بریده‌هایی از کتاب چرا دانش آموزان مدرسه را دوست ندارند؟

ما چیزی را به خاطر می‌سپاریم که درباره‌اش فکر می‌کنیم.

برعکسِ باور رایج، مغز برای فکرکردن طراحی نشده است. درواقع مغز طراحی شده تا کمک کند از زیر بار فکرکردن در برویم،

ما فکرکردن را دوست داریم؛ یا، به عبارت دقیق‌تر، زمانی فکرکردن را دوست داریم که احساس کنیم فعالیت فکری‌مان با احساس خوشایند حل مسئله همراه خواهد شد.

درمجموع تفکرِ موفق به چهار عامل وابسته است: اطلاعات برآمده از محیط، فکت‌های موجود در حافظهٔ بلندمدت، رویه‌های موجود در حافظهٔ بلندمدت و فضای موجود در حافظهٔ فعال. اگر هرکدام از این عوامل به اندازهٔ کافی در دسترس نباشد، تفکر به احتمال زیاد به شکست می‌انجامد.

سپردن فعالیت مشابه به تمام دانش‌آموزان یعنی رفتن به استقبال شکست.

«تخیل از دانش مهم‌تر است»

ما ذاتاً کنجکاویم، اما ذاتاً متفکران خوبی نیستیم؛ ما از فکرکردن طفره می‌رویم، مگر اینکه شرایط شناختی روبه‌راه باشد.

فکرکردن مستلزم ترکیب اطلاعات در حافظهٔ فعال است

همهٔ ما مطالب روزنامه‌ها دربارهٔ پیشرفت‌های پژوهشی در یادگیری و حل مسئله را می‌خوانیم، اما مشخص نیست هرکدام از این پیشرفت‌ها چطور می‌خواهد کار روزمرهٔ معلمان را بهبود بخشد. شکاف میان پژوهش و کاربرد علت روشنی دارد.

افراد از تفکر دوری می‌کنند و درعین‌حال ذاتاً کنجکاوند؛ کنجکاوی ما را بر آن می‌دارد که به کنکاش ایده‌ها و مسائل جدید بپردازیم، اما درعین‌حال به‌سرعت بررسی می‌کنیم که حل آن مسئله نیازمند چه مقدار فعالیت فکری است. اگر آن مقدار بیش‌ازاندازه زیاد یا بیش‌ازاندازه کم باشد، در صورت امکان دیگر به آن مسئله نمی‌پردازیم.