بریده‌هایی از کتاب چه کسی از دیوانه‌ها نمی‌ترسد؟

لحظه‌ای به خودم می‌گویم خودت را کشتی با غم و غصه‌ی عالم. بی‌خیال همین حالا برو دست شاهی را بگیر و یک دست دیگرت را هم بینداز دور کمرش و با هم تانگو برقصید. بلند شو دیوانه. پس دیوانگی به چه دردی می‌خورد؟ برای همین وقت‌هاست که خودت را از شر غم و غصه‌ی عالم رها کنی

این زندگی در کل بی‌ارزش‌تر از آن است که درباره‌اش حرفی بزنیم. اما به نظرم دو چیز به آن ارزش می‌دهد. ایمان به خدا و عشق

همه‌ی آدم‌ها دیوانه‌اند. فقط نوع دیوانگی آن‌ها فرق می‌کند. شاید همین حرفم کافی است که دیگران بفهمند که خودم چقدر دیوانه‌ام. هر چند که دیگران همیشه می‌ترسند که نکند بهشان بگویند دیوانه اما من ترسی ندارم. حتا از دیوانگی خودم لذت هم می‌برم. اگر لازم باشد روی کاغذ می‌نویسم و پایش را امضا هم می‌کنم. خودم هم آن‌قدر جسور هستم که وقتی کسی را می‌بینم که رفتار و حرف‌هایش شبیه عاقل‌ها نیست در چشمش زل می‌زنم و می‌گویم دیوانه!

مرگ را مثل کسی بدانید که از پشت سرکلتی به دست دارد و هر وقت که دلش بخواهد می‌چکاند در مغزتان.

نه خانم! جوان‌های امروزی برنزه و سبزه بیشتر می‌پسندند. حالا چه رنگ‌های دیگری دارید؟ بگویید شاید ما هم مشتری شدیم. یا برگردم و بگویم مگر راننده می‌خواهد انتخاب کند که می‌گویی سفید و تپل می‌خواهید؟

گلوله از پشت سر شلیک شده و صورت را از جلو متلاشی کرده. صحنه‌ی جالبی نیست. از تو خالی می‌شوم. انگار هیچ چیزی در وجودم نیست. انگار قلبم از کارافتاده. یاد این جمله‌ی شاهی می‌افتم: مرگ را مثل کسی بدانید که از پشت سرکلتی به دست دارد و هر وقت که دلش بخواهد می‌چکاند در مغزتان.

چیزی که زیاد است دختر. مثل پشکل ریخته

ــ راستی چرا خدا دنیا را زیر آب برد؟ ــ شرمنده شد. ــ از چی؟ ــ از آفرینش انسان‌ها. وقتی که بدبختی تمام عالم را پر کرده بود، خدا بهتر دید که این جهان از نو شروع بشود. همان تعداد کم انسان‌های با ایمان برای دنیای نو کافی بود. اگر هنوز هم دنیایی هست به اعتبار انسان‌های باخداست.

یادتان باشد که باور ما ارزش این هستی است. شش دهه از عمرم می‌گذرد. شاید دیر به این نکته‌ی مهم رسیده‌ام اما این مهم نیست. مهم این است که من رسیده‌ام...

دختر از پارک می‌رود بیرون و پسر راه رفته را بازمی‌گردد و دوباره از جلو ما رد می‌شود که پسر دیگری از پشت شمشادها بیرون می‌آید و به همان پسر اولی می‌گوید: چی شد؟ چرا دعوایتان شد؟ پسر اولی می‌گوید: ول کن. دختره دیوانه است. فکر کرده من به فکر عروسی‌ام اسکول. پسر دومی می‌گوید: ای بابا ردش نمی‌کردی خوب چیزی بود. ــ این نشد یکی دیگر. چیزی که زیاد است دختر

این توهین به ما نیست که همه‌ی این موجودات دست و پا‌دار و ناطق را انسان حساب کنند. شاید فکر می‌کنی که بعضی از این‌ها چقدر حیوان هستند. اما اشتباه نکن اگر به این حرامزاده‌ها بگویی حیوان به حیوان‌ها هم توهین کرده‌ای. صبر کن تا نشانت بدهم.

چرا مفاهیم وجود ما نباید حصاری داشته باشد؟ چرا باید اجازه بدهیم کسی به مفاهیم خوب فکری ما دستبرد بزند و چیز دیگری جایش قالب کند؟

من هنوز هم برای انسانیت و ارزش‌ها می‌جنگم.

لطف داری دوست خوبم. تو همیشه مشوق خوبی برای من بودی. تو به من زندگی دوباره دادی. تو من را به خودم معرفی کردی آن موقع بود که تازه فهمیدم زندگی یعنی چی؟ نازنین می‌پرسد: خوب به نظر شما زندگی یعنی چی؟ ــ زندگی یعنی زندگی. ــ همین؟ ــ بله همین. اما جمله‌ی زندگی یعنی زندگی جمله‌ای نیست که به راحتیِ گفتنش به آن برسی.

بعضی از شماها از خود خدا می‌گویید و از ذات خدا هم حمایت می‌کنید اما برای اینکه گفته باشید خدا فقط و فقط شما را تأیید می‌کند و بقیه بروند و بمیرند. حرف‌هایی از شما می‌شنوم که فکر می‌کنم شما خدا را بیشتر شرمنده می‌کنید تا انسان‌های کافر. بعضی از شماها که به اسم خدا برای خودتان دکان هم زده‌اید و مردم ساده‌دل را فریب می‌دهید. در ذهن شما چه می‌گذرد؟ چه چیز این دنیا شما را آن‌قدر مغرور کرده که هیچ بشری را بالاتر از خودتان نمی‌بینید. به خودت نگاه کن

همه‌ی آدم‌ها دیوانه‌اند. فقط نوع دیوانگی آن‌ها فرق می‌کند.

دوستی می‌گفت خدا کودکی است که یک مزرعه‌ی مورچه دارد. می‌فهمی چه می‌گویم؟

وقتی از چیزی سر در نمی‌آورند غلط می‌کنند درباره‌اش حرف می‌زنند.

مردکه‌های عوضی جایی به اسم سازمان حقوق بشر راه انداخته‌اند و همه‌اش شعار و شعار. گور پدر همه‌شان. این‌ها از حقوق بشر که هیچ، از حقوق سگ و گربه هم نمی‌توانند دفاع کنند.

چقدر بد است که یک نفر نتواند از بین خنده، گریه، فریاد و چیزهای دیگری که می‌تواند آدم را خالی کند یکی را انتخاب کند.