بلال، گروهان ذرت، دسته‌ی پف‌فیل.»

دانیال با نگرانی پرسید: «قانقاریا دیگه چیه؟ خیلی ناجوره؟» سیاوش حرص و ناراحتی‌اش را سر دانیال خالی کرد: از تو یکی که بدتر نمی‌تونه باشه. حتی حسین نجفی هم از جواب سیاوش به‌ خنده افتاد

خون در سر سیاوش با صدا و بلند، مثل تلمبه، می‌تپید. انگار جای قلب و مغزش عوض شده بود.

سیاوش ناله کرد: «اسماعیل، حلالم کن. دریا تویی. دریا تو بودی.»

سیاوش از علی پرسید: «می‌گم علی‌آقا، فکر می‌کنی این‌دفعه که بر گردیم جبهه، قراره چه اتفاقی بیفته و سر از کجا دربیاریم؟ دفعه‌ی قبل گردان قاطرچی‌ها، این‌دفعه کودکستان آقامرسل، به نظرت دفعه‌ی سوم چی می‌شه؟» دانیال و دیگران بلند خندیدند. دانیال به آرامی بلند شد. از جمع و به‌خصوص از حسین نجفی فاصله گرفت. بعد با بدجنسی و خنده گفت: «فعلاً باید حسین‌آقا رو بفرستیم خونه‌ی بخت، تا بعد ببینیم چی می‌شه.»

«سی‌سال معلمی تجربه‌ای به علوی داده بی‌نظیر، جنس‌شناسه برای خودش.»

ما پیرو پیامبری هستیم که همیشه مسلمانان را به کسب علم و دانش‌اندوزی تشویق و ترغیب می‌کرد. حتی شرط آزادی اسرای دشمن، آموزش خواندن و نوشتن به مسلمانان بی‌سواد بود.