بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

اگر زمانی که وارد اتاقی می‌شوید، از خود بپرسید چگونه می‌توانید به تمام کسانی که اینجا هستند عشق بورزید، چه اتفاقی می‌افتد؟ به خودتان می‌گویید: «فقط قراره عشق بورزم.» این روشی فوق‌العاده برای شروع روزتان و ادامه‌دادن آن است.

بورو می‌گوید: «ما با فرازونشیب‌های بسیاری در زندگی مواجه می‌شویم؛ اما آرمان و هدف عنصر فعالی است که به ما کمک می‌کند استوار و پابرجا بمانیم.» م

معنای زندگی کشف استعدادتان است و هدف از زندگی خدمت به دیگران ازطریق آن استعداد. دیوید ویسکات

شاگردی می‌پرسد: «تفاوت دوست‌داشتن و عاشق‌بودن در چیست؟» استاد جواب می‌دهد: «وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

اگر در محیط حرفه‌ای، بی‌قیدوشرط عشق بورزید، دیگران غافل‌گیر می‌شوند. آن‌ها عادت کرده‌اند که از ترس یا نتایج انگیزه بگیرند، نه از عشق. این تجربه‌ای غیرعادی است و مردم واکنش خوبی به آن نشان نمی‌دهند. ما فکر می‌کنیم عشق باید متقابل باشد؛ اما یک سانیاسی بدون‌چشمداشت عشق می‌ورزد. ما باید قلب مهرورزمان را حتی در محیط حرفه‌ای که پر از تمساح‌هاست، حفظ کنیم؛ چون این، جوهر وجودی ماست.

نکتهٔ این حکایت این است که وقتی با تمساح‌ها سروکار دارید، باید قلبتان را در خانه جا بگذارید. نمی‌توانید آسیب‌پذیر باشید؛ چون گاهی به‌عنوان ابزاری علیه خودتان استفاده می‌شود.

عشقمان به زیردستان را ازطریق راهنمایی و آموزش نشان می‌دهیم؛ نه ازطریق کنترل و مالکیت.

سعی کنید آدم‌ها را به‌خاطر شعله‌ای که درونشان وجود دارد، دوست بدارید؛ نه به خاطر آنچه احاطه‌شان کرده است.

در وجود این فرد، خوبی وجود دارد؛ اما با لایه‌هایی از تجربه‌های بد، عواطف منفی یا حتی آسیب روحی پوشانده شده است. اگر رهاکردنمان ازروی عشق باشد، ایجاد فاصله آسان‌تر می‌شود.

نحوهٔ کنارآمدن با تفاوت‌هایمان مهم‌تر از یافتن شباهت‌هایمان است.

زمانی که کسی رفتاری سمّی از خودش نشان می‌دهد، می‌توانیم صرفاً ازروی احترام او را دوست داشته باشیم.

قدرشناسی: با قدرشناسی‌کردن از کارهای کوچک و بزرگی که خانواده و دوستانمان انجام می‌دهند، عشقمان را به آن‌ها ابراز می‌کنیم. همچنین با درک چالش‌هایی که سر راهشان قرار می‌گیرد، کوشش‌هایی که می‌کنند و تغییراتی که ایجاد می‌کنند و انرژی‌ای که با خود به رابطه می‌آورند. فکر می‌کنیم که صرفاً حضورداشتن، قدرشناسی‌مان را نشان می‌دهد؛ اما به گمانم، همه دوست دارند بشنوند که یک نفر به آن‌ها صادقانه بگوید کاری را درست انجام داده‌اند.

باور: دوستان و خانواده‌مان از ما انتظار دارند آن‌ها را باور داشته باشیم؛ یعنی باور داشته باشیم که توانایی رسیدن به اهدافشان را دارند. وقتی کسی که دوستش داریم ایده‌ای مطرح می‌کند، به او بازخورد مثبت بدهیم و حامی و مشوقش باشیم.

درک: همهٔ ما می‌خواهیم درک بشویم. دوست‌داشتنِ نزدیک‌ترین و عزیزترین افراد به ما، نیازمند این است که تلاش کنیم بفهمیم آن‌ها کیستند و چه هدفی در سر دارند. ما این کار را ازطریق گوش‌دادن به آن‌ها و پرسیدن سؤال انجام می‌دهیم؛ نه با تحمیل افکار و عقایدمان به آن‌ها.

«اگر می‌خواهی یک ساعت خوش‌حال باشی، چرت بزن. اگر می‌خواهی یک روز خوش‌حال باشی، ماهی‌گیری کن. اگر می‌خواهی یک سال خوش‌حال باشی، مالی به ارث ببر. اگر می‌خواهی تا ابد خوش‌حال باشی، به یک نفر دیگر کمک کن.»

بنابراین اگر کودکانمان را دوست داشته باشیم، باید بخواهیم جهان آن‌ها و در مقیاس وسیع‌تر، کل جهان به مکانی بهتر تبدیل شود. دوست‌داشتن افراد پیرامونمان به ما یاد می‌دهد که هر موجود زنده‌ای را دوست بداریم و دوست‌داشتن همه به ما می‌آموزد که جهان پیرامونمان را دوست بداریم، جایی که آن را کاشانهٔ خود می‌خوانیم. و اگر محیط‌زیستمان را دوست داشته باشیم، خالق آن را نیز دوست خواهیم داشت: الوهیت، نیرویی که فراتر از ماست. زمانی که کبیر داس، شاعر و قدیس هندی قرن پانزدهم، نوشت: «رودخانه‌ای که در تو جاری‌ست، در من نیز جاری‌ست»،

در مرحلهٔ چهارم زندگی، یعنی سانیاسا، هدف فقط یک چیز است: دیدن افقی فراتر از خودمان برای خدمت به دیگران، تجربهٔ دائمی عشق با عشق‌ورزیدن همیشگی به دیگران، یافتن عشق در لحظات نومیدی و رنجش و عصبانیت و دل‌سردی که دور از دسترس به نظر می‌رسد، ایجاد پیوندهای عاشقانه‌تر با آدم‌هایی که ملاقاتشان می‌کنیم، احساس عشق به تمام بشر. عشق یعنی اینکه بدانیم همه ارزش دوست‌داشته‌شدن را دارند و با آن‌ها با احترام و تواضعی رفتار کنیم که برازندهٔ مقام انسانیت آن‌هاست.

این داستان به‌زیبایی نشان می‌دهد که ما به چشم افراد مختلف، ارزش‌های متفاوتی داریم. آنچه می‌پذیریم، ما را تعریف می‌کند.

چون اگر اشتباهاتی را که این رابطه آشکار می‌کند حلاجی نکنید، باز هم همین اشتباهات را با افراد دیگر مرتکب خواهید شد.

«آنچه تمام جسم را در بر گرفته، بدان که فناناپذیر است. کس نتواند آن روح لایزال را نابود سازد. هیچ سلاحی نتواند مجروحش کند، هیچ آتشی نتواند بسوزاندش، هیچ آبی نتواند خیسش کند، هیچ بادی نتواند بلرزاندش. این روح مجرد، شکست‌ناپذیر و لاینحل، نه می‌سوزد، نه می‌خشکد. جاودانه، در همه‌جا حاضر، تغییرناپذیر، استوار و تا ابد یکسان است.»