بریده‌هایی از کتاب اقلیت

ﺧﻼﺻﺔ ﻫﻤﻪ ﺭﻧﺞﻫﺎی ﻣﺎ ﺍﻳﻦ ﺍﺳﺖ‬‬ ﭘﺮﻧﺪﻩﺍی ﻛﻪ ﺩﻝ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺩﻝ ﺑﺮﺩﻩﺳﺖ‬‬

ﺭﺍﺯ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬ ﻗﺎﻳﻘﻲ ﺩﺭ ﻃﻠﺐ ﻣﻮﺝ ﺑﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﭘﻴﻮﺳﺖ‬‬ ﺑﺎﻳﺪ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻧﺘﺮﺳﻴﺪ، ﺍﮔﺮ ﺑﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺯ ﺩﻟﻢ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺒﺎﻧﺶ ﮔﻔﺘﻢ‬‬ ﺷﺎﻳﺪ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﻪ ﻧﻔﺮﺕ ﺑﺮﺳﺪ، ﺷﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺭﻭﺷﻦ ﺷﺪ ﻭ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﺩﺭ ﺁﺗﺶ ﮔﻞ ﻛﺮﺩ‬‬ ﻣﻲﺗﻮﺍﻥ ﺳﻮﺧﺖ ﺍﮔﺮ ﺍﻣﺮ ﺑﻔﺮﻣﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﭘﻴﻠﺔ ﺭﻧﺞ ﻣﻦ ﺍﺑﺮﻳﺸﻢ ﭘﻴﺮﺍﻫﻦ ﺷﺪ‬‬ ﺷﻤﻊ ﺣﻖ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻪ ﭘﺮﻭﺍﻧﻪ ﻧﻤﻲﺁﻳﺪ ﻋﺸﻖ! ‬‬

ﺩﻝﺗﻨﮓ‬‬ ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺭﺍﺯ ﮔﻞ ﻛﺮﺩﻥ ﻣﻦ، ﺧﻮﻥ ﺟﮕﺮ ﺧﻮﺭﺩﻥ ﺑﻮﺩ‬‬ ﺍﺯ ﺩﺭﺁﻣﻴﺨﺘﻦ ﺷﺎﺩی ﻭ ﻏﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺧﻮﺷﻪﺍی ﺍﺯ ﻣﻠﻜﻮﺕ ﺗﻮ ﻣﺮﺍ ﺩﻭﺭ ﺍﻧﺪﺍﺧﺖ! ‬‬ ﻣﻦ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﺳﻔﺮ ﺑﺎﻍ ﺍﺭﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺑﺨﺸﻴﺪ ﮔﻨﺎﻩ ﭘﺪﺭﻡ ﺁﺩﻡ ﺭﺍ! ‬‬ ﺑﻪ ﮔﻨﺎﻫﺎﻥ ﻧﺒﺨﺸﻮﺩﻩ ﻗﺴﻢ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺣﺎﻝ، ﺩﺭ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺭﺟﺎ ﺭﻭ ﺑﻪ ﺗﻮ ﺑﺮﻣﻲﮔﺮﺩﻡ‬‬ ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻟﻬﺮﻩ ﺩﺍﺭﻡ، ﺩﻭ ﻗﺪﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﻧﺸﺪ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺮﻡ ﺧﺎﻃﺮﺓ ﺩﻭﺭی ﺭﺍ‬‬ ﮔﺮﭼﻪ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺭﺳﻴﺪﻳﻢ ﺑﻪ ﻫﻢ! ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ! ‬‬

ﺯﻣﺴﺘﺎﻥ ﻧﻴﺰ ﺭﻓﺖ ﺍﻣﺎ ﺑﻬﺎﺭﺍﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬ ﺑﺮ ﺍﻳﻦ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﺩﺭ ﺗﻜﺮﺍﺭ ﭘﺎﻳﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﺑﻪ ﺭﻭی ﺁﻳﻨﺔ ﭘﺮﻏﺒﺎﺭ ﻣﻦ ﺑﻨﻮﻳﺲ: ‬‬ ُﺑﺪﻭﻥ ﻋﺸﻖ ﺟﻬﺎﻥ ﺟﺎی ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﻲ ﻧﻴﺴﺖ‬‬‬

ﻣﻦ ﭼﻪ ﺩﺭ ﻭﻫﻢ ﻭﺟﻮﺩﻡ ﭼﻪ ﻋﺪﻡ، ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬ ﺍﺯ ﻋﺪﻡ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﺁﻣﺪﻩﺍﻡ ﺩﻝﺗﻨﮕﻢ‬‬

ﺧﺪﺍﻳﺎ ﻋﺸﻖ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﺑﻪﻏﻴﺮﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﻣﻲﺧﻮﺍﻫﺪ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻣﻲﻣﻴﺮﻡ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺩﺭﺩ ﻭ ﺩﺭﻣﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﮔﺮﭼﻪ ﻳﻚ ﻟﺤﻈﻪﺳﺖ ﺍﺯ ﻇﺎﻫﺮ ﺑﻪ ﺑﺎﻃﻦ ﺭﻓﺘﻨﻢ‬‬ ﭼﻨﺪ ﺻﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺳﺖ ﺭﺍﻩ ﺍﺯ ﺑﺎﻃﻨﻢ ﺗﺎ ﻇﺎﻫﺮﻡ‬‬

ﺷﺎﻳﺴﺘﺔ ﺗﺤﺴﻴﻦ‬‬ ﺳﻴﻠﻲﺧﻮﺭ ﺩﺷﻨﺎﻡ‬‬ ﺑﺎﺯﻳﭽﻪ ﺗﻘﺪﻳﺮ‬‬ ﻓﺮﺳﻮﺩﻩ ﺍﻳﺎﻡ‬‬

ﺷﺮﻙ ﻣﻮﺭی ﺑﻮﺩ ﺑﺮ ﺳﻨﮓ ﺳﻴﺎﻫﻲ ﺩﺭ ﺷﺒﻲ

ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺍﺯ ﻛﺎﺭ ﺗﻮ ﺑﮕﺸﺎﻳﺪ ﻋﺸﻖ‬‬ ﻫﻢ ﺩﻋﺎ ﻛﻦ ﮔﺮﻩ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﻴﻔﺰﺍﻳﺪ ﻋﺸﻖ!

ﮔﺮﻳﻪﻫﺎی‬ ﺍﻣﭙﺮﺍﺗــﻮﺭ‬ ‬‬ ﺍﺯ ﺷﻮﻛﺖ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲﻫﺎ ﺳﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻦ ﭘﺎﺩﺷﺎﻩ ﻛﺸﺘﮕﺎﻧﻢ! ﻛﺸﻮﺭﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﭼﺎﺑﻚﺳﻮﺍﺭی ﻧﺎﻣﻪﺍی ﺧﻮﻧﻴﻦ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﻢ ﺩﺍﺩ‬‬ ﺑﺎ ﺍﻭ ﭼﻪ ﺑﺎﻳﺪ ﮔﻔﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﻟﺸﻜﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﺧﻮﻥﮔﺮﻳﻪﻫﺎی ﺍﻣﭙﺮﺍﺗﻮﺭی ﭘﺸﻴﻤﺎﻧﻢ‬‬ ﺩﺭ ﺁﺳﺘﻴﻦ ﺻﺒﺮ ﺟﺎی ﺧﻨﺠﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻣﻜﺮ ﻭﻟﻴﻌﻬﺪﺍﻥ ﻭ ﻧﻴﺮﻧﮓ ﻭﺯﻳﺮﺍﻥ ﻛﻮ؟ ‬‬ ﺗﺎ ﭼﻨﺪ ﺍﺯ ﺯﻫﺮ ﻧﺪﻳﻤﺎﻥ ﺳﺎﻏﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ؟ ‬‬ ﺍی ﻛﺎﺵ ﺳﻨﮕﻲ ﺩﺭ ﻛﻨﺎﺭ ﺳﻨﮓﻫﺎ ﺑﻮﺩﻡ‬‬ ﺁﻭﺥ ﻛﻪ ﻣﻦ ﻛﻮﻫﻢ ﻭﻟﻲ ﺩﻭﺭﻭﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬ ﻓﺮﻣﺎﻧﺮﻭﺍﻳﻲ ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺮ ﺩﻭﺷﻢ، ﻣﺤﺒﺖ ﻛﻦ‬‬ ﺍی ﻣﺮﮒ! ﺗﺎﺑﻮﺗﻲ ﻛﻪ ﺑﺎ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺑﺮﻡ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ‬‬

ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﻫﻨﺮ ﻋﺸﻖ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻲ ﻋﻤﺮ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟﻲ‬‬ ﺧﻠﻖ ﺭﺍ ﻃﺎﻗﺖ ﭘﻴﻤﻮﺩﻥ ﺍﻳﻦ ﺻﺤﺮﺍ ﻧﻴﺴﺖ‬‬

ﺯﻣﻴﻦ ﺍﺯ ﺩﻟﺒﺮﺍﻥ ﺧﺎﻟﻲﺳﺖ ﻳﺎ ﻣﻦ ﭼﺸﻢﻭﺩﻝﺳﻴﺮﻡ؟ ‬‬ ﻛﻪ ﻣﻲﮔﺮﺩﻡ ﻭﻟﻲ ﺯﻟﻒ ﭘﺮﻳﺸﺎﻧﻲ ﻧﻤﻲﺑﻴﻨﻢ‬‬

ﻫﻴﭻ ﺭﺍﻫﻲ ﺟﺰ ﺑﻪ ﺩﺍﻡ ﺍﻓﺘﺎﺩﻥ ﺻﻴﺎﺩ ﻧﻴﺴﺖ‬‬ ﻫﺮﻛﺠﺎ ﭘﺎ ﻣﻲﮔﺬﺍﺭﻡ ﺩﺍﻣﻨﻲ ﺩﻝ ﺭﻳﺨﺘﻪ‬‬

ﺗﻠﺨﻲ ﻋﻤﺮ ﺑﻪ ﺷﻴﺮﻳﻨﻲ ﻋﺸﻖ ﺁﻛﻨﺪﻩﺳﺖ‬‬ ﭼﻪ ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺧﻮﺷﻲ ﮔﺮﺩﺵ ﺩﻧﻴﺎ ﺩﺍﺭﺩ‬‬

ﻧﺴﻴﻢ ﻣﺴﺖ ﻭﻗﺘﻲ ﺑﻮی ﮔﻞ ﻣﻲﺩﺍﺩ ﺣﺲ ﻛﺮﺩﻡ‬‬ ﻛﻪ ﺍﻳﻦ ﺩﻳﻮﺍﻧﻪ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﻲﻛﻨﺪ ﻳﻚ ﺭﻭﺯ ﮔﻞﻫﺎ ﺭﺍ!

ﻣﺮﺍ ﺑﺎﺯﻳﭽﺔ ﺧﻮﺩ ﺳﺎﺧﺖ ﭼﻮﻥ ﻣﻮﺳﻲ ﻛﻪ ﺩﺭﻳﺎ ﺭﺍ‬‬ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﺶ ﻧﺨﻮﺍﻫﻢ ﻛﺮﺩ ﭼﻮﻥ ﺩﺭﻳﺎ ﻛﻪ ﻣﻮﺳﻲ ﺭﺍ‬‬