بریده‌هایی از کتاب هفت‌تا هفت‌تا

دل دوک آدم بدی نیست. فقط توی آدم بودن بد است.

چیزی که انتظارش رو داریم خیلی کم اتفاق می‌افته، اما چیزی که انتظارش رو نداریم، اتفاق می‌افته.

یک گل سرخ پیش از آنکه گل سرخ باشد، چه بوده است؟ خاک بوده و آسمان و باران و آفتاب. وقتی از بین برود کجا می‌رود؟ مای فهمید، به چیزی که دور و برمان است برمی‌گردد.

چیزی که به آن می‌گویند "گپ زدن"، اغلب برای من کسل‌کننده است. من "حرف‌های جدی" را دوست دارم. یعنی بیشتر درباره‌ی فرضیه‌ها و مفاهیم، همراه با حقایق و عددهای شناخته‌شده.

«هیچ وقت اجازه نده کسی بهت بگه نمی‌تونی کاری رو انجام بدی.»

من وانمود نمی‌کردم کسی جز خودمم و با این حال آنها مرا توی جمعشان پذیرفته بودند. احساس می‌کردم آدمم. فقط این‌طوری می‌توانم توضیحش بدهم.

اگر گیاهان صدا داشتند، صدایشان خیلی با صداهای موجودات دیگر فرق داشت. اما آنها با رنگ و شکل و اندازه و بافت با هم حرف می‌زنند. آنها میومیو یا واق‌واق یا جیک‌جیک نمی‌کنند. ما فکر می‌کنیم گیاهان چشم ندارند، اما زاویه‌ی نور خورشید و طلوع ماه را می‌بینند. نه فقط باد را حس می‌کنند، بلکه جهتشان را هم به خاطر باد تغییر می‌دهند. قبل از اینکه فکر کنید دیوانه‌ام (چیزی که بالاخره امکانش هست) بیرون را نگاه کنید. همین الان.

گیاهان. آنها زنده‌اند، رشد می‌کنند، تولید مثل می‌کنند، و تمام مدت دارند اطراف ما توی خاک تکان می‌خورند. ما بدون اینکه متوجه این موضوع باشیم آن را پذیرفته‌ایم. آدم‌ها، چشم‌هایتان را باز کنید. این واقعاً حیرت‌انگیز است.

دوست ندارم کسی را از جمع بیرون بیندازم (این منم که همیشه از جمع بیرون می‌مانم، برای همین می‌دانم چه حالی دارد)

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

فکر کنم اگر مدت‌ زیادی منتظر چیزی مانده باشید، رضایت‌تان از آن بیشتر می‌شود. بدون شک می‌توان برای تقارن بین نیاز و برطرف شدنش، یک فرمول ریاضی تنظیم کرد

مشاهداتم نشان می‌داد هر چه پیر‌تر می‌شدید، بیشتر کلمه‌ی راحت را دوست داشتید. برای همین خیلی از پیرها شلوارهای کمرکشی می‌پوشند. البته اگر اصلاً شلوار بپوشند.

فرضیه‌های بیشتری لازم ندارم، بلکه بیشتر تجربه‌های واقعی احتیاج دارم.

وقتی به دیگران اهمیت می‌دهید، حواستان از بدبختی‌های خودتان پرت می‌شود.

از پس بچه‌های دیگر و معلم‌ها و هر چیز دیگری برمی‌آیم، جز خاطرات.

ثانیه‌ای برای آدم مثل ابدیت است، اگر بعدش غم و غصه باشد.

بخش زیادی از درد به انتظار ربط دارد.

احساسات هم می‌توانند مسری باشند.

نیروی جسمانی یکی از عوامل فرماندهی است؛ حتی در جهان مدرن که لازم نیست کسی گاو نر را رام کند.

به هم‌پیوستگی. چیزی به چیزی دیگر می‌انجامد. اغلب هم به شکلی که انتظارش را نداریم.