بریده‌هایی از کتاب رفتار

در بسیاری از گونه‌های اجتماعی، رسیدن به رتبهٔ بالا منوط به دندان‌های تیز و مهارت‌های خوب مبارزه است. اما حفظ رتبهٔ بالا مربوط به هوش اجتماعی و کنترل تکانش‌گری است: بدانیم کدام تحریکات را نادیده بگیریم، در چه مواردی دست به ائتلاف بزنیم و اینکه اقدامات افراد دیگر را درک کنیم.

پس ما تمایل داریم که خود را نجیب، وفادار و متشکل از افراد متمایزی بدانیم که شکست‌هایشان ناشی از شرایط است. در مقابل، آن‌ها منزجر کننده، مضحک، ساده، همگن، تمایزنیافته و قابل تعویض به نظر می‌رسند. همهٔ این‌ها اغلب با توجیهاتی برای احساس ما پشتیبانی می‌شود.

یکتاپرستی در کل دنیا نسبتاً کمیاب است؛ همان میزانی هم که وجود دارد، با توزیعی نابرابر، در میان دامدارانی دیده می‌شود که دام‌های خود را برای چرا به صحراها می‌برند (این در حالی است که ساکنان جنگل‌های انبوه مناطق گرم و پرباران به احتمال زیاد به چندین خدا اعتقاد دارند). این مسئله منطقی به نظر می‌رسد. از بیابان می‌توان درس‌های سخت و منحصربه‌فردی آموخت؛ دنیایی است که به اصول اولیه‌ای ساده، خشک و ویران‌شده در آتشخانهٔ بیابان تقلیل پیدا کرده است و با نوعی تقدیرگرایی عمیق می‌توان به آن نزدیک شد. دستوراتی مانند "من یهوه، خدای شما هستم"، "هیچ خدایی جز الله نیست" و "هیچ خدایی پیش از من نبوده است" در این مناطق زیاد می‌شوند.

وضعیت افراد زورگو نیز تعجب‌آور نیست، زیرا این افراد بیشتر از خانواده‌هایی با مادران مطلقه یا والدین جوان‌تر با تحصیلات پایین و آیندهٔ شغلی ضعیف هستند. به طور کلی دو مشخصهٔ مرتبط با بچه‌ها وجود دارد: نمونهٔ متداول‌تر یک بچهٔ مضطرب و منزوی با مهارت‌های اجتماعی پایین است که از سر ناامیدی و برای مورد پذیرش واقع شدن زورگویی می‌کند. چنین بچه‌هایی معمولاً با زورگویی رشد می‌کنند. مشخصهٔ دوم کودکی با اعتمادبه‌نفس، بی‌احساس و دارای هوشِ اجتماعی بالا با سیستم عصبی سمپاتیک تزلزل‌ناپذیر است؛ جامعه‌ستیز آینده اینجاست.

ارتباط بین قرارگیری در معرض خشونت ناشی از رسانه‌ها در دوران کودکی و افزایش پرخاشگری در بزرگسالی قوی‌تر از ارتباط بین قرارگیری در معرض سرب و ضریب هوشی، دریافت کلسیم و تودهٔ استخوانی یا پنبهٔ نسوز و سرطان حنجره است.

در یک مطالعهٔ تصویربرداری عصبی، افراد در مورد سوابق تحصیلی، محبوبیت، جذابیت و ثروت یک فرد فرضی مطالعه کردند. [۸۴] توصیفاتی که حسادت خوداظهارشده را برمی‌انگیخت نواحی مربوط به تفسیر درد در قشر مغز را فعال می‌کرد. سپس فرد فرضی در یک وضعیت بداقبالی توصیف می‌شد (به عنوان مثال، تنزل رتبه). فعال شدن بیشتر مسیرهای درد در وضعیت خوش‌اقبالی آن فرد پیش‌بینی‌کنندهٔ فعال شدن دوپامینرژیک بیشتر، پس از اطلاع از بداقبالی او بود. بنابراین موقع احساس شادن‌فرویده -خوشحالی بابت بدبختی شخص مورد حسادت- با فعال شدن دوپامینرژیک مواجه هستیم.

اگر بار شناختی افراد را افزایش دهید، آن‌ها نسبت به غریبه‌ها کمتر اجتماعی می‌شوند. به‌همین‌ترتیب، وقتی مردم گرسنه‌اند، کمتر خیرخواه می‌شوند؛ «من از گشنگی دل درد گرفتم، حوصلهٔ غر زدناتو ندارم». اگر کاری کنید که مردم احساس طردشدگی اجتماعی کنند، سخاوتمندی و همدلی کمتری بروز می‌دهند.

طور مداوم، حدود ۱۰ درصد نورون‌های قشر پیش‌حرکتی که به انجام دادن یک حرکت مشخص اختصاص داده شده‌اند، هنگام مشاهدهٔ فرد دیگری که همان کار را انجام می‌دهد نیز فعال خواهند شد.

اگر یک فرد نوع‌دوست را زخمی کنید، یک آدم ریاکار خونریزی می‌کند.

شرم قضاوت بیرونی از جانب گروه است، درحالی‌که گناه قضاوت درونی خودتان است. شرم مخاطب می‌خواهد و در مورد احترام است. احساس گناه برای فرهنگ‌هایی است که حریم خصوصی را ارزشمند می‌دانند و مربوط به وجدان است. شرم یک ارزیابی منفی از کل فرد است، احساس گناه ناشی از یک عمل که باعث می‌شود از گناه متنفر باشیم، اما گناهکار را دوست بداریم. شرمساری مؤثر مستلزم جمعیتی سازگار و همگن است، گناه مؤثر مستلزم احترام به قانون است. در احساس شرم تمایل به پنهان شدن وجود دارد، در احساس گناه تمایل به جبران. شرم زمانی است که همه می‌گویند: «دیگر نمی‌توانید با ما زندگی کنید»، گناه وقتی است که می‌گویید: «چگونه با خودم زندگی کنم؟»