بریده‌هایی از کتاب قواعد مدیریت: ۵۰ قاعده جدید برای مدیران

شاید بهترین جمله‌ای که حس اعتماد را از بین می‌برد، این است: ‌«به من اعتماد کن‌». هرگز، به کسی که این جمله را ابراز می‌کند اعتماد نکنید. اعتماد، باید شکل بگیرد، نَه ادعا شود

باید اطمینان حاصل کنید که راه‌حلِ انتخابی، همانی است که افراد نسبت به آن احساس مسئولیت دارند و آن را به‌درستی انجام می‌دهند. اگر راه‌حل‌ خودتان را تحمیل کنید، هیچ تعهدی به آن نخواهند داشت. قبل از شروع، از انتظارات آنان مطلع شوید

: بیشتر مردم، غیب‌گو نیستند. آنها فقط نمی‌دانند چه می‌خواهید و در ادامه باید چه کنند. باید مسائل را برای آنان شرح دهید و سپس بپرسید که گفته‌های شما را تأیید می‌کنند یا خیر. این‌گونه نپندارید که آنها گوش داده و پذیرفته‌اند. در پایان، مطمئن شوید کار را به‌درستی پیگیری می‌کنید. تکرار می‌کنم: فرض نکنید مراحل، خودشان پیش می‌روند؛ نه، لازم است آنها را به زور به جلو برانید. ارسال پیامی کوتاه بابت تشکر از حضور در جلسه و یادآوری دربارۀ زمان بعدی گفت‌وگو، همیشه به شما کمک می‌کند.

. آنها را عادت دهید سخنانتان را بپذیرند. در ابتدای گفت‌وگو شاید با برخی موضوعات مانند گرمی یا سردی هوا با شما موافق باشند، پس بکوشید به آرامی، همین رویۀ را در طول گفت‌وگو حفظ کنید.

اشتباه غالب مدیران این است که فکر می‌کنند اگر یک‌بار از یک‌فرد قدرشناسی کردند دیگر موفقیت خود را تضمین کرده‌اند؛ اما این‌طور نیست، هرچه بیشتر این‌کار را انجام دهید، موفقیت بیشتری نصیبتان می‌گردد. در واقع، تعریف ‌و تمجید کردن راهی هوشمندانه و زیرکانه برای فراخواندن موفقیت به‌سوی خود است.

افراد را به بروز خلاقیت تشویق کنید. این‌کار، کیفیت راه‌حل‌ها را بهبود می‌بخشد. با پدید آمدن انتخاب‌ها، نوعی احساس تملک در آنان ایجاد می‌شود.

از مدیران، درخواست‌های کلی و ساده نکنید. این پدیده را تفویض رو به بالا یا تسلیم شدن می‌گویند. با طرح و نقشۀ قبلی پیش مدیر بروید و به‌طور دقیق، کمکی را که انتظار دارید بیان کنید. اگر مدیر از برنامه‌هایتان رضایت نداشته باشد، مطمئناً با کمک یکدیگر، برنامه‌های بهتری طرح‌ریزی می‌کنید. این کار را تا پایان و با اطمینان ادامه دهید.

اگر می‌خواهید فرصتی برای ترغیب دیگران بیابید، نگاه آنان به دنیای پیرامون را به‌خوبی بشناسید. پس بگذارید حرف بزنند. هرچه بیشتر حرف بزنند، چیزهای بیشتری دربارۀ چگونه فکر کردن آنان خواهید یافت و راحت‌تر می‌توانید علایق و خواسته‌هایتان را با آنان تطبیق دهید.

در میان عموم این‌کار را انجام دهید. تمجید یعنی قدرشناسی. این اقدام در فضای خصوصی نیز خوب، اما در مقابل دیدگان سایرین، بسیار بهتر است.

از تکرار تعریف‌وتمجید دربارۀ عده‌ای خاص، پرهیز کنید. در این صورت، آنها سوگلی شما می‌شوند و در مقابل، بقیۀ اعضا موضع خاصی نسبت به این‌گونه رفتار می‌گیرند؛ رنجور و منزجر می‌شوند.