بریده‌هایی از کتاب جایی که عاشق بودیم

«من هیچ‌وقت بهترین دوست نداشتم. چطوریه؟» «نمی‌دونم. فکر کنم می‌تونی خودت باشی، حالا اون خودت هر‌چی باشه. بهترین و بدترین جنبه‌ی وجودت. اونا در هر صورت دوسِت دارن. می‌تونی باهاشون دعوا کنی، ولی حتا وقتی از دست‌شون عصبانی هستی، می‌دونی که همچنان دوست باقی می‌مونی.» «شاید لازم باشه یکی از اینا بگیرم.»

احساس می‌کنم که دارم دوباره به درون خودم کشیده می‌شوم.

«ذهن من غیرقابل‌توصیف‌ترین ماشینه. همیشه وزوز می‌کنه، زمزمه می‌کنه، پرواز می‌کنه، می‌چرخه، شیرجه می‌زنه و بعد تو گِل دفن می‌شه.

دنیا همه‌چیز را در هم می‌شکند و در‌نهایت انسان‌های قوی در جهانی شکسته باقی می‌مانند. ارنست همینگوی

اگر فکر می‌کنید مشکلی هست، آن‌را بیان کنید. شما تنها نیستید. تقصیر شما نیست. کمک آن بیرون است.

«من می‌رم بیرون.» «مواظب باش تئودور.» «منم دوسِت دارم مامان.»

احساس می‌کنم که نمی‌توانم یک‌بار دیگر آن دوران وحشتناک را پشت سر بگذارم...

«من ریشه دارم، ولی پرواز می‌کنم.»

در ستون آخر بخشی برای مجله‌های اینترنتی جدید بی‌نام دارم. روی سه برگه‌ی جداگانه‌ای که با پونز به دیوار چسبانده‌ام نوشته شده است: روشنایی. عشق. زندگی. مطمئن نیستم این‌ها قرار است در چه دسته‌ای قرار بگیرند، طبقه‌بندی شوند، مقاله شوند یا فقط کلماتی گوش‌نوازند.

نوشته شده... قبل از این‌که بمیرم. و زیر این حروف درشت سفید، خط بعد از خط، ستون بعد از ستون نوشته شده، قبل از این‌که بمیرم می‌خواهم---------. جاهای خالی با گچ‌هایی در رنگ‌های متفاوت پر شده است.

«شبا که همه خوابن بهترین فکرها به ذهنم می‌رسه. هیچ وقفه‌ای تو کار نیست. هیچ صدایی نیست. احساس این‌که وقتی هیچ‌کس بیدار نیست، بیدار باشم رو دوست دارم.»

زندگی را آن‌قدر خوب می‌شناسم که بدانم هر چقدر هم که بخواهی، نمی‌توانی روی ماندن و ثبات چیزها حساب کنی. نمی‌توانی جلوی مُردن انسان‌ها را بگیری. نمی‌توانی جلوی رفتن آن‌ها را بگیری. نمی‌توانی جلوی رفتن خودت را هم بگیری.

«بالاخره به خانه آمدم! این کشور حقیقی من است!

«وقتی چیزایی مث ستاره‌ها رو در نظر می‌گیری، مشکلات ما خیلی مهم به‌نظر نمی‌رسن، مگه نه؟»

پرواز می‌کنم. موج می‌زنم. مانند یک گیاه در رودخانه جریان دارم، به این سمت روان می‌شوم، به آن سمت روان می‌شوم، ولی ریشه دارم

امروز روز خوبی برای مُردنه؟ این سؤالی‌ست که هر روز صبح موقع بیدار‌شدن از خودم می‌پرسم.

یک روز مردی تو را برای کسی‌که هستی دوست خواهد داشت. به کم قانع نشو.

«تو به هر طریقی، هر کسی‌که می‌توانستی بودی... اگر کسی می‌توانست تو را نجات دهد، آن شخص خود تو بودی.»

او اکسیژن، کربن، هیدروژن، نیتروژن، کلسیم و فسفر است. همان عناصری که در همه‌ی ماست، ولی نمی‌توانم به این فکر نکنم که او خیلی بیش‌تر از این‌هاست و عناصری دارد که هیچ‌کس تا به حال حتا اسم‌شان را نشنیده است. عناصری که باعث می‌شود او از همه شاخص‌تر باشد. وقتی به این فکر می‌کنم که اگر یکی از آن عناصر خراب شود یا به‌سادگی از کار بیفتد چه می‌شود؟ احساس وحشت می‌کنم. خودم را مجبور می‌کنم این افکار را کنار بگذارم و آن‌قدر بر لحظه متمرکز شوم که نتوانم هیچ مولکولی جز وایلت را ببینم.

سزار پاوز: «آوای رنج آغاز شده است.» من تکه‌تکه شده‌ام.