بریده‌هایی از کتاب برج فرازان

ولی معمولا هرچه بدیها و نابسامانیها دورتر باشند، احساسات بشردوستانه و نوع‌پرستانه شدیدتر به غلیان می‌آیند. بنای خیالی عدل و محبت همیشه در افریقا آسانتر ساخته می‌شود تا در موطن خود شخص.

ولی معمولا هرچه بدیها و نابسامانیها دورتر باشند، احساسات بشردوستانه و نوع‌پرستانه شدیدتر به غلیان می‌آیند.

«اگر تمام فیلهای مقدس هندوستان را همه در یک لحظه به داخل رود گنگ می‌راندند، نصف این سروصدایی را نمی‌توانستند بلند کنند که این نوزاد

گذشته از این، مردانی که نگران حفظ مقامند هرگز به روشنی کسانی که بیرون ایستاده‌اند حقیقت عدالت را نمی‌بینند.

در نیویورک، ویلیام رندلف هرست روزنامه جورنال را خریده بود و با جدیت در این کار بود که گفته مشهور سردبیر نخستین روزنامه یک پشیزی انگلستان، دیلی میل، را آویزه گوش کند که وقتی پرسیدند چه چیز فروش روزنامه را بالا می‌برد در یک کلمه پاسخ داد: «جنگ». بنابراین، هرست تمام مساعی خود را در این راه به کار می‌بست که با انتشار داستانهای وحشت‌انگیز درباره قساوت اسپانیاییها و عملیات قهرمانی کوباییها و سرنوشت و رسالت امریکا، بلکه بتواند جنگی از خود جعل کند. و چون در نبرد تیراژ با روزنامه دیگر نیویورک موسوم به ورلد، متعلق به جوزف پولیتسر، درگیر شده بود، به اینگونه داستانها حتی بیشتر آب وتاب می‌داد.

در نیویورک، ویلیام رندلف هرست روزنامه جورنال را خریده بود و با جدیت در این کار بود که گفته مشهور سردبیر نخستین روزنامه یک پشیزی انگلستان، دیلی میل، را آویزه گوش کند که وقتی پرسیدند چه چیز فروش روزنامه را بالا می‌برد در یک کلمه پاسخ داد: «جنگ».

یکی از سردمداران سیاسی کالیفرنیا از رید خواست قول بدهد که اگر انتخاب شد کسی را از آن ایالت به سمت قاضی دیوانعالی کشور منصوب کند. رید نپذیرفت و گفت نامزدی ریاست‌جمهوری تنها در صورتی ارزش دارد که خالی از هرگونه بندوبست باشد.

یک‌بار در نامه‌ای به گادکین نوشت: «پیام ونزوئلا به منزله پایانی نکبت‌بار برای این قرن است و بسیار به تقویت بدترین روح در دموکراسی ما، یعنی روح وحشیگری و نخوت و بی‌منطقی و گستاخی، کمک کرده است.» اما آنچه او را ناآسوده‌تر می‌کرد «این ملاحظه عمیقتر» بود که معلوم شده است پیدایش دموکراسی «ضامن حفظ صلح و مدنیت» نیست، زیرا «ظهور افرادی نامتمدن را باعث گشته است که سواد و مدرسه به‌هیچ‌وجه برای اینکه هوش و عقل به آنان بدهد، کفایت نمی‌کند»

ولی وقتی اقلیت بتواند جلو عمل اکثریت را بگیرد، «کار به استبداد می‌کشد».

روز دیگر، هنگام بحث درباره لایحه تعرفه‌ها، صحبت را به امتیازات و محرومیتهای اقتصادی کشانید و گفت «هروقت در خیابانهای نیویورک راه می‌روم و نمای خانه‌های بازرگانان متمول را با تقوای بی‌اجر عابرین می‌سنجم، بغض گلویم را می‌گیرد... و می‌بینم نسبت به ساکنان آن خانه‌ها هیچ‌گونه احساس مهر نمی‌کنم. البته این احساس خود را بخوبی می‌شناسم و می‌دانم که همان بخل و حسد است، منتها آمیخته به روشنفکری. اما وقتی در مجلس همین احساس به همکاران محترم دست می‌دهد، خیال می‌کنند اقتصاد سیاسی است.»