بریده‌هایی از کتاب نبرد من

خوب می‌دانم که مردم کمتر مجذوب آثار مکتوب می‌شوند تا سخن شفاهی و هر جنبش بزرگ که به جایی رسیده است وامدار سخنرانان بزرگ خود است و نه نویسندگان بزرگ.

موانع بر سر راه زندگی ما قرار نمی‌گیرند که از آن‌ها گیج و حیران شویم بلکه برای آن است که بر آن‌ها چیرگی یابیم.

این واقعیت که در کنار مطالعات حرفه‌ای‌ام، بیشترین علاقه‌ام را به مطالب مربوط به سیاست معطوف می‌کردم، به نظر خودم چندان اهمیت نداشت. برعکس: علاقه و دلبستگی عملی به سیاست را صرفآ بخشی از وظیفه‌ی مقدماتی می‌دانستم که به هر انسان متفکری محول می‌شود. کسانی که هیچ دریافتی از جهان سیاسی پیرامون خود ندارند حق انتقاد یا شکایت هم ندارند.

همواره جنگیدن موفقیت‌آمیز با ایمان دشوارتر از درآویختن با دانش است.

تصادفی نبود که انسان بر طاعون آسان‌تر غلبه کرد تا بر بیماری سل. طاعون به‌صورت امواج هولناک مرگی پدیدار شد که سراسر بشریت را تکان داد، بیماری سل به‌تدریج و موذیانه پیشرفت کرد؛ طاعون وحشت و هول برانگیخت، سل بی‌اعتنایی و بی‌توجهی تدریجی. این همه، نتیجه آن شد

اشک قربانیان جنگ نان روزانه‌ی نسل‌های بعدی را تأمین خواهد کرد.

اگر زمام مبارزه در راه یک «جهان‌بینی» به دست مردانی نباشد که دارای روحیه‌ی قهرمانی‌اند و حاضرند همه چیز را ظرف مدت کوتاهی قربانی کنند، مُحال است بتوان هواداران رزمنده‌ی واقعی یافت که آماده باشند جان خود را فدای آرمان کنند. کسی که فقط برای زندگی خود می‌جنگد چندان چیزی برای خدمت به جامعه در چنته ندارد.

اگر یهودیان به یاری اعتقادات مارکسیستی بر مردم این جهان پیروز شوند، تاج آن‌ها تاج گل مراسم تدفین بشریت خواهد بود،

عشق به مراتب کمتر از حرمت در معرض تغییر است. نفرت به مراتب پایدارتر از بیزاری محض است. و نیروی محرکه‌ای که عظیم‌ترین انقلاب‌ها را در این کره‌ی خاکی پدید آورده است هرگز مجموعه‌ای از آموزه‌های علمی که توده‌ها با تکیه بر آن به قدرت دست یافته باشد، نبوده است، بلکه همیشه وفاداری الهام‌بخش این انقلاب‌ها بوده است، و همیشه گونه‌ای جنون توده‌ها را به عمل برانگیخته است.

حقیقتی را که همواره باید در مدّ نظر داشت این است که اکثریت هرگز نمی‌تواند جای انسان را بگیرد. اکثریت نه تنها نمودار حماقت و نادانی بلکه همچنین جُبن و بزدلی است. و همان‌گونه که صد کله پوک برابر با یک مرد خردمند نیستند، به همین‌گونه نیز صد ترسو قادر به اجرای هیچ‌گونه خط مشی عملی سیاسی نیستند که قدرت اخلاقی و بردباری داشته باشد.

راه درستی که باید در آن روزها در پیش گرفته می‌شد راه سومی است که پیش از این ذکرش گذشت، و آن افزایش قدرت رایش به‌عنوان قدرت قاره‌ای از راه کسب سرزمین جدید در اروپاست. و در عین حال گسترش بیشتر از طریق کسب بعدی سرزمین‌های مستعمراتی می‌تواند در گستره‌ی سیاست عملی قرار گیرد. البته این سیاست نمی‌تواند به انجام برسد مگر در اتحاد با انگلستان

ما تنها چیزی را دوست داریم که به آن احترام می‌گذاریم و برای آن‌که به چیزی احترام بگذاریم باید دست‌کم تا حدودی از آن شناخت داشته باشیم.

اندیشه‌ها و دستگاه‌های فلسفی و نیز جنبش‌ها بر پایه‌ی یک شالوده‌ی معنوی مشخص، خواه حقیقی و خواه غیرحقیقی، استوارند، پس از یک مرحله‌ی معین، هرگز به نیروی قهر درهم شکسته نمی‌شوند، مگر به یک شرط و آن شرط این است که کاربرد زور و قهر در خدمت اندیشه یا «جهان‌بینی» جدیدی باشد که با شعله‌ی تازه‌ای بسوزد.

تاریخ پروس به شیوه به‌خصوص روشن و متمایز نشان می‌دهد که از دل فضایل اخلاقی مردم و نه از اوضاع و احوال اقتصادی است که دولت تکوین می‌یابد. تنها در سایه‌ی حمایت این فضایل است که فعالیت‌های اقتصادی می‌توانند ببالند و فعالیت‌های اقتصادی تا زمانی به شکوفایی ادامه می‌دهند که ظرفیت سیاسی خلاق رو به افول بگذارد.

هدف اصلی مطالعه کمک در جهت تکمیل چارچوبی است که استعدادها و توانایی هر فرد از آن فراهم آمده است.

کسانی که هیچ دریافتی از جهان سیاسی پیرامون خود ندارند حق انتقاد یا شکایت هم ندارند.

سوسیال دموکرات‌ها بیشتر از کسانی می‌ترسند که دارای هوش متوسط ولی اراده قدرتمندند تا نابغه‌هایی که بی‌بهره از قدرت اراده‌اند و در عین حال کسانی را به شدت تحسین می‌کند که بی‌بهره از هوش و قدرت اراده‌اند.

مردم کمتر مجذوب آثار مکتوب می‌شوند تا سخن شفاهی و هر جنبش بزرگ که به جایی رسیده است وامدار سخنرانان بزرگ خود است و نه نویسندگان بزرگ.

نظریه‌پرداز نمایشی حاضر است جانش را برای نظریه‌اش بدهد اما نه برای مردمش.

هنگامی که دولتی مرکب از جمعیتی همگن و هماهنگ است، سستی و لَختی چنین جمعیتی «صحنه» منسجم نگه می‌دارد و حتی در طیّ دوره‌های طولانی و شگفت‌آوری از سوء مدیریت و سوء تدبیر بقای آن را محفوظ می‌دارد. حتی غالبآ ممکن است چنین بنماید که گویی اصل زندگی در چنین ملتی مرده است؛ اما هنگامی فرا می‌رسد که جسد به ظاهر مرده برمی‌خیزد و در برابر چشمان جهانیان جلوه‌ای شگفت‌آور از حیاتی پایان‌ناپذیر به رخ می‌کشد.