بریده‌هایی از کتاب بیرون ذهن من

ـ لطفا از متأسف بودن واسه خودت دست بردار

کلمات همیشه مثل دانه‌های برف دورم چرخیده‌اند؛ ظریف و متفاوت از هم، و بدون اینکه بتوانم لمسشان کنم کف دستم آب شده‌اند.

و شرط می‌بندم بیشتر آدم‌ها از قدرتِ واقعیِ کلمات خبر ندارند.

راستش آدم‌ها بعضی وقت‌ها واقعاً نامهربان و بی‌ادب می‌شوند؛ کم پیش می‌آید که یکی واقعاً خوب باشد.

خانم وی نگاهش را از پرنده می‌گیرد و به من می‌دوزد. "اگه می‌تونستی پرواز کنی چی‌کار می‌کردی؟" "اینم از سؤال‌های امتحانیه؟" می‌خندم. خانم وی هم می‌خندد: "فکر کنم به قدر کافی درس خوندیم." می‌نویسم: "فکر کنماون‌وقت از پریدن می‌ترسیدم." می‌پرسد: "چرا؟ ترس از اینکه بیفتی؟" ـ نه. از اینکه اون‌قدر خوب باشه که تا ابد بخوام پرواز کنم و برنگردم.

"کاش الان دیروز بود..."

این منم، یک شهرِ متشنج!

بعضی وقت‌ها چیزهایی اتفاق می‌افته که از کنترل ما خارجه ملودی.

اخبار زلزله: گروه هواشناسی رعشه‌های عجیبی را از یک مدرسه‌ی محلی مخابره کرده‌اند. ممکن است صدای قلب دختری باشد که محکم می‌زند؟

آدم‌ها دوستت دارن به خاطر خودت، به‌خاطرِ‌ اینکه ملودی هستی، نه اینکه چه کارها می‌تونستی یا نمی‌تونستی بکنی. لطفا یه کم هم که شده روی علاقه‌شون حساب کن!