بریده‌هایی از کتاب برج فرازان

به گفته رایناخ، «عدالت از آسمان نازل نمی‌شود بلکه باید آن را تسخیر کرد».

یوهانس میکل، که در جوانی از سوسیالیستهای دوآتشه بود، روزی با یکی از دوستانش در خیابان قدم می‌زد. گدایی به آنان رسید. همین‌که آن دوست خواست پولی از جیبش بیرون بیاورد، میکل او را از این حرکت بازداشت و گفت: «انقلاب را به تأخیر نینداز!» این نتیجه منطقی و نهایی مارکسیسم بود.

انقلاب می‌بایست خودانگیخته از توده‌ها فوران کند.

برای هنر هیچ بدبختی بزرگتر از وفور بیش ازحد آن نیست.

در نامه‌ای به دوستی انگلیسی نوشت: «متأسفم که امریکا در راه دراز خبط و خطاکاری گام نهاده است و احتمال دارد به طور روزافزون به قدرتی برای اخلال و وحشیگری مبدل شود... چنین می‌نماید که دنیا در شرف ورود به مرحله تازه‌ای از تجربه است، و در این مرحله باید برای انطباق با اوضاع و احوال نوین درسهایی جدید در رنج‌کشیدن آموخت.

این پرسش به میان می‌آید که در هنگامه چنین مباحثات درباره اعتصاب، کارگر، یعنی کسی که موضوع مستقیماً به او مربوط می‌شد، کجا بود؟ صدای او شنیده نشد. کارگر همان جا بود که همیشه بود، نگران کار و رئیس و شیشه شکسته پنجره و کودک بیمار و شام امشب و تعطیل فردا.

روسها مسأله‌ای مانند قضیه میلران یا شلوارهای تا زیر زانو نداشتند؛ با این حال، باز هم بر سر مشکل همکاری در آینده، به دو گروه بلشویکها و منشویکها تقسیم شدند. بلشویکها سرسختانه خواستار انقلاب و دیکتاتوری پرولتاریا در یک جهش بودند بدون اینکه در این اثنا حاضر به هیچ‌گونه سازش باشند. منشویکها عقیده داشتند که این کار شدنی نیست تا هنگامی‌که نخست روسیه از مرحله حکومت پارلمانی بورژوا نگذشته باشد، و در این مرحله سوسیالیستها ناگزیر از همکاری با احزاب لیبرال خواهند بود.

سرمایه‌داری نظامی نبود که تغییربردار باشد، دشمنی بود که می‌بایست نابود شود و جباری که به جنگ‌افزارهای طبقه خویش ــ یعنی دادگاهها و ارتش و قضات و مجالس قانونگذاری و پلیس و دستور منع اعتصاب و کارخانه‌های بسته به روی کارگران ــ مسلح بود.

هابسن عقیده داشت که امپریالیسم باری نبوده که نژاد سفید به خاطر خیر نژادهای دیگر به حکم وجدان بر دوش کشیده باشد، بلکه به علت تمایل اقتصاد به جبران بازارهایی که نمی‌تواند در کشور مادر به دست بیاورد، پدید آمده است.

در ۱۸۹۹، ولز در کتابی زیر عنوان هنگامی‌که خفته بیدار می‌شود، با فریاد هشدار داد که پیشرفت مادی بدون برنامه‌ریزی، به آینده‌ای خواهد انجامید که در آن نوشته تصویر شده است: ساختمانهای بلندتر، شهرهای بزرگتر، سرمایه‌داران بدمنش‌تر، کارگران ستمدیده‌تر و بیچاره‌تر ــ آینده‌ای که در آن «همه چیز بزرگتر و تندتر و شلوغتر» خواهد بود، و همین گرایشهای کنونی منتها بدتر و بیشتر نمایان خواهند شد.