بریده‌هایی از کتاب هفت‌تا هفت‌تا

مردم عاشق چیزای مجانی‌ان.

تلاشی که صرف تحرک جسمانی می‌شود از نتیجه‌اش مهم‌تر است.

هر چیزی را که توی زندگی بود، می‌شد توی باغ دید.

خلق و خوی ملایمش یکی از بهترین خصوصیاتش است و دارد حفظش می‌کند. تا حدی. شاید وقتی خیلی چیزها را پشت سر بگذارید همچین اتفاقی برایتان می‌افتد. مثل شیشه‌ای که توی دریا افتاده باشد، تمام زوایای خشنتان سابیده می‌شود و از بین می‌رود. یا این، یا اینکه می‌شکنید.

وقتی دنیایت از هم می‌پاشد، نود و نه درصد همین مهم است که کسی کنارت باشد.

خیلی راحت می‌شود توی این جهان خرد شد و از هم پاشید.

زندگی، سفر بزرگی وسط میدان مین است و آدم نمی‌داند با کدام قدم می‌رود هوا.

گله، آواره‌های تنها را بین خود نمی‌پذیرد.

یک فرمانده، مردم را سازماندهی می‌کند، چه این را بدانند، چه نه.

پایان‌ها همیشه آغاز چیزی دیگرند.

انگار بعد از اینکه مدت‌ها سرم را به مانعی کوبیده بودم، داشتم از آن بالا می‌رفتم و رد می‌شدم.

هر رفتاری، خوب یا بد، عادت می‌شد.

نابغه‌، چیزی را که هیچ کس دیگری آن را نمی‌بیند، هدف قرار می‌دهد و به هدف می‌زند.

اگر گم شدید، ممکن است مجبور شوید خلاف جهت آب شنا کنید

از روی تجربه می‌دانم که بعضی چیزها دوام می‌آورند و بعضی چیزها خشک می‌شوند. فقط زمان است که این دو گروه را از هم جدا می‌کند. توی جهان طبیعت، تعادل موضوع مهمی است.

دنیایی که تویش زندگی می‌کنیم بیشتر توی سرمان است.

آدم‌ها، چشم‌هایتان را باز کنید.

متوجه می‌شوم که حالا دیگر نگران همه‌شان هستم. این از نگرانی برای خودم بهتر است. این یکی از رازهایی است که توی چند ماه گذشته یاد گرفته‌ام. وقتی به دیگران اهمیت می‌دهید، حواستان از بدبختی‌های خودتان پرت می‌شود.

مثل وقتی است که چسب زخمی را تند می‌کنند. آن‌قدرها درد نمی‌گیرد، چون بخش زیادی از درد به انتظار ربط دارد.

گیاهان هم (مثل آدم‌ها) وقتی در حال تعادلند رشد می‌کنند. پس وقتی خاک زیادی اسیدی است، یا می‌شود گفت تُرش است، باید pH آن را پایین آورد.