بریده‌هایی از کتاب سی سالگی

اصلاً زوجی را که به معنای واقعی زن و شوهر باشند، نمی‌شناسی. هرگز نتوانسته‌ای با چنین موردی برخورد داشته باشی. تو تنها دو شخص سوا از هم و منفرد دیده‌ای؛ نه یگانگی و یکپارچگی آنان را.

وقتی که هوای مطبوع فرامی‌رسد، دوزخ وسایل چمن‌زنی به پا می‌شود.

زن نیمه‌های شب بازمی‌گردد. به اتاق خواب می‌رود. کنار هسرش دراز کشیده و برای مدتی طولانی فقط بی‌صدا اشک می‌ریزد. این قبیل داستان‌ها، قرن‌ها همین گونه بوده و بعد به اتمام رسیده است. مردی که زن، عاشقش بوده، او را ترک می‌نماید. او می‌رود اما همسرش همچنان آنجاست.

زنان عموماً دوستدار ازدواج هستند. آن‌ها با اراده‌ای پولادین و با سماجت، خواهان تشکیل زندگی هستند. مردان نیز موافق این مسئله‌اند؛ یا حداقل اینگونه تظاهر می‌کنند. مردان بدان‌گونه به ازدواج می‌اندیشند که گویی می‌خواهند وارد حرفه‌ی جدیدی شوند. آنان قوانین این حرفه‌ی جدید را از همان راهی که کودکان تکالیفشان را می‌آموزند، فرا می‌گیرد؛ توأم با غرولند و شکایت. زیرا آن‌ها انتظار چندانی از ازدواج ندارند. یک مرد از زندگی زناشویی‌اش مأیوس نمی‌شود و نمی‌خواهد که آن را حتی در مواقعی که با مشکل نیز روبه‌روست، خاتمه دهد؛ تنها عاملی که موجب می‌شود، شغلی را هرگز ترک نکرد، این است که آن پیشه به تو حس خشنودی ندهد و نقطه‌ی پایانی بر سرگرمی‌های آنی باشد. برای زنان اما وضعیت متفاوت است. مردان رفتارشان به مانند عموم جامعه است اما زنان شبیه هیچ کس نیستند. زنان با تو سخن می‌گویند. داستانشان به ظاهر ساده است. قصّه‌ی عشقی که تنها متعلق به یک نفر است.

اگر نگاهی به اطراف بیندازم، چیزهایی که می‌بینم از این قرار هستند: مردمی که یا مرده‌ یا زخمی‌اند.

در داستان‌های عاشقانه تنها با موضوع داستان سروکار داریم، نه عشق

زنی که با تو صحبت می‌کند، همسر و بچّه دارد. بچّه‌هایش را می‌بینی اما همسرش را نه. غمزده می‌شوی. گاهی اوقات چشم‌ها نیز خطا می‌کنند. اصلاً زوجی را که به معنای واقعی زن و شوهر باشند، نمی‌شناسی.

من در انتظار چه چیزی هستم؟ نمی‌دانم. شاید هیچ‌چیز. دستیابی به نیستی، کار بی‌نهایت دشواریست.

دستیابی به نیستی، کار بی‌نهایت دشواریست

آن زن نیز نمی‌تواند وصفش کند. از شگفتی حوادثش به وجد می‌آید و سیاهی عشقی ممنوعه بر تمامی انوار