بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺑﻴﻦ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺍﻗﻴﺎﻧﻮﺱ ﻭ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎی ﺗﻨﮓ‬‬ ﻫﻴﭻ ﻓﺮﻗﻲ ﻧﻴﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﭼﺎﺭﻩﺍی ﺟﺰ ﺁﺏ ﻧﻴﺴﺖ! ‬‬

ﭼﻪ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﺍی ﻋﻤﺮ؟ ﺍی ﻳﺎﻗﻮﺕ ﺑﻲﻗﻴﻤﺖ! ‬‬ ﻛﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﮔﺮﺩﻥﺑﻨﺪ ﺍﺭﺯﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﻧﻪ ﭼﻮﻥ ﺍﻫﻞ ﺧﻄﺎ ﺑﻮﺩﻳﻢ ﺭﺳﻮﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻭﻝ ﺑﺮﺍی ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺑﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻳﺄﺱ ﺑﺮ ﻣﺎ ﺳﺠﺪﻩ ﻣﻲﻛﺮﺩﻧﺪ‬‬ ﻣﻼﺋﻚ ﺭﺍﺳﺖ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ، ﺍﻣﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻛﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺍﺯ ﺁﻏﺎﺯ ﻣﻲﺩﻳﺪی‬‬ ﻛﻪ ﻣﻨﻜﺮ ﻣﻲﺷﻮﻳﻢ ﺁﺧﺮ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ‬‬ ﺑﻪ ﻇﺎﻫﺮ ﻣﺎﻫﻴﺎﻧﻲ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮ ﺍﺯ ﺗﻨﮓ ﺗﻘﺪﻳﺮﻳﻢ‬‬ ﺗﻮ ﺧﻮﺩ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ» ﺍﻫﻞ ﺗﻤﺎﺷﺎ «ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﺟﺎی ﺷﻜﺮ، ﮔﺎﻫﻲ ﺻﺨﺮﻩﻫﺎ ﺩﺭ ﮔﺮﻳﻪ ﻣﻲﮔﻮﻳﻨﺪ‬‬ ﭼﺮﺍ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺍﻣﻮﺍﺝ ﺩﺭﻳﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ؟ ‬‬ ﺩﻝ ﺁﺯﺭﺩﮔﺎﻧﺖ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺁﺗﺶ ﺍﻓﻜﻨﺪی‬‬ ﺑﻪ ﺧﺎﻛﺴﺘﺮ ﻧﺸﺎﻧﺪی، ﺳﻮﺧﺘﻲ ﺗﺎ ﺳﺎﺧﺘﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ! ‬‬

ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬

ﭘﺮیﺧﺎﻧﻪ‬‬ ﺧﻮﺍﺏ ﺩﻳﺪﻳﻢ ﻛﻪ ﺭﺅﻳﺎﺳﺖ، ﻭﻟﻲ ﺭﺅﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻋﻤﺮ ﺟﺰ» ﺣﺴﺮﺕ ﺩﻳﺮﻭﺯ «ﻭ» ﻏﻢ ﻓﺮﺩﺍ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺍی ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﺁﺭﺍﻡ! ﻛﺠﺎﻳﻲ ﺍی ﻣﺮﮒ؟ ‬‬ ﺩﺭ ﭘﺮیﺧﺎﻧﺔ ﻣﺎ ﺣﻮﺻﻠﺔ ﻏﻮﻏﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﺎ ﭘﻠﻨﮕﻴﻢ! ﻣﮕﻮ ﻟﻜﻪ ﺑﻪ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﻣﺎﺳﺖ‬‬ ﻣﺸﻜﻞ ﺍﺯ ﺁﻳﻨﺔ ﺗﻮﺳﺖ! ﺧﻄﺎ ﺍﺯ ﻣﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺩﺭ ﭼﺸﻢ ﺗﻮ ﺩﻝﺳﻨﮓ، ﻭﻟﻲ ﻣﺎ ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ » ﻻ ﺍﻟﻬﻲ «ﻫﻢ ﺍﮔﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺑﻲ» ﺍﻻ «ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﺑﺮ ﮔﻞ ﻓﺮﺵ، ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﻛﻨﺪﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻬﻤﻴﺪﻳﻢ‬‬ ﻣﺮﮒ ﻫﻢ ﭼﺎﺭﺓ ﺩﻝﺗﻨﮕﻲ ﻣﺎﻫﻲﻫﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﭘـــﺮﻭﺍﺯ‬‬ ﺍی ﻫﻤﻬﻤﺔ ﻧﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﺧﻠﻮﺕ ﺍﻭﻫﺎﻡ! ‬‬ ﺍی ﻣﺎﻩ ﺩﻝ ﺍﻓﺮﻭﺯ‬‬ ﺍی ﺷﺎﻡ ﺳﻴﻪ ﻓﺎﻡ‬‬ ﺧﻮﺭﺷﻴﺪﻡ ﻭ ﺧﺎﻣﻮﺵ‬‬ ﺩﺭﻳﺎﻳﻢ ﻭ ﺁﺭﺍﻡ‬‬ ﭼﺸﻤﻲ ﻛﻪ ﺟﺪﺍ ﻣﺎﻧﺪ‬‬ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﺔ ﺑﺎﺩﺍﻡ‬‬ ﺍﺷﻜﻲ ﻛﻪ ﻓﺮﻭﺭﻳﺨﺖ‬‬ ﺩﺭ ﺁﻳﻨﺔ ﺟﺎﻡ‬‬ ﻧﺎﻣﻢ ﻫﻤﻪﺟﺎ ﺭﻓﺖ‬‬ ﭘﻴﻐﺎﻡﺑﻪﭘﻴﻐﺎﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻗﻮﻧﻴﻪ ﺗﺎ ﺑﻠﺦ‬‬ ﺍﺯ ﺗﻴﻤﺮﻩ ﺗﺎ ﺷﺎﻡ‬‬ ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﻫﺎﻡ‬‬

ﮔﺎﻩ ﺳﺮﺑﺎﺯی ﺷﺠﺎﻋﻲ ﮔﺎﻩ ﺷﺎﻫﻲ ﻧﺎﺍﻣﻴﺪ‬‬ ﺭﻭﺯ ﻭ ﺷﺐ ﭼﻴﺰی ﺑﻪ ﺟﺰ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﻳﻚ ﺷﻄﺮﻧﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻣﻮﺝِ ﺷﻮﺭﻳﺪﻩﺩﻝ ﺁﺷﻔﺘﺔ ﻣﺎﻩ ﺍﺳﺖ ﻭﻟﻲ‬‬ ﻣﺎﻩ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﺁﺷﻔﺘﮕﻲ ﺩﺭﻳﺎ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻗﺎﻣﺘﻢ ﻫﺮﻗﺪﺭ ﺭﻋﻨﺎﺗﺮ ﺷﻮﺩ، ﺧﻮﺭﺷﻴﺪ ﻭ ﻣﺎﻩ‬‬ ﺳﺎﻳﻪﺍﻡ ﺭﺍ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﺑﺮ ﺧﺎﻙ ﺩﻧﻴﺎ ﻣﻲﻛﺸﻨﺪ‬‬

ﻋﻘﻞ ﺑﻴﻬﻮﺩﻩ ﺳﺮ ﻃﺮﺡ ﻣﻌﻤﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬ ﺑﺎﺯی ﻋﺸﻖ ﻣﮕﺮ ﺷﺎﻳﺪ ﻭ ﺍﻣﺎ ﺩﺍﺭﺩ؟ ‬‬

ﺍﺯ ﺷﻮﻛﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲﻫﺎ ﺳﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻢ! ﻛﺸﻮﺭﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﭼﺎﺑﻚﺳﻮﺍﺭی ﻧﺎﻣﻪﺍی ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ‬‬ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻟﺸﻜﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﺧﻮﻥﮔﺮﻳﻪﻫﺎی ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭی ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ‬‬ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺻﺒﺮ ﺟﺎی ﺧﻨﺠﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻜﺮ ﻭﻟﻴﻌﻬﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭﺯﻳﺮﺍﻥ ﻛﻮ؟ ‬‬ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ؟ ‬‬ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ‬‬ ﺁﻭﺥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻮﻫﻢ ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺭﻭﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻦ‬‬ ﺍی ﻣﺮﮒ! ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬

ﻛﻮﺷﺶ ﭼﻪ ﻣﻲﻛﻨﻲ ﻛﻪ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺳﻨﮓ ﺑﮕﺬﺭی‬‬ ﻛﻮﻫﻲ ﺍﺳﺖ ﭘﺸﺖ ﺳﻨﮓ، ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﻴﺸﺘﺮ ﻣﻜﻮﺵ‬‬

» ﺻﺒﺮ «ﺩﺭﻣﺎﻥ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﺗﻠﺦ ﻭ ﺷﻴﺮﻳﻨﺶ ﭼﻪ ﺑﺎﻙ؟!‬‬ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﻧﺎﮔﺰﻳﺮﻡ، ﻫﺮﭼﻪ ﺑﺎﺷﺪ ﺣﺎﺿﺮﻡ... ‬‬

ﺩﺭ ﻛﻒ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺩﻧﻴﺎ» ﻋﻤﺮ «ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘﻲ‬‬ ﺳﻜﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺟﻤﻊ ﻛﻦ! ﺩﻋﻮﺍی ﭼﺎﺭ ﻭ ﭘﻨﺞ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺩﺭ ﮔﺸﺖ ﻭ ﮔﺬﺍﺭﻡ‬‬ ﺍﺯ ﻋﻘﻞ ﺑﻪ ﺍﻭﻫﺎﻡ‬‬

ﺑﺮﻧﮕﺮﺩﺍﻥ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺍﻳﻦ ﻗﻠﺐ ﭘﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺭﺍ‬‬ ُ‬‬ ﺍﻳﻦ ﻛﺘﺎﺏ ﻭﺭﻕ ﺍﺯ ﻫﻢ ﺷﺪﻩ ﺭﺍ ﭼﻮﻥ ﺑﺒﺮﻡ؟ ‬‬

ﭼﺮﺍ ﺁﺷﻔﺘﻪ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﻲ ﺧﺪﺍﻳﺎ ﺧﺎﻃﺮ ﻣﺎ ﺭﺍ؟!‬‬

ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬