بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﺲ ﻛﻪ ﺩﻟﺘﻨﮕﻢ ﺍﮔﺮ ﮔﺮﻳﻪ ﻛﻨﻢ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ: ‬‬ ﻗﻄﺮﻩﺍی ﻗﺼﺪ ﻧﺸﺎﻥ ﺩﺍﺩﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﺯ ﺩﺳﺖ ﻋﺸﻖ ﺑﻪﺟﺰ ﺧﻴﺮ ﺑﺮﻧﻤﻲﺁﻳﺪ‬‬ ﻭﮔﺮﻧﻪ ﭘﺎﺳﺦ ﺩﺷﻨﺎﻡ، ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ!

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﻪ ﺩﻧﺒﺎﻝ ﺧﻮﺩﻡ ﭼﻮﻥ ﮔﺮﺩﺑﺎﺩی ﺧﺴﺘﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﻭﻟﻲ ﺍﺯ ﺧﻮﻳﺶ ﺟﺰ ﮔﺮﺩی ﺑﻪ ﺩﺍﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ

ﺩﺭﺧﺖﻫﺎ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺁﻣﻮﺧﺘﻨﺪ: ﻓﺎﺻﻠﻪﺍی‬‬ ﻣﻴﺎﻥ ﻋﺸﻖ ﺯﻣﻴﻨﻲ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺍی ﺗﺮﺱ! ﺗﻮ ﺭﺍ ﺷﻜﺮ، ﻛﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﻫﻤﻪ ﺗﺮﺩﻳﺪ‬‬ ﻳﻚ ﺑﺎﺭ ﻧﻴﺎﻭﻳﺨﺘﻢ ﺍﺯ ﺳﻘﻒ ﻃﻨﺎﺑﻲ‬‬

ﻫﺰﺍﺭ ﺻﺒﺢ ﺗﻮﺍﻧﺴﺘﻲ ﻭ ﻧﺨﻮﺍﺳﺘﻲ ﺍﻣﺎ‬‬ ﺭﺳﻴﺪﻧﻲﺳﺖ ﺷﺒﻲ ﻛﻪ ﺑﺨﻮﺍﻫﻲ ﻭ ﻧﺘﻮﺍﻧﻲ‬‬

ﺳــﻠﻮﻙ‬ ﺍﻳﻦﻃﺮﻑ ﻣﺸﺘﻲ ﺻﺪﻑ، ﺁﻧﺠﺎ ﻛﻤﻲ ﮔﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻣﻮﺝ، ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﻋﺎﺷﻖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺳﺎﺣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﻣﺎ ﺗﺼﻮﻳﺮ ﺍﺑﺮ ﺗﻴﺮﻩﺍیﺳﺖ‬‬ ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭ ﺟﺎﻡ ﺩﺭﻳﺎ ﻣﺎﻩ ﻛﺎﻣﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﻜﻨﺪﻡ ﺁﻫﻮﻫﺎ ﮔﺮﻳﺰﺍﻥﺗﺮ ﺷﺪﻧﺪ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺻﺪﻫﺎ ﺩﺍﻡ ﺩﻳﮕﺮ ﺩﺭ ﻣﻘﺎﺑﻞ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬ ﺯﺍﻫﺪی ﺑﺎ ﻛﻮﺯﻩﺍی ﺧﺎﻟﻲ ﺯ ﺩﺭﻳﺎ ﺑﺎﺯﮔﺸﺖ‬‬ ﮔﻔﺖ: ﺧﻮﻥ ﻋﺎﺷﻘﺎﻥ ﻣﻨﺰﻝ ﺑﻪ ﻣﻨﺰﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﻋﺸﻖ ﺭﺍﺯیﺳﺖ ﻛﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺨﻦﻫﺎ ﻛﻪ ﺧﺪﺍ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﻧﺮﮔﺲ ﻣﺮﺩﻡﻓﺮﻳﺒﻲ ﺩﺍﺷﺖ ﺷﺒﻨﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﻣﻲﺯﺩ ﺯﺧﻢ ﻣﺮﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ﭼﻮﻥ ﺑﺮﺩﻩﺩﺍﺭی ﭘﻴﺮ ﺩﺭ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﻋﻤﺮ‬‬ ﺩﺍﺷﺖ ﻳﻮﺳﻒ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻣﺸﺘﻲ ﺧﺎﻙ ﻋﺎﻟﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺯﻧﺪﮔﻲ ـ ﺍﻳﻦ ﺗﺎﺟﺮ ﻃﻤﺎﻉ ﻧﺎﺧﻦﺧﺸﻚ ﭘﻴﺮ ـ‬‬ ﻣﺮﮒ ﺭﺍ ﻫﻤﭽﻮﻥ ﺷﺮﺍﺏ ﻧﺎﺏ ﻛﻢﻛﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺗﻤﺎﻡ ﺳﺎﻝﻫﺎی ﺭﻓﺘﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ، ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ‬‬ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻲ ﻣﻲﺧﺮﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻭ ﻣﺎﺗﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬‬ ﻣﻦ ﮔﻠﻲ ﭘﮋﻣﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﻏﻨﭽﻪﻫﺎ‬‬ ﮔﻞﻓﺮﻭﺵ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺑﺎ ﺁﻥﻫﺎ ﻣﺮﺍ ﻫﻢ ﻣﻲﻓﺮﻭﺧﺖ‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬