بریده‌هایی از کتاب هنر عشق ورزیدن

بیشتر مردم حتی از این نیاز خود به سازگاری و همنوایی آگاه نیستند. آنان در این توهم به سر می‌برند که طبق عقاید و تمایلات خود رفتار می‌کنند، فردگرا هستند، یا اینکه نظریات و عقایدشان نتیجه تفکر خودشان است ـ و گویا نظریات و عقایدشان تصادفا با اکثریت یکسان است. و این نیاز در انسان وجود دارد که همیشه خود را با دیگران متفاوت بداند، سعی می‌کند که این احساس را توسط تفاوت‌های جزئی برای خود ارضا کند، نوشتن حرف اول نام و نام‌خانوادگی روی کیف دستی یا زیر پیراهنی، حک نام خود روی قاب‌هایی که روی میزشان قرار دارد، عضویت در این حزب به جای آن حزب، وابسته شدن به انجمن فلان به جای انجمن بهمان

مردم، لااقل در کشورهای دموکراسی غربی می‌خواهند خیلی بیش از آنچه مجبورند با دیگران همرنگ شوند.

هنگامی که ما به عشق، یا به بیان حقیقی‌تر، به وجود چیزی معادل عشق در حیوانات پی می‌بریم؛ ملاحظه می‌شود که دلبستگی‌شان در اصل جزئی از اعمال غریزی آنهاست. در انسان تنها مقدار بسیار کمی از این سلسله اعمال غریزی دیده می‌شود. چیزی که لازمه وجود انسان است، همین بیرون آمدن او از دنیای حیوانات و سرپیچی از انطباق غریزی و چیرگی بر طبیعت است ـ گرچه هرگز طبیعت را ترک نمی‌کند؛ چرا که او خود جزئی از آن به شمار می‌آید ـ با این حال وقتی که از طبیعت گسست، دیگر قادر نیست بدان بازگردد

از آنجا که ما همه یکی هستیم می‌توانیم همه را در حوزه عشق برادرانه دوست داشته باشیم. و چون در عین حال همه یکتا و متفاوتیم، به همان ترتیب هم عشق جنسی مستلزم عناصری خاص و کاملاً فردی است که نه در همه بلکه در افراد معینی وجود دارد.

عشق باید اساسا عملی ارادی، و تصمیمی برای وقف کامل زندگی من برای زندگی دیگری باشد.

عشق جنسی، اگر عشق باشد، دارای یک اصل اساسی است و آن این است که من با گوهر وجودم عشق می‌ورزم ـ و دیگری را در گوهر وجودی خودش تجربه می‌کنم.

عشق زن و مرد فقط به لحاظ عشق به دیگران به معنای آمیزش جنسی، و تعهد کامل در کلیه وجوه زندگی انحصاری است نه به معنای عشق عمیق برادرانه.

عشق می‌تواند برانگیزنده وصل جنسی باشد، که در این حالت ارتباط جنسی فاقد هر گونه آزمندی و آرزوی غلبه کردن یا مغلوب شدن است، بلکه برعکس با لطف و عاطفه آمیخته است.

هدف میل جنسی آمیزش است ـ و این میل به هیچ عنوان فقط یک اشتهای جسمی یا تسکین یک تنش دردناک نیست، به همان اندازه که عشق می‌تواند انگیزه خواهش‌های جنسی باشد، بسیاری از چیزهای دیگر مانند ترس از تنهایی، علاقه به غلبه کردن یا مغلوب شدن، بیهودگی و پوچی، شهوت آزار رساندن و حتی ویران کردن هم ممکن است آن خواهش‌ها را برانگیزد

تنها زنی که واقعا عاشق است، زنی که برایش ایثار لذت‌بخش‌تر از دریافت کردن است، زنی که بنیاد هستیش متین و استوار است، حتی هنگامی که فرزندش در روند جدایی از او گام برمی‌دارد باز هم می‌تواند فرزندش را دوست بدارد.

مادر نه تنها باید جدایی کودک را تحمل کند، بلکه باید آرزومند آن باشد و به حصول آن کمک کند.

در اینجا تفاوت اساسی عشق مادرانه با عشق زن و مرد آشکار می‌شود. در عشق زن و مرد دو نفر که جدا بودند یکی می‌شوند. در عشق مادرانه دو موجود که یکی بودند از هم جدا می‌شوند.

جوهر واقعی عشق مادرانه توجه مادر به رشد کودک است، و این در نهایت یعنی خواستن جدایی کودک از خود.

ناتوانی حالتی گذراست، توانایی ایستادن و روی پاهای خود راه رفتن در انسان‌ها مشترک و دائمی است.

عشق برادرانه عشق به همه انسان‌هاست، صفت مشخصه آن همان عدم استثناء است.

منظور از عشق برادرانه همان احساس مسئولیت، دلسوزی، احترام و شناخت همه انسان‌ها و آرزوی بهتر کردن زندگی دیگران است

اگر آدم واقعا کسی را دوست داشته باشد، حتما همه انسان‌ها، دنیا و زندگی را دوست می‌دارد.

عشق در وهله نخست ارتباط با یک شخص خاص نیست، بلکه نگرش و جهت‌گیری منش انسان است که رابطه او را با کل جهان، و نه با یک «معشوق» خاص، تعیین می‌کند.

اساس سلامت روانی و حصول به بلوغ در همین رشد و تکامل از دلبستگی مادرمداری به دلبستگی پدرمداریو ترکیب نهایی آنهاست

وجدان مادرانه می‌گوید: «هیچ رفتار زشت و هیچ جنایتی وجود ندارد که تو را از عشق من، از آرزوی من برای زندگی و سعادت تو، محروم سازد.» وجدان پدرانه می‌گوید: «تو اشتباه کرده‌ای، تو مجبوری عواقب اشتباهات خود را بپذیری، و مهمتر از همه، اگر بخواهی دوستت داشته باشم، باید رفتار خود را عوض کنی.»