بریده‌هایی از کتاب هشت قاعده عشق

شاگردی می‌پرسد: «تفاوت دوست‌داشتن و عاشق‌بودن در چیست؟» استاد جواب می‌دهد: «وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

چرا باید منتظر کس دیگری بشویم تا ما را خوش‌حال کند؟

همان‌طور که برت اشاره می‌کند، «مفیدترین چیز برای سیستم عصبی ما یک انسان دیگر است. مضرترین چیز برای سیستم عصبی ما نیز یک انسان دیگر است.»

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم.

آن چیزی را که از دیگری می‌خواهی، ابتدا خودت به خودت بده

پل تیلیش می‌گوید: «زبان واژهٔ ’تنهایی‘ را ابداع کرد تا درد تنهابودن را ابراز کند. و واژهٔ ’خلوت‘ را ساخت تا شُکوه تنهایی را ابراز کند.»

خلوت پادزهر تنهایی است پل تیلیش می‌گوید: «زبان واژهٔ ’تنهایی‘ را ابداع کرد تا درد تنهابودن را ابراز کند. و واژهٔ ’خلوت‘ را ساخت تا شُکوه تنهایی را ابراز کند.» تفاوت تنهایی و خلوت در عینکی است که با آن، اوقات تنهایی‌مان را می‌بینیم و اینکه چگونه از آن زمان بهره می‌جوییم. عینک تنهایی باعث می‌شود احساس ناامنی کنیم و تصمیمات بد بگیریم. عینک خلوت باعث می‌شود ذهنمان باز و کنجکاو شود. به‌این‌ترتیب، خلوت شالوده‌ای است که عشق را روی آن بنا می‌کنیم. خلوت شکست در عشق نیست؛ بلکه سرآغازِ عشق است. زمانی که همراهی نداریم، جهان را به‌شکل دیگری تجربه می‌کنیم و بیشتر از خودمان و جهان آگاهیم.

تنهایی کاری می‌کند که با عجله وارد رابطه شویم، ما را در رابطه‌های اشتباه نگه می‌دارد و وادارمان می‌کند به کمتر از آنچه سزاوارش هستیم، قانع شویم.

نمی‌دانیم کجا و کی عشق به سراغمان می‌آید؛

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم.

شاگردی می‌پرسد: «تفاوت دوست‌داشتن و عاشق‌بودن در چیست؟» استاد جواب می‌دهد: «وقتی گلی را دوست داشته باشی، آن را می‌چینی؛ اما وقتی عاشق گلی بشوی، هر روز به آن آب می‌دهی.»

وقتی از مجردبودن بترسیم، احتمال اینکه به روابطِ غیررضایت‌بخش تن دهیم، بیشتر است.

آیا ما ترجیح می‌دهیم براساس حس ناامنی و درماندگی در رابطه بمانیم یا براساس حس رضایت و خوشبختی؟ تنهایی کاری می‌کند که با عجله وارد رابطه شویم، ما را در رابطه‌های اشتباه نگه می‌دارد و وادارمان می‌کند به کمتر از آنچه سزاوارش هستیم، قانع شویم. باید از زمانی که در دوران تجرد داریم، استفاده کنیم یا وقتی در رابطه‌ایم، زمانی را به خلوت با خودمان اختصاص دهیم تا خودمان و لذت‌ها و ارزش‌هایمان را بشناسیم. وقتی یاد بگیریم که عاشق خودمان باشیم، شفقت و همدلی و شکیبایی را در خود تقویت می‌کنیم. سپس می‌توانیم از این ویژگی‌ها برای عشق‌ورزیدن به دیگری بهره ببریم. بنابراین تنهابودن (نه احساس تنهایی، بلکه احساس راحتی و اعتمادبه‌نفس در وضعیتی که مسئولیت تصمیم‌ها و انتخاب مسیر و تفکر دربارهٔ تجربیاتمان بر عهدهٔ خودمان است)، اولین قدم در راه آماده‌شدن برای عشق‌ورزیدن به دیگران است.

می‌خواهیم با یک فرد دیگر رشد کنیم، نه اینکه از او برای رشد خودمان استفاده کنیم.

در خلوت تمرین می‌کنید آنچه را نیاز دارید، خودتان برآورده کنید؛ پیش‌از آنکه از دیگری انتظار داشته باشید.

«عشق الهی این است که از عظمت کسی آگاه باشی؛ اما جذب نیکویی‌اش شوی.»

اعتمادبه‌نفس با اختصاص‌دادن زمان به چیزهایی که برایمان مهم است، ساخته می‌شود. اگر جنبه‌هایی از خودمان را دوست نداریم، باید اقدامی در راستای تغییرشان انجام دهیم.

«یکی از رازهای داشتن رابطهٔ خوب این است که ازروی اختیار با یک نفر باشید؛ نه ازروی نیاز.»

«اگر می‌خواهی یک ساعت خوش‌حال باشی، چرت بزن. اگر می‌خواهی یک روز خوش‌حال باشی، ماهی‌گیری کن. اگر می‌خواهی یک سال خوش‌حال باشی، مالی به ارث ببر. اگر می‌خواهی تا ابد خوش‌حال باشی، به یک نفر دیگر کمک کن.»

ما عادت داریم موفقیت یک رابطه را براساس طول عمرش بسنجیم؛ اما ارزش واقعی رابطه در این است که چقدر باعث رشد ما می‌شود و از آن می‌آموزیم. اگر این را بفهمیم، می‌توانیم تصمیماتی را که گرفته‌ایم، بهتر ارزیابی کنیم. می‌توانیم بررسی کنیم و ببینیم چرا یک نفر را انتخاب کردیم و چه مسئله‌ای در رابطه پیش آمد. آنگاه بهتر می‌توانیم تصمیم بگیریم که ازاین‌پس چه نوع آدمی را انتخاب کنیم و نیاز داریم برای دفعهٔ بعد چه تغییراتی اعمال کنیم.