بریده‌هایی از کتاب تربیت بدون فریاد

اگر در زندگی زمینه‌ای وجود داشته باشد که لزوم موفقیت را در آن قطعی بدانیم، آن زمینه، تربیت فرزند است.

فرزندان ما شیوه زندگی کردن ما را زیر نظر دارند و رفتار ما بلندتر از هر کلام دیگری که از دهان ما خارج شود، حرف می‌زند.

در جایگاه والدین، بزرگ‌ترین مشکل ما تلویزیون و تأثیرات منفی آن نیست؛ حتی مواد مخدر و مشروبات الکلی هم نیست. بزرگ‌ترین مشکل ما واکنش‌های هیجانی ماست. به همین دلیل مهم‌ترین کاری که می‌توانیم برای فرزندانمان بکنیم این است که بر خودمان تمرکز کنیم، نه بر آنها. به جای آنکه سعی کنیم با اضطراب کودک خود را کنترل کنیم، بهتر است ببینیم چه چیزی را می‌توانیم کنترل کنیم: فرونشاندن واکنش‌های نسنجیده و احساسی خود.

بی‌خردی یعنی اینکه کاری را بارها و بارها تکرار کنیم و انتظار داشته باشیم نتیجه‌ای متفاوت بگیریم.

هرگاه در مقابل رفتار فرزندمان با فریاد کشیدن واکنش نشان دهیم، در حقیقت مثل آن است که با التماس از آنها می‌خواهیم اضطراب و تنش ما را فروبنشانند.

زمانی می‌توانیم خود را فردی رشدیافته بدانیم که بدون مقصر دانستن موقعیتها، دیگران، یا تجربه‌های کودکی مسئولیت اشتباهات خود را بپذیریم.

والدین می‌توانند حرف بزنند اما تا زمانی که به گفته‌های خود عمل نکنند، نمی‌توانند چیزی به فرزند خود بیاموزند.

برای داشتن بهترین رابطه با فرزندتان باید بر خود تمرکز داشته باشید، خود را آرام سازید و در جهت رشد خود بکوشید.

چه باور کنید و چه نکنید، فرزندانتان همواره در جست‌وجوی فرصتهای تازه برای شروع الگوهای رفتاری جدید هستند. اما از آنجا که الگوهای ارتباطی همیشه وجود دیگران را می‌طلبد، مشکل می‌توان بدون تغییر دادن طرف مقابل رفتار مورد نظر را تغییر داد و از آنجا که کودکان نمی‌توانند والدین دیگری انتخاب کنند، شما باید خود را تغییر دهید.

ما باید یاد بگیریم روابطی به وجود آوریم که خود، آن را طراحی کرده‌ایم و برای این کار صرفا باید بر خود تمرکز کنیم، خود را آرام سازیم و در مسیر رشد قدم برداریم.