بریده‌هایی از کتاب چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟

به خودمان بیاییم و ببینیم که چه کسی یا چه چیزی مفهوم خدا و عشق را در ما کشته است؟ یادمان باشد که اجازه ندهیم کسی خدا را در نظرمان بی‌ارزش کند. یادمان باشد اگر عشق را مسخره کنیم، مثل این است که خودمان را مسخره کرده‌ایم.

از تو خالی می‌شوم. انگار هیچ چیزی در وجودم نیست. انگار قلبم از کارافتاده. یاد این جمله‌ی شاهی می‌افتم: مرگ را مثل کسی بدانید که از پشت سرکلتی به دست دارد و هر وقت که دلش بخواهد می‌چکاند در مغزتان

چه بسا انسان‌هایی که در پی خدا بودند و در جهنم خودشان گرفتار شدند. چه بسا انسان‌ها که پی عشق بودند و به نفرت رسیدند.

چرا نمی‌توانم او را از این ذهن لعنتی‌ام بیرون کنم و دیگر سراغش را نگیرم؟ من که چیزی در زندگی‌ام کم ندارم. پس چه چیزی من را به سمت این عفریته می‌کشاند؟