بریده‌هایی از کتاب چرا دانش آموزان مدرسه را دوست ندارند؟

تفکر فرایندی آهسته، نیازمند تلاش و نامطمئن است.

دانش‌آموزان ایده‌های جدید (چیزهایی که نمی‌دانند) را در سایهٔ ایده‌های قدیمی (چیزهایی که می‌دانند) درک می‌کنند.

«اکثر اوقات کاری که می‌کنیم همان کاری است که اکثر اوقات می‌کنیم»

تلاش برای هم‌سطح‌کردن فضای یادگیری بچه‌ها بزرگ‌ترین چالش یک معلم است. تنها راه این است برای افزایش دانشی تلاش کنیم که کودک در خانه از کسبش محروم بوده است.

چهار دلیل برای اهمیت دانش پس‌زمینه در درک مطلب ذکر کردم: ۱) واژگان مرتبط را در اختیار می‌گذارد؛ ۲) به شما اجازه می‌دهد شکاف‌های منطقی‌ای را که نویسنده به جا گذاشته است پر کنید؛ ۳) قطعه‌بندی را ممکن می‌کند، که این خود باعث افزایش فضا در حافظهٔ فعال و تسهیل ارتباط انگاره‌ها می‌شود؛ و ۴) به تفسیر جمله‌های مبهم کمک می‌کند.

انتقال دانش زمانی اتفاق می‌افتد که افراد دانش پیشین خود را به شکلی درست برای مسئله‌ای جدید به کار بگیرند.

شیوه‌ای که سیستم حافظه استفاده می‌کند به این صورت است: اگر دربارهٔ چیزی به‌دقت فکر می‌کنید، احتمالاً بعداً هم باید دوباره درباره‌اش فکر کنید، پس باید ذخیره شود. پس آنچه در حافظهٔ شما می‌ماند چیزی نیست که دوست دارید یا تلاش می‌کنید به خاطر بسپارید، بلکه چیزی است که درباره‌اش فکر می‌کنید.

این فصل را با نقل‌قولی از اینشتین آغاز کردم: «تخیل از دانش مهم‌تر است». امیدوارم اکنون دیگر متقاعد شده باشید که اینشتین اشتباه می‌کرده است. دانش به این خاطر مهم‌تر است که پیش‌نیاز تخیل است یا حداقل پیش‌نیاز آن نوع تخیلی است که به حل مسئله، تصمیم‌گیری و خلاقیت ختم می‌شود.

نمی‌دانم چرا برخی اندیشمندان بزرگ (که بی‌شک فکت‌های زیادی می‌دانسته‌اند) از زیر سؤال بردن مدارس لذت می‌برند و معمولاً از آن به‌عنوان کارخانه‌هایی برای به‌خاطرسپاریِ بی‌فایدهٔ مقداری اطلاعات نام می‌برند.

اکثر مواقع به‌دنبالِ این هستیم که دانش‌آموزان به معنا فکر کنند. ۹۵ درصدِ آنچه دانش‌آموزان در مدرسه می‌آموزند به معنا مربوط است، نه به ظاهر یا صدای چیزها. بنابراین، هدف یک معلم تقریباً همیشه باید وادارکردن دانش‌آموزان به تفکر دربارهٔ معنا باشد.