بریده‌هایی از کتاب جایی که عاشق بودیم

«شبا که همه خوابن بهترین فکرها به ذهنم می‌رسه. هیچ وقفه‌ای تو کار نیست. هیچ صدایی نیست. احساس این‌که وقتی هیچ‌کس بیدار نیست، بیدار باشم رو دوست دارم.»

زندگی را آن‌قدر خوب می‌شناسم که بدانم هر چقدر هم که بخواهی، نمی‌توانی روی ماندن و ثبات چیزها حساب کنی. نمی‌توانی جلوی مُردن انسان‌ها را بگیری. نمی‌توانی جلوی رفتن آن‌ها را بگیری. نمی‌توانی جلوی رفتن خودت را هم بگیری.

«بالاخره به خانه آمدم! این کشور حقیقی من است!

«وقتی چیزایی مث ستاره‌ها رو در نظر می‌گیری، مشکلات ما خیلی مهم به‌نظر نمی‌رسن، مگه نه؟»

امروز روز خوبی برای مُردنه؟ این سؤالی‌ست که هر روز صبح موقع بیدار‌شدن از خودم می‌پرسم.

پرواز می‌کنم. موج می‌زنم. مانند یک گیاه در رودخانه جریان دارم، به این سمت روان می‌شوم، به آن سمت روان می‌شوم، ولی ریشه دارم

یک روز مردی تو را برای کسی‌که هستی دوست خواهد داشت. به کم قانع نشو.

او اکسیژن، کربن، هیدروژن، نیتروژن، کلسیم و فسفر است. همان عناصری که در همه‌ی ماست، ولی نمی‌توانم به این فکر نکنم که او خیلی بیش‌تر از این‌هاست و عناصری دارد که هیچ‌کس تا به حال حتا اسم‌شان را نشنیده است. عناصری که باعث می‌شود او از همه شاخص‌تر باشد. وقتی به این فکر می‌کنم که اگر یکی از آن عناصر خراب شود یا به‌سادگی از کار بیفتد چه می‌شود؟ احساس وحشت می‌کنم. خودم را مجبور می‌کنم این افکار را کنار بگذارم و آن‌قدر بر لحظه متمرکز شوم که نتوانم هیچ مولکولی جز وایلت را ببینم.

«تو به هر طریقی، هر کسی‌که می‌توانستی بودی... اگر کسی می‌توانست تو را نجات دهد، آن شخص خود تو بودی.»

تو به‌تنهایی ترکیبی از تمام رنگ‌ها در درخشان‌ترین حالت‌شان هستی.