بریده‌هایی از کتاب آخرین برگ

سرانجام یک روز شاهکارم را می‌کشم و آن وقت همه با هم از اینجا می‌رویم.

تنهاترین چیز در دنیا روحی است که خود را برای سفر طولانی و اسرارآمیزش آماده می‌کند.

سو پاسخ داد: «او...او تصمیم داشت روزی خلیج ناپل را نقاشی کند.» «نقاشی؟ اوه نه! منظورم چیزی است که ارزش فکر کردن را داشته باشه. مثلاً...شاید یک مرد؟» سو با ریشخند گفت: «یک مرد؟ مگر یک مرد ارزش فکر کردن را دارد؟! نه دکتر چنین چیزی نیست.»

جانسی گفت: «این آخرین برگ است. فکر می‌کردم حتماً در طول شب می‌افتد آخر صدای باد را می‌شنیدم. امروز می‌افتد و من هم با افتادنش خواهم مرد.»

تنهاترین چیز در دنیا روحی است که خود را برای سفر طولانی و اسرارآمیزش آماده می‌کند. روز به آخر رسید و حتی در تاریک

«نقاشی؟ اوه نه! منظورم چیزی است که ارزش فکر کردن را داشته باشه. مثلاً...شاید یک مرد؟» سو با ریشخند گفت: «یک مرد؟ مگر یک مرد ارزش فکر کردن را دارد؟! نه دکتر چنین چیزی نیست.»

یکی دیگر هم افتاد. نه،‌ من سوپ نمی‌خورم. فقط چهارتا مانده. می‌خواهم قبل از اینکه هوا تاریک بشود افتادن آخرین برگ را ببینم. آنوقت من هم خواهم رفت.» سو بالای سر جانسی خم شد و گفت: «جانسی عزیزم، به من قول بده که چشمانت را ببندی و بیرون را نگاه نکنی تا کار من تمام بشه. باید نقاشی را فردا تحویل بدهم. به نور احتیاج دارم وگرنه پرده‌ها را می‌کشیدم.»

نگاه کن یکی دیگر هم افتاد حالا فقط پنج تا مانده.» «پنج تا چی عزیزم؟» «برگ، برگ روی درخت، هنگامی که آخرین برگ بیفتد من هم باید بروم. الان سه روز است که این را می‌دانم. مگر دکتر چیزی به تو نگفت؟» سو با تمسخر گفت: «تا حالا هیچ وقت همچین حرف مسخره‌ای را نشنیده بودم. برگ‌های آن درخت پیر چه ارتباطی با بیماری تو دارد؟ تو خیلی آن درخت را دوست داشتی، درست. اما احمق نباش. چون دکتر امروز صبح به من گفت که شانس زود خوب شدنت... بگذار دقیقاً حرف‌های او رو بگویم. اون گفت شانس خوب شدنت ده به یک است! پس حالا دختر خوبی باش و سوپت را بخور و بگذار من هم نقاشی‌ام را بکشم

علاقه مشترکشان به هنر و سالاد سبب شد آن‌ها به هم بیشتر نزدیک شوند

تنهاترین چیز در دنیا روحی است که خود را برای سفر طولانی و اسرارآمیزش آماده می‌کند.

هروقت بیمارهای من شمارش معکوس مرگشان رو آغاز می‌کنند قدرت شفا‌بخشی داروها نصف می‌شود.

یک چیزی آن برگ آخر را آنجا نگه داشته است تا به من بفهماند که چقدر گناهکارم. انگار آرزوی مرگ خودش گناهست

آقای ذات‌الریه را نمی‌توان پیرمردی نجیب، محترم و جوانمرد دانست. دخترکی که به آب و هوای گرم کالیفرنیا عادت داشت برای این پیرمرد خشن و سنگدل ابداً حریف منصفانه‌ای نبود. اما او به جانسی حمله کرد

می‌خواهم خود را رها کنم و مانند آن برگ‌های خسته و تنها خودم را به دست باد بسپارم.

هنگامی که آخرین برگ بیفتد من هم باید بروم.

آه، عزیزم آن شاهکار برمان است. برمان آن را شبی که آخرین برگ افتاد نقاشی کرد.»

آه، عزیزم آن شاهکار برمان است. برمان آن را شبی که آخرین برگ افتاد نقاشی کرد.»

روز بعد دکتر به سو گفت: «خطر برطرف شده. شما موفق شدید. او حالا فقط به تغذیه مناسب و مراقبت نیاز دارد.»

می‌خواهم خود را رها کنم و مانند آن برگ‌های خسته و تنها خودم را به دست باد بسپارم.»

می‌خواهم خود را رها کنم و مانند آن برگ‌های خسته و تنها خودم را به دست باد بسپارم.»