بریده‌هایی از کتاب قواعد مدیریت: ۵۰ قاعده جدید برای مدیران

شاید بهترین جمله‌ای که حس اعتماد را از بین می‌برد، این است: ‌«به من اعتماد کن‌». هرگز، به کسی که این جمله را ابراز می‌کند اعتماد نکنید. اعتماد، باید شکل بگیرد، نَه ادعا شود

باید اطمینان حاصل کنید که راه‌حلِ انتخابی، همانی است که افراد نسبت به آن احساس مسئولیت دارند و آن را به‌درستی انجام می‌دهند. اگر راه‌حل‌ خودتان را تحمیل کنید، هیچ تعهدی به آن نخواهند داشت. قبل از شروع، از انتظارات آنان مطلع شوید

: بیشتر مردم، غیب‌گو نیستند. آنها فقط نمی‌دانند چه می‌خواهید و در ادامه باید چه کنند. باید مسائل را برای آنان شرح دهید و سپس بپرسید که گفته‌های شما را تأیید می‌کنند یا خیر. این‌گونه نپندارید که آنها گوش داده و پذیرفته‌اند. در پایان، مطمئن شوید کار را به‌درستی پیگیری می‌کنید. تکرار می‌کنم: فرض نکنید مراحل، خودشان پیش می‌روند؛ نه، لازم است آنها را به زور به جلو برانید. ارسال پیامی کوتاه بابت تشکر از حضور در جلسه و یادآوری دربارۀ زمان بعدی گفت‌وگو، همیشه به شما کمک می‌کند.

. آنها را عادت دهید سخنانتان را بپذیرند. در ابتدای گفت‌وگو شاید با برخی موضوعات مانند گرمی یا سردی هوا با شما موافق باشند، پس بکوشید به آرامی، همین رویۀ را در طول گفت‌وگو حفظ کنید.

اشتباه غالب مدیران این است که فکر می‌کنند اگر یک‌بار از یک‌فرد قدرشناسی کردند دیگر موفقیت خود را تضمین کرده‌اند؛ اما این‌طور نیست، هرچه بیشتر این‌کار را انجام دهید، موفقیت بیشتری نصیبتان می‌گردد. در واقع، تعریف ‌و تمجید کردن راهی هوشمندانه و زیرکانه برای فراخواندن موفقیت به‌سوی خود است.

افراد را به بروز خلاقیت تشویق کنید. این‌کار، کیفیت راه‌حل‌ها را بهبود می‌بخشد. با پدید آمدن انتخاب‌ها، نوعی احساس تملک در آنان ایجاد می‌شود.

از مدیران، درخواست‌های کلی و ساده نکنید. این پدیده را تفویض رو به بالا یا تسلیم شدن می‌گویند. با طرح و نقشۀ قبلی پیش مدیر بروید و به‌طور دقیق، کمکی را که انتظار دارید بیان کنید. اگر مدیر از برنامه‌هایتان رضایت نداشته باشد، مطمئناً با کمک یکدیگر، برنامه‌های بهتری طرح‌ریزی می‌کنید. این کار را تا پایان و با اطمینان ادامه دهید.

اگر می‌خواهید فرصتی برای ترغیب دیگران بیابید، نگاه آنان به دنیای پیرامون را به‌خوبی بشناسید. پس بگذارید حرف بزنند. هرچه بیشتر حرف بزنند، چیزهای بیشتری دربارۀ چگونه فکر کردن آنان خواهید یافت و راحت‌تر می‌توانید علایق و خواسته‌هایتان را با آنان تطبیق دهید.

در میان عموم این‌کار را انجام دهید. تمجید یعنی قدرشناسی. این اقدام در فضای خصوصی نیز خوب، اما در مقابل دیدگان سایرین، بسیار بهتر است.

از تکرار تعریف‌وتمجید دربارۀ عده‌ای خاص، پرهیز کنید. در این صورت، آنها سوگلی شما می‌شوند و در مقابل، بقیۀ اعضا موضع خاصی نسبت به این‌گونه رفتار می‌گیرند؛ رنجور و منزجر می‌شوند.

از ادای جملات مصنوعی و کوتاه که معمولاً مدیران بی‌تجربه به‌کار می‌بندند، پرهیز کنید: ‌«‌دست‌مریزاد! چقدر عالی آن برگه را کپی گرفتی!...»

اگر برای تعریف‌وتمجید از زیردستان، وقت صرف می‌کنید، خب چه بهتر. کلام مدیر، همان ملودی زیبایی است که در گوش بیشتر اعضای گروه، خوش می‌نشیند.

اگر مدیری هستید که برای شناخت و تحسین دستاوردهای کاری وقت می‌گذارید، بدانید مدیر برجسته‌ای تلقی خواهید شد و درمی‌یابید که شبکه‌ای از افراد را پرورش می‌دهید که همگی شما را دوست دارند و به موجب نحوۀ برخوردتان با آنها، به شما احترام می‌گذارند.

گاهی اوقات در همین فضای بی‌توجهی و بی‌عدالتی، برخی افراد هستند که صداقت، انسانیت، پشتکار و نبوغ ذاتی ما را درک می‌کنند و در مقابل، ما نیز به قضاوت درست آنان احترام می‌گذاریم.

هیچ سرنخی وجود ندارد که نشان دهد، چاپلوسی بی‌ثمر است. به زبان دیگر، هرچه بیشتر تملق کنید بهتر است.

همکاران، به دفعات در محیط کار با یکدیگر درگیر می‌شوند، زیرا سبک‌های مختلفی دارند. وظیفۀ شما این است سازی که با آن می‌رقصند را بشناسید، سپس بنوازید تا برقصند! وقتی موفق شدید، تأثیر را به‌وضوح مشاهده خواهید کرد؛ حتی اگر کسی نتواند درک کند چطور مدیریت کرده‌اید که این چنین روابط خوبی را ایجاد کرده‌اید. می‌توانید به دلخواه رازتان را افشا کنید یا نکنید.

مدیران خوب، به‌طور غریزی می‌دانند چگونه باید این‌کار را انجام دهند. آنها مانند آفتاب‌پرست‌ می‌مانند و خود را با هر وضعیتی تطبیق می‌دهند. مدیران ضعیف، با تعصب ورزیدن بر سبک خود، به‌سختی در کار پیش می‌روند و زمانی که واکنشی از اطرافیان دریافت نمی‌کنند، بلندتر فریاد می‌کشند، سخت‌تر کار می‌کنند، اما متحیر می‌مانند که چرا هیچ پاسخی دریافت نمی‌کنند.

مدیران مانند آفتاب‌پرست می‌مانند، خود را با هر وضعیتی تطبیق می‌دهند

اگر افراد گروه برون‌گرا باشند، باید توقع محیط کاری مملو از سروصدا و شلوغی داشته باشید؛ اگر درون‌گرا باشند، فضایی پر از انعکاس سکوت و آرامش را تجربه خواهید کرد. تعادل، بهترین حالت است.

اگر ندانید به کجا می‌خواهید بروید، بعید به نظر می‌رسد اصلاً به‌جایی برسید