بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺑﻪ ﻳﻮﺳﻒ ﺗﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﻋﺰﻳﺰ ﺩﺳﺖ ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻥ‬‬ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﺩﻩﻓﺮﻭﺷﺎﻥ ﺑﻪ ﻓﻜﺮ ﺳﻮﺩ ﻭ ﺯﻳﺎﻧﻲ‬‬

ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ‬ ﭼﻮﻥ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻡ‬‬

ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻣﺎ‬‬ ﺭﺳﻴﺪﻧﻲﺳﺖ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ‬‬

ﺍی ﺗﺮﺱ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻃﻨﺎﺑﻲ‬‬

ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﻼﺋﻚ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬‬ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺻﻮﺍﺑﻲ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﻧﺰﺩﻳﻜﻢ ﻭ ﺩﻭﺭﻡ‬ ﭼﻮﻥ ﻛﻔﺮ ﺑﻪ ﺧﻴﺎﻡ‬‬ ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﺤﺴﻴﻦ‬‬ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺩﺷﻨﺎﻡ‬‬ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬‬ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﻳﺎﻡ‬‬ ﭘﻠﻜﻲ ﺑﺰﻥ ﺍی ﻣﺮﮒ‬‬ ﺗﺎ ﭘﺮ ﻛﺸﻢ ﺍﺯ ﺑﺎﻡ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺟﺎﻡ» ﻣﻲ «ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩﻡ‬‬ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ‬‬

ﻋﺸـــﻖ‬ ‬ ﺗﻮﺍﻥ ﮔﻔﺘﻦ ﺁﻥ ﺭﺍﺯ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺗﺼﻮﺭی ﻫﻢ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﭘﺮ ﺍﺯ ﻫﺮﺍﺱ ﻭ ﺍﻣﻴﺪﻡ، ﻛﻪ ﻫﻴﭻ ﺣﺎﺩﺛﻪﺍی‬‬ ﺷﺒﻴﻪ ﺁﻣﺪﻥ ﻋﺸﻖ ﻧﺎﮔﻬﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺳــﻠﻮﻙ‬ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻲ ﺻﺪﻑ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻤﻲ ﮔﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻣﻮﺝ، ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩﺍیﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺳﺮ ﮔﺮﺩﺍﻥ ‬ ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻓﺮﺍﻣﻮﺵ ﺧﺎﻧﻪ‬ ‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﮕﺬﺍﺭ ﻗﻠﺐ ﺑﻲﻗﺮﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﮔﻞ ﻧﻤﻲﺭﻭﻳﺪ، ﭼﻪ ﻏﻢ ﮔﺮ ﺷﺎﺧﺴﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺁﻳﻴﻨﻪ ﺭﺍ ﺑﺮﻕ ﻧﮕﺎﻫﻲ ﻣﻲﺷﻜﺴﺖ‬‬ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺳﺎﻋﺖ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺑﺎﺭ ﻏﺒﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﮔﺮ ﺑﺨﻮﺍﻫﻢ ﮔﻞ ﺑﺮﻭﻳﺪ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺍﺯ ﺳﻴﻨﻪﺍﻡ‬‬ ﺻﺒﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺮﺩ ﺗﺎ ﺳﻨﮓ ﻣﺰﺍﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﺷﺎﻧﻪﻫﺎﻳﻢ ﺗﺎﺏ ﺯﻟﻔﺖ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺭﺩ! ﭘﺲ ﻣﺨﻮﺍﻩ‬‬ ﺗﺨﺘﻪﺳﻨﮕﻲ ﺯﻳﺮ ﭘﺎی ﺁﺑﺸﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬ ﻛﺎﺭﻭﺍﻥ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎی ﺳﺮﺥ ﺭﻭﺯی ﻣﻲﺭﺳﺪ‬‬ ﻗﻴﻤﺖ ﻟﺐﻫﺎی ﺳﺮﺧﺖ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭی ﺑﺸﻜﻨﺪ‬‬

ﭘﺮیﺧﺎﻧﻪ‬‬ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ! ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺍی ﻣﺮﮒ؟ ‬‬ ﺩﺭ ﭘﺮیﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻝﺳﻨﮓ، ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ » ﻻ ﺍﻟﻬﻲ «ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻲ» ﺍﻻ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻗﻨﺎﻋـﺖ‬‬ ﺷﻌﻠﺔ ﺍﻧﻔﺲ ﻭ ﺁﺗﺶﺯﻧﺔ ﺁﻓﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ » ﻏﻢ «ﻗﺮﺍﺭ ﺩﻝ ﭘﺮﻣﺸﻐﻠﺔ ﻋﺸﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺟﺎﻡ» ﻣﻲ «ﻧﺰﺩ ﻣﻦ ﺁﻭﺭﺩ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﺑﻮﺳﻪ ﺯﺩﻡ‬‬ ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻣﺮﺗﺒﺔ ﻣﺴﺖ ﺷﺪﻥ ﺍﺧﻼﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺷﻮﻕ ﻛﻪ» ﻣﻦ «ﺑﺎ ﻟﺐ ﺳﺎﻏﺮ ﺩﺍﺭﻡ‬‬ ﻟﺐ» ﺳﺎﻗﻲ «ﺑﻪ ﺩﻋﺎﮔﻮﻳﻲ ﻣﻦ ﻣﺸﺘﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻗﻨﺎﻋﺖ ﺩﮔﺮ ﺁﻣﻮﺧﺘﻪﺍﻡ: ‬‬ ﻋﺸﻖ ﮔﻨﺠﻲﺳﺖ ﻛﻪ ﺍﻓﺰﻭﻧﻲﺍﺵ ﺍﺯ ﺍﻧﻔﺎﻕ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﺩ ﻣﺸﺘﻲ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﺩﻓﺘﺮ ﻋﻤﺮ ﺁﻭﺭﺩﻩﺳﺖ‬‬ ﻋﺸﻖ، ﺳﺮﮔﺮﻣﻲ ﺳﻮﺯﺍﻧﺪﻥ ﺍﻳﻦ ﺍﻭﺭﺍﻕ ﺍﺳﺖ! ‬‬

ﺧﻮﺍﺏ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ ﺍﻳﻦ ﺩﻧﻴﺎ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﺧﻮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﺍﺟﻞ! ﻣﻬﻤﺎﻥﻧﻮﺍﺯی ﻛﻦ ﻛﻪ ﺩﻳﮕﺮ ﺗﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬ ﻣﺎ ﺭﻋﻴﺖﻫﺎ ﻛﺠﺎ! ﻣﺤﺼﻮﻝ ﺑﺎﻏﺴﺘﺎﻥ ﻛﺠﺎ؟!‬‬ ﺭﻭﺳﺘﺎی ﺳﻴﺐﻫﺎی ﺳﺮﺥ، ﺑﻲﺍﺭﺑﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﻠﻨﮓ ﺍﺯ ﻛﻮﻩ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻨﺖ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ‬‬ ﺍﺯ ﻛﻤﻴﻦ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻣﺰﻥ، ﺍﻣﺸﺐ ﺷﺐ ﻣﻬﺘﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺩﺭ ﻧﻤﺎﺯﺕ ﺷﻌﺮ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻲ ﻭ ﻣﻲﺭﻗﺼﻲ، ﺩﺭﻳﻎ! ‬‬ ﺟﺎی ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﮕﻲﻫﺎ ﮔﻮﺷﺔ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﻣﺜﻞ ﺗﻮ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﺳﺮﮔﺮﺩﺍﻥ ﭼﻴﺴﺖ؟ ‬‬ ﮔﻮﻫﺮی ﻣﺎﻧﻨﺪ ﻣﺮﮒ ﺍﻳﻦﻗﺪﺭ ﻫﻢ ﻧﺎﻳﺎﺏ ﻧﻴﺴﺖ!...‬‬

ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ، ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺷﺎﺩی ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺧﻮﺷﻪﺍی ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ‬‬ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬

ﻳﻬــﻮﺩﺍ‬‬ ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ‬‬ ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻮی ﮔﻞ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ‬‬ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻗﺼﺔ ﺗﻠﺨﻲ ﺍﺳﺖ ﺍﻣﺎ ﺍﺯ ﻛﻪ ﻣﻲﻧﺎﻟﻢ؟ ‬‬ » ﺧﻮﺩﻡ «ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﺣﻮﺍﺭﻳﻮﻥ ﻳﻬﻮﺩﺍ ﺭﺍ‬‬ ﺧﻴﺎﻧﺖ ﻏﻴﺮﺕ ﻋﺸﻖ ﺍﺳﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻭﺻﻞ ﻣﻤﻜﻦ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺁﺳﺎﻥ ﻧﻨﮓ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﻨﺪ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﺯﻟﻴﺨﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﻛﺴﻲ ﺭﺍ ﺗﺎﺏ ﺩﻳﺪﺍﺭ ﺳﺮ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻥ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ؟!‬‬ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﻢ ﭼﻪ ﻧﻔﺮﻳﻨﻲ ﮔﺮﻳﺒﺎﻧﮕﻴﺮ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ‬‬ ﻛﻪ ﻭﺣﺸﻲ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺁﻫﻮﻫﺎی ﺻﺤﺮﺍ ﺭﺍ! ‬‬ ﭼﻪ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻛﺮﺩ ﺑﺎ ﻣﺎ ﻋﺸﻖ؟! ﭘﺮﺳﻴﺪﻳﻢ ﻭ ﺧﻨﺪﻳﺪی‬‬ ﻓﻘﻂ ﺑﺎ ﭘﺎﺳﺨﺖ ﭘﻴﭽﻴﺪﻩﺗﺮ ﻛﺮﺩی ﻣﻌﻤﺎ ﺭﺍ‬‬

ﺗﻮﺑـــﻪ‬‬ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﻧﻨﻮﺷﻴﺪﻡ ﺍﺯ ﺁﻥ ﭼﺸﻢ ﺷﺮﺍﺑﻲ‬‬ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﻛﻦ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻮﻧﻪ ﻣﺮﺍ ﺑﻮﺳﺔ ﻧﺎﺑﻲ‬‬ ﺍی ﺗﺮﺱ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻃﻨﺎﺑﻲ‬‬ ﻣﻦ ﻋﺎﺭﻑ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ، ﻳﺎ ﺯﺍﻫﺪ ﺩﻝﺳﻨﮓ؟ ‬‬ ﻫﺮ ﺭﻭﺯ ﻧﻘﺎﺑﻲ ﺯﺩﻩﺍﻡ ﺭﻭی ﻧﻘﺎﺑﻲ‬‬ ﻳﻚ ﻋﻤﺮ ﻣﻼﺋﻚ ﻫﻤﻪ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﻧﺪﻳﺪﻧﺪ‬‬ ﺩﺭ ﻧﺎﻣﺔ ﺍﻋﻤﺎﻝ ﻣﻦ ﻣﺴﺖ ﺻﻮﺍﺑﻲ‬‬ ﺳﺎﻗﻲ! ﻫﻤﻪ ﺑﺨﺸﻮﺩﺓ ﻳﻚ ﮔﻮﺷﺔ ﭼﺸﻤﻴﻢ! ‬‬ ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻪ ﺗﻮ ﺑﺎﺷﻲ ﭼﻪ ﺣﺴﺎﺑﻲ ﭼﻪ ﻛﺘﺎﺑﻲ؟!‬‬