بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

نکته همین است: حفظ خونسردی و اتصال

رنج و سختی اغلب مهم‌ترین عامل سرعت‌بخش تغییرات بزرگ است.

مهم‌ترین نقش رهبری شما در خانواده ایجاد آرامش است.

تربیت فرصتی برای رشدی پرزحمت است.

تربیت مربوط به والدین است نه کودکان مربوط به تو نیست، مربوط به من است.

دشوار بودن ارتباطات به این سبب است که ما را به رشد فردی فرا می‌خوانند. به نظر من این موضوع به ویژه آنجا که پای تربیت به میان می‌آید، حقیقت پیدا می‌کند

وقتی بر سر فرزندانمان فریاد می‌زنیم، وقتی واکنش هیجانی نشان می‌دهیم فقط یک پیام را به آنها منتقل می‌کنیم: من را آرام کنید! مهم نیست چه کلماتی از دهان ما خارج شود، رگبار تند کلام ما چقدر طول بکشد یا فرزندان ما چندساله باشند، وقتی فریاد می‌زنیم همواره این پیام را القا می‌کنیم: من را آرام کنید! هرگاه در مقابل رفتار فرزندمان با فریاد کشیدن واکنش نشان دهیم، در حقیقت مثل آن است که با التماس از آنها می‌خواهیم اضطراب و تنش ما را فروبنشانند.

ما اغلب از تصور اینکه با داشتن کنترلی بتوانیم برای همکاران، همسر و به ویژه فرزندانمان فرمان صادر کنیم، لذت می‌بریم. واقعا شگفت‌انگیز نیست؟ فقط با فشار یک دکمه: «بدون چون و چرا به رختخواب برو.» «تکالیفت را انجام بده.» «کتک‌کاری با خواهرت را تمام کن.» «یک آدم سازگار و خودگردان باش.» و «وقتی می‌گویم نه، قبول کن.» مشکل اینجاست: در روابطی که با دیگران داریم در آنِ واحد فقط می‌توانیم یک کنترل را در دست بگیریم. به محض آنکه بخواهیم کنترل فرد دیگری را در دست بگیریم، ناخودآگاه کنترل خود را به دست آنها می‌دهیم.

زمانی می‌توانیم خود را فردی رشدیافته بدانیم که بدون مقصر دانستن موقعیتها، دیگران، یا تجربه‌های کودکی مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم. اما این کار فقط زمانی رخ می‌دهد که خود را «تحت کنترل» درآوریم.

اگر شما خود را کاملاً مسئول بدانید که فرزندتان را با زور به سوی خوب بودن سوق دهید، آنگاه کاملاً جا دارد که برنامه یا ساختاری نظام‌مند هم برای این کار در نظر بگیرید. هرچند این روش موجب می‌شود والدین خود را مهم و مسلط احساس کنند، اما کودکان احساس ضعف و بی‌کفایتی می‌کنند.