بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

رنج و سختی اغلب مهم‌ترین عامل سرعت‌بخش تغییرات بزرگ است.

وقتی بر سر فرزندانمان فریاد می‌زنیم، وقتی واکنش هیجانی نشان می‌دهیم فقط یک پیام را به آنها منتقل می‌کنیم: من را آرام کنید! مهم نیست چه کلماتی از دهان ما خارج شود، رگبار تند کلام ما چقدر طول بکشد یا فرزندان ما چندساله باشند، وقتی فریاد می‌زنیم همواره این پیام را القا می‌کنیم: من را آرام کنید! هرگاه در مقابل رفتار فرزندمان با فریاد کشیدن واکنش نشان دهیم، در حقیقت مثل آن است که با التماس از آنها می‌خواهیم اضطراب و تنش ما را فروبنشانند.

«تربیت یک سری راهکار یا ترفند نیست که برای کنترل یک انسان دیگر طراحی شده باشد. بلکه نوع خاصی از ارتباط بین والد و فرزند است.»

مسئول بودن به معنای واقعی یعنی قدرت ایجاد رشدی پایدار و مستمر، نه اِعمال قدرت یا تحکم به اطاعت. مسئول بودن یعنی ترغیب و تشویق فرزندان؛ طوری که آنها به صورت خودانگیخته رفتار کنند.

شما کنترل خود را از دست می‌دهید چون می‌خواهید کنترل چیزی را در دست بگیرید که به شما مربوط نمی‌شود.

زمانی می‌توانیم خود را فردی رشدیافته بدانیم که بدون مقصر دانستن موقعیتها، دیگران، یا تجربه‌های کودکی مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم. اما این کار فقط زمانی رخ می‌دهد که خود را «تحت کنترل» درآوریم.

بشر از همان ابتدای آفرینش دیگران را مقصر قلمداد کرده است.

اگر اطمینان حاصل کنید که حتی در صورت بدرفتاری فرزندتان، رفتار شما صحیح خواهد بود، در آن صورت احتمال آنکه در هر موقعیتی تأثیری مثبت اعمال کنید بیشتر خواهد شد. حال هر موقعیتی که باشد و معنی تربیت بدون فریاد همین است.

در جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

در جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.