بریده‌هایی از کتاب راز سایه: توان سرزندگی با تعبیری نو از داستان زندگی

هر چه در جهان درونی احساس عدم توازن بیش‌تری کنیم، در جهان بیرونی بیش‌تر مانع برآورده شدن آرزوهای خود می‌شویم. وقتی از خودمان ناراضی هستیم، افراد و رویدادهایی را به سوی خود جلب می‌کنیم که نشانگر احساس ما نسبت به خودمان هستند. به یاد داشته باشید: جهان بیرون شما بازتاب جهان درونتان است. خلاف این مطلب نیز درست است: هنگامی که در درون متوازن هستیم، احساس می‌کنیم ارزش دریافت همۀ خواسته‌های خود را داریم. هر اندازه موارد نادرست و تسویه‌نشده در داستان‌هایمان داشته باشیم، به همان اندازه در اختیار همهمۀ جعبۀ سایۀ خود هستیم. تا وقتی اصالت و شرافت نداشته باشیم، خود را شایستۀ والاترین زندگی مورد نظرمان نمی‌دانیم.

یکم، ما در تلاش برای آن که کسی شویم، داستان زندگی خود را خلق می‌کنیم. دوم، داستانمان هدف منحصر به فرد ما در زندگی و راه رسیدن به آن را در خود دارد. سوم، راز بسیار مهمی در سایۀ داستان ما پنهان است. همین که این راز آشکار شد، از شکوه انسانیت خود شگفت‌زده می‌شویم.

بیش‌تر ما همچنان به زیر پا گذاشتن خودمان ادامه می‌دهیم و گمان می‌کنیم با شرکت در یک دورۀ دیگر، خواندن یک کتاب دیگر یا داشتن افکار پرنشاط می‌توانیم سرکوب خودمان را ندیده بگیریم و کاری در این باره انجام ندهیم. تا وقتی یاد نگیریم که خودمان را زیر پا نگذاریم و بی‌ارزش نشماریم، کتاب‌های خودیاری، مراقبۀ هرروزه یا مرید شدن کمکی به ما نمی‌کند.

هر وقت آماده هستید، چشمانتان را ببندید و پنج نفس عمیق و آرام بکشید. تنفستان را برای آرام کردن بدن و ذهن خود به کار بگیرید. پرسش‌ها را یکی یکی بخوانید. سپس چشمان خود را ببندید و بگذارید از اعماق وجودتان پاسخی بیرون بیاید. پس از دریافت پاسخ هر پرسش، چشمانتان را باز و پاسخ را در دفتر خود یادداشت کنید و سپس به پرسش بعدی بپردازید.

زخم‌های عاطفی‌مان نمی‌گذارند به خارج از داستان خود برویم، زیرا درد مانند دیواری نامریی ما را درون داستان حفظ می‌کند.

برای آشتی با داستان خود لازم است همۀ چیزهایی را که در گذشته برایمان دردناک بوده است تشخیص دهیم، درک کنیم و بپذیریم.

یکم، ما در تلاش برای آن که کسی شویم، داستان زندگی خود را خلق می‌کنیم. دوم، داستانمان هدف منحصر به فرد ما در زندگی و راه رسیدن به آن را در خود دارد. سوم، راز بسیار مهمی در سایۀ داستان ما پنهان است. همین که این راز آشکار شد، از شکوه انسانیت خود شگفت‌زده می‌شویم.

برای آن که بتوانیم خارج از داستان خود زندگی کنیم، باید زخم‌هایمان را التیام ببخشیم و با گذشتۀ‌مان به صلح برسیم. باید از درد پرده برداریم و کاستی‌ها و نقطه‌ضعف‌هایی را که با انسان بودن همراه هستند، بپذیریم. تا با آن کسی که هستیم و علت بودنمان در اینجا آشتی نکنیم و تا درس‌های شگفت‌آوری را که زندگی به ما یاد می‌دهد درک نکنیم، درون حقارت نمایش‌نامۀ شخصی خود گرفتار خواهیم بود.

این بازی، قابل بردن نیست. این یک دام است، هزارتویی‌ست که راه خروجی ندارد. ما روز و شب کار می‌کنیم و می‌کوشیم تا بهره‌برداری کنیم، نقشه بکشیم و راه‌هایی بیابیم تا در بازی «اگر فقط» برنده شویم. این بازی در تار و پود داستانمان تنیده شده است. این بازی به راه افتاده است تا ما را مشغول و گرفتار نگه دارد و نقطۀ مرجعی برای ایجاد هویت منفرد به ما بدهد. اگر حاضر به نگاه کردن باشیم، می‌بینیم این بازی فقط یک دام است که حقیقت را پنهان کرده و ذات حقیقی را پوشانده است. برای پایان دادن به این تقلا باید درک کنیم که بیش‌تر باورهای ما در بارۀ خودمان، داستان است.

ما وجود طبیعتاً الهی خود را کنار می‌گذاریم و دیوانه‌وار می‌کوشیم تا در هویت خود جا بگیریم. ما وجود الهی خود را فدای خودانگارۀ‌مان می‌کنیم. اما این خودانگاره - هویتی که به دنبالش می‌رویم - آن کسی نیست که ما هستیم، بلکه آن خود کاذبی‌ست که برای تعریف خود، آن را آفریده‌ایم.